Vanmorgen natuurlijk weer op tijd eruit, alleen wassen, aankleden en weg. We willen op tijd bij het visitor center zijn zodat we de camper nog kunnen parkeren. Natuurlijk plek genoeg op de parkeerplaats voor campers bij P1 als we aankomen, dus deurtje open en eerst op het gemak een ontbijtje genuttigd voor we op pad gaan. We lopen via het visitor center naar de rim, nieuwsgierig om te zien of de canyon er hier anders uitziet. Het is nog niet zo heel druk en we lopen het hele pad af langs de rim naar de Village. Maar wat horen we toch voor een geluid? Opeens hebben we in de gaten dat het kleine insectjes zijn in de bomen die als een idioot tsjilpen. Bijzonder om te horen. Langs dit pad staan ook om de zoveel meter informatiebordjes over het ontstaan van de Grand Canyon.

Als we in de buurt van de Village komen wordt het steeds drukker. Het lijkt erop dat dit het middelpunt van het park is waar alle toeristen samen klonteren.
We zien een paar grote vogels vliegen, en als we over de rand kijken zien we twee grote zwarte vogels met een kale kop. We vragen ons af of dit Condors zijn de we eergisteren bij Navajo Bridge niet gezien hebben. Niet veel later horen we inderdaad dat dit condors zijn. We zitten een tijdje op het muurtje te kijken naar de vogels, Danny maakt foto's en ik film. Tenminste, ik doe een poging, lastig hoor als ze voorbij vliegen😅. We zijn niet de enigen natuurlijk en er komen steeds meer mensen bij, dus we lopen maar door.

Niet veel verderop kopen we een ijsje bij een van de gebouwen langs de rim. We gaan zitten en eten op ons gemak het ijsje op voor we verder lopen. Ach het is nog vroeg maar de zon schijnt al lekker dus waarom geen ijsje.

Vanaf hier gaat het een klein beetje heuvel op en wordt het weer rustiger. Telkens als je in de buurt van een shuttlebushalte komt is het iets drukker waarna de drukte weer afneemt. Uiteindelijk zien we net een bus aankomen rijden als we voorbij de halte van Mojave point lopen en besluiten deze maar te pakken en de rest naar Hermit's Rest met de bus af te leggen. De bussen zitten behoorlijk vol en we blijven maar staan.

Bij Hermit's Rest is het weer druk. We kijken even in het winkeltje, maar het is meer een snackbar als wat anders dus kopen niets maar gaan achter het gebouw aan de rand van de canyon zitten en eten onze laatste muesli repen op en drinken wat. Voor we weer weggaan, lopen we eerst nog even naar de toiletten en dan pakken we de bus terug. Vanaf de Village lopen we naar de andere bushalte want we moeten hier overstappen. Wat een gekte, rijen mensen staan al te wachten en we besluiten maar een stuk door te lopen. Uiteindelijk zien we verderop nog een halte en gaan daar maar staan en zo komen we uiteindelijk alsnog bij het visitor center aan waar de camper staat geparkeerd.

Op het parkeerterrein is het een drukte van jewelste en we rijden voorzichtig weg, een parkeerwachter vraagt ons of we een plekje zoeken als we voorbij rijden, we zeggen dat we juist weggaan omdat we hier vanmorgen al vroeg zijn aangekomen. De man is merkbaar opgelucht want alles is vol en hij probeert uit alle macht het verkeer in goede banen te leiden. We verlaten vervolgens de parking en draaien de weg op richting de zuidelijke in-/uitgang. We willen net voorbij Tusayan in het bos overnachten. Er zijn daar meerdere boondock plekken.

Blij dat we het park gezien hebben maar de drukte verlaten rijden we door Tusayan over de 64 naar het Zuiden. We kijken af en toe naar de zijkanten om de plekjes te zoeken waar je kunt afslaan. We kiezen uiteindelijk voor een onverharde weg aan de linkerkant en draaien het zandpad op. Niet veel verder zien we al de eerste tekenen van kamperen. Ik stap uit kijk wat rond en we rijden iets verder door zodat we minder dicht bij de weg zitten en parkeren de camper in the middle of nowhere bij een mooi aangelegde vuurring van stenen.

We kijken eens blij om ons heen, we horen niet meer het geluid van verkeer en planten onze stoeltjes in het zonnetje. Het is hier zo rustig, ideaal. Een beetje te rustig vindt Danny na een tijdje want hij zet zijn ipod aan, niemand die daar last van heeft en hij doet een dansje.

We gaan uiteraard weer barbecueën en Danny, inmiddels deskundige geworden, steekt de kooltjes aan. Hier staan uiteraard geen picknicktafels, dus improviserend knutselen we een laag tafeltje in elkaar. Later komen we er achter dat één van de vloerdelen in de kofferbak van de C30 een tafel is. Maar goed dat komt tijdens een volgende vakantie dan weer van pas 😜.

Ik hussel weer een salade in elkaar en eten maar, wat kan het leven toch mooi zijn. Als we na het eten in het donker buiten zitten hopen we iets van wild te zien, maar helaas geen hert, beer niets. Jammer we gaan maar slapen, misschien morgenochtend als we wakker worden.

Geschreven door Ellens.reizen