Vannacht ben ik niet meer ziek geweest, opgelucht nemen we afscheid van Villa Soroa en gaan aan de lange rijdag van ruim 400 km beginnen naar de historische stad Trinidad. Eerst rijden we via de Autopista Nacional (de A4) weer terug richting Havanna. Ik hoop nog ergens een kortere binnendoor weg te vinden, maar gezien de toch al grote afstand besluiten we toch maar de A4 en daarna de A1, de Autopista Este-Oeste, te nemen onze tweede Cubaanse snelweg 😏.

Hoe verder we van Havanna afrijden hoe rustiger het wordt, een hele lege snelweg. Wie heeft dat ooit gezien? We stoppen voor een tankbeurt en dan zijn we de saaie snelweg beu. Er is een mogelijkheid om via het Noorden Trinidad te bereiken door het nationale park Topes de Collantes. Op onze wegenkaart lijkt het een weg als vele andere. Hoe bedrogen komen we uit 😅.

Bij Aguada de Pasajeros gaan we van de snelweg af richting Cienfuegos. Daar pikken we drie lifters op. Een man, vrouw en zoon die van het ziekenhuis komen en nu naar huis gaan. Het ligt op onze weg, dus ze stappen in en gaan op de achterbank zitten. Weer een mooie gelegenheid om mijn Spaans te oefenen 😉. Als het gezin na een half uurtje weer uitstapt bij een zijpad, zwaaien ze ons na. We rijden nog een stukje door en slaan dan af richting La Sierra en La Sopapo. Het eerste deel van deze weg is nog verhard, maar daarna worden alle wegen in de omgeving onverhard.

Bij Quatro Vientos raken we de juiste weg kwijt. Welke straat moeten we in richting Trinidad? Er staan nergens wegwijzerbordjes en we rijden op goed geluk de meest begaanbare weg in.
Deze gaat al snel bergafwaarts, langs een soort militaire post waar enkele jongen soldaten rond hangen en verbaasd kijken. De weg wordt vanaf daar nog een beetje slechter en we besluiten toch maar te keren. Weer bij de soldaten vraag ik ze naar de route naar Trinidad.
Ze zijn duidelijk verbaasd ons op deze plek te zien, maar wijzen vriendelijk terug richting het dorp. Er volgt nog een uitleg die ik half half versta en onthoud. Alle wegen die we zelf vinden in het dorp zien er niet echt geweldig uit, dus in het dorp zelf vragen we toch nog maar eens of we vanaf hier naar Trinidad kunnen rijden met el coche. Ook hier wijzen ze enthousiast naar een weg en geven aan dat we zo verder kunnen rijden. 'Ook met onze auto?', vraag ik nog. 'Ja hoor geen probleem'.

We rijden een slechte zandweg op en hobbelen vol goede moed verder, we hebben het zo duidelijk gevraagd dan zal het wel goed komen. We zwaaien onderweg naar een paar boeren met paardjes of ezeltjes en gaan hobbelend verder in onze sedan op weg naar Trinidad. Danny krijgt het af en toe benauwd en als hij zegt dat hij hier zeker niet zou rijden met regen, begin ik ook mijn twijfels te krijgen. Nergens een andere auto te bekennen, maar na een hele tijd hopsen in onze niet-4x4 zien we dan eindelijk een auto staan langs de weg. Een 4x4 uiteraard een andere auto zou zich hier niet wagen.

De omgeving waar we doorrijden is de moeite waard al kost het ons menig zweetdruppel en we zijn helemaal in ons nopjes als we weer asfalt zien en kort daarna touringcarbussen. Als die hier komen dan moet er een eenvoudigere weg uit het park zijn 😅. We zijn bij het nationale park uitgekomen, maar dan via een niet officieel achterafweggetje. Op een kaart in onze casa in Trinidad zien we later dat onze route een 4x4 only pad is. Dat verklaart een hoop.

Bij de ingang en parking van het park is het druk, maar willen we nog een beetje voor het donker in Trinidad aankomen, hebben we geen tijd voor een stop. Langs de kant van de weg staat een oudere vrouw met een berg tassen te liften en ik vraag aan Danny of we haar niet mee kunnen nemen. Danny zucht, maar stopt om haar in te laten stappen. 'De laatste', zegt hij.

Het oude vrouwtje babbelt er op los, ze denkt dat ik perfect Spaans spreek 🤨. Als ze hoort waar we slapen dan zal ze ons wel even de weg wijzen. Nu had ik al gelezen dat als je Trinidad in rijdt er mannen staan om naïeve toeristen de weg te wijzen, tegen betaling uiteraard. Vanwege onze liftster op de achterbank druipen deze mannen één voor één af als ze haar zien. We rijden door Trinidad en wat opvalt zijn de vele onverharde straatjes in de stad. De vrouw geeft aan waar we links of rechts moeten, wijst de weg aan waar ons hotel zit en niet veel later zetten we haar af in haar eigen straatje.

We rijden weer terug maar het blijkt helemaal niet onze accommodatie te zijn. Het is een hotel met ook het woord Colonial erin. We gaan zelf op zoek naar onze casa en na een paar keer door dezelfde straten gereden te hebben, vinden we het. De eigenaar en zijn vrouw zijn blij verrast als we arriveren. Janio heeft schijnbaar op het busstation staan wachten, omdat hij niet wist dat we met de auto zouden komen. Dat vinden we vervelend voor hem maar Janio reageert erg vriendelijk. Dat Janio Engels spreekt is een verademing na mijn dagenlange gestuntel met Spaans. Het straatje is onverhard, maar we kunnen voor de deur parkeren. De overbuurman zal vanaf zijn veranda op onze auto passen voor een paar cuc. We hebben een kleine, maar gezellige kamer achter in het huis grenzend aan de patio. Janio vraagt of we vanavond in de stad eten of bij hen. Na onze goede ervaringen in de andere casas is de beslissing snel genomen. We eten hier en wel vis. Voor het eten gaan we nog wel even het stadje in.

We drinken een specialiteit in een bekend cafeetje, maar het warme drankje van rietsuikerlikeur kan ons niet bekoren. La canchánchara is een Cubaanse cocktail naast rietsuikerlikeur zit er honing en limoen in. We lopen verder en komen er achter dat de stad niet onterecht een levend museum wordt genoemd. De stad staat op de lijst van UNESCO als cultureel erfgoed en is absoluut een bezoek waard.
Trinidad is opgericht in 1514 en het koloniale centrum met gekleurde huizen en de keien straatjes is compleet het tegenovergestelde van Havanna.

We drinken weer eens een baco en mojito op een plein met live muziek en gaan dan terug naar onze casa voor het avondeten. Alle aanbiedingen voor dagtochtjes te paard, boot of 4x4 naar het nationale park slaan we af. Het is voor het eerst deze reis dat men opdringerig is. 'Erg bedankt maar daar zijn we gisteren al geweest of hebben we gisteren gedaan' is ons standaard antwoord. Bruikbaar in elk land waar we komen 😉.

Het avondeten is weer erg lekker in de casa en na het eten lopen we terug naar het plein voor een drankje en om te genieten van de muziek en salsadansers. Het is er veel drukker, maar nog steeds gezellig en in plaats van aan een tafeltje zitten we nu op de trappen te genieten. Als we 's nachts teruglopen verdwalen we even, in het donker zien alle straatjes er hetzelfde uit, maar dan zien we de overbuurman zitten en weten we dat we in de goede straat zijn. De buurman zit de hele tijd al onze auto te bewaken, zelfs nu in het donker.

Hostal Colonial Las Margaritas twee nachten voor €41,68.

Geschreven door Ellens.reizen