Dag 21 mooie wegen en gezellige babbels

Verenigde Staten, Fort Davis


Tegen de ochtend gaat eindelijk de wind een beetje liggen. Het wordt stiller en we kunnen wat slapen. Althans Danny, want hij zegt dat ik vannacht vrijwel meteen in slaap viel. Ik daarentegen heb voor mijn gevoel uren wakker gelegen door de storm.

Binnen een uur zijn we gewassen en klaar om te vertrekken. Als we langs K-Bar 1 komen via de hobbelweg zien we dat de tent weg is. Wel staat er nog een tafeltje met een paar rotsblokken erop en de partytent half afgebroken of ingestort. Dat is onduidelijk. De tentbewoners zijn vannacht gevlucht. Als we bijna bij de hoofdweg zijn passeren we een tegenligger, de vermoedelijke vluchtelingen die de restanten van hun kampeerexpeditie gaan ophalen.

We genieten van het laatste ritje door Big Bend op weg naar Terlingua. We zijn niet echt onder de indruk van het plaatsje, het doet rommelig aan. De afslag naar Gosttown Old Terlingua missen we, we dubben nog even of we draaien voor een bezoek aan de ruïnes van dit spookstadje, maar besluiten door te rijden. Geen zin in oude restanten van huisjes, we willen meer natuur en de 50 mijl lange Scenic Byway 170 “the Camino del Rio” langs de grens met Mexico beloofd een geweldige rit te worden.
De weg loopt voor een groot deel door het Big Bend Ranch State Park, niet te verwarren met het nationale park waar we net uitkomen. We genieten van een paar schitterende viewpoints op de Rio Grande. Eerst rijden we door een smallere canyon naar een vallei waar de rivier breder is.

Onderweg stoppen we onder andere bij de Tipi Rest stop. Een picknickplaats met immens grote betonen tipi’s. Ook hier weer een mooi uitzicht op de Rio Grande en Mexico aan de overkant.

Dan is het tijd voor een wandeling naar Closed Canyon. We betalen de fee voor één persoon, want we komen dollars tekort voor de tweede 🤭. Het geld gaat weer in het ouderwetse envelopje en in de sleuf voor de betalingen.

We dalen af naar een droge rivierbedding en een indrukwekkende canyonwand. Ineens staan we voor de ingang van de slotcanyon. Heel smal is hij niet, maar het is wel spectaculair om tussen de hoge wanden en over de uitgeschuurde bodem te lopen. Af en toe moeten we van wat rotsen afglijden om verder te komen en bij het eindpunt hangt een bordje dat je niet verder mag. Hier is de canyon op z’n smalst. De wandeling is maar iets meer dan een km lang, maar er loopt een vrouw zo te zuchten dat je denkt dat ze een halve marathon achter de rug heeft. Ze vraagt of het nog ver is, ongeveer halverwege antwoorden we en ze krijgt bijna een rolberoerte. Net voor we bij de camper terug zijn, zien we haar al uit de canyon komen, die heeft het einde niet gehaald …

We genieten van deze weg, wat een aangename verrassing. De camper gaat op en neer over steile heuveltjes. Vlak voor we boven zijn lijken we de lucht in te gaan, maar dan gaat de weg ineens steil naar beneden en blijkt er toch nog aarde te zijn.

Het plaatsje Redford is een historisch plaatsje met ruïnes, maar heeft niet de charme die we verwachten.
Vanaf Presidio gaan we verder noordwaarts. We komen langs een border patrol post. De man vraagt met zo’n sterk accent waar we vandaan komen, dat we het nauwelijks verstaan. We antwoorden braaf: uit Nederland. Hij krijgt een vragende uitdrukking op zijn gezicht en begint te lachen: waar we zojuist vandaan komen. Het toverwoord is Big Bend en we mogen door zonder onze paspoorten te laten zien.

Onderweg zien we voor het eerst pronghorns, een soort antiloop, in de velden langs de weg. We zijn steeds te laat voor een foto en stil staan op deze weg is geen optie. We blijven de horizon afspeuren op zoek naar wild, maar het blijft bij deze gaffelbokken op z’n Nederlands. Zeker geen teleurstelling.

Na een tijdje komen we in Marfa. Het stadje staat bekend om haar artistieke inwoners en de spookachtige verhalen over dwalende lichten in de lucht. We rijden een rondje en tanken in Marfa. Het is nog vroeg dus besluiten we door te rijden naar Fort Davis. Nu wordt de route weer mooier en daar aangekomen bij het state park, vragen we of we kunnen overnachten. Er is nog plek, dus we zetten onze camper op z’n plaats en genieten van het zonnetje.

Een langslopende medekampeerder knoopt een praatje aan en we worden uitgenodigd om met hem in zijn pick-up naar boven te rijden voor de zonsondergang. Het weggetje is volgens hem te krap voor onze camper. We aanvaarden zijn aanbod en steken daarom maar meteen de bbq aan. We eten wat vroeger dan anders maar dan kunnen we daarna met hem naar boven.

Na het eten komt Steve ons ophalen voor de deur. We klimmen, ja je hoort het goed, in zijn wagen. Trots vertelt hij dat hij de wagen nieuw gekocht heeft als een pensioneringscadeau voor zichzelf. We horen ook dat zijn vrouw thuis is, ze houdt niet van reizen. Bovenop de berg komt er nog een stel bij ons staan en terwijl we daar staan te praten gaat de zon onder. Het is opnieuw erg gezellig en het andere stel, Donnie en Margaret, wisselt facebook gegevens uit met Danny. Ze hebben een condo in Florida, wie weet komt dat nog eens van pas 😉.
Steve zet ons voor onze camper af en we nemen afscheid. Een ontzettend aardige man en het was leuk hem te hebben ontmoet.

Ik schrijf nog een kort stukje aan ons reisverslag, maar de storm van vannacht breekt ons nu op. We duiken daarom vroeg het bed in.


Geschreven door

Al 1 reacties bij dit reisverslag

Leest allemaal lekker ondernemend weg, ga zo door

Ed 2023-04-02 20:17:05
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.