Vandaag begint miezerig en bewolkt, het wordt niet voor niets een nevelwoud genoemd hier. We pakken alles weer in de auto en gaan bepakt en bezakt bij Miriam ontbijten voor we doorreizen. Na het ontbijt rekenen we af en nemen afscheid van Miriam en haar dochter, het was gezellig verblijven bij hen.

Zodra we de vallei uit zijn op de hoofdweg wordt het weer snel slechter, het begint steeds harder te regenen. Vandaag staat de Orosi vallei op de planning, maar hoe meer we die richting op rijden hoe slechter het weer wordt. Schijnbaar heeft het zo erg geregend dat er een stuk wegdek weggespoeld is, onze hele weghelft zeg maar 🙄.

Eerst hoopten we de regen in de Talamanca bergen achter te laten, bij Cartago regent het niet meer en we beginnen weer hoop te krijgen. Helaas regent het verderop ook en als we door Orosí rijden is het nog steeds nat buiten. Het ziet er daardoor allemaal treurig uit en als ik het weerbericht check, lijkt het de komende dagen niet beter te worden. We gaan op zoek naar ons verblijf bij House of Coffee, het goedkoopste van de vakantie voor $23 per nacht. We rijden het hele dorpje door tot we een rivier moeten oversteken naar de andere oever. Het is een smalle ijzeren brug, waar twee auto's elkaar niet kunnen passeren. Als we het hostel gevonden hebben, ziet het er doods uit, ijzeren tralies voor alle ramen en deuren en niemand te zien. We kijken eens om ons heen en aangezien we hier niemand aantreffen besluiten we hier niet te overnachten. We rijden door, hopelijk is het verderop wel ergens droog dan gaan we daar op zoek naar een overnachtingsmogelijkheid.

We vervolgen de weg langs de rivier die we net zijn overgestoken, het is een mooie route langs het Orosí meer en rijden alsmaar hoger. We komen langs het plaatsje Congo en daar verlaten we ongemerkt de hoofdweg. We komen daardoor langs grote waterleidingen en als we daar naar het uitzicht staan te kijken, passeert er een politiewagen. De mannen kijken ons ietwat verbaasd aan, maar groeten vriendelijk terug als we naar ze zwaaien. Vanaf hier gaat het bergafwaarts richting een energiecentrale of iets dat daarop lijkt. Beneden aangekomen rijden we over een klein bruggetje langs een huisje met enkele bakken waar tilapia gekweekt wordt en daar houdt ook meteen het asfalt op. De politiewagen hebben we niet meer gezien dus daarom vervolgen we het onverharde pad, die agenten zullen ook wel zo verder gereden zijn.

De weg klimt langzaam omhoog het dal uit, maar wordt steeds slechter. Geen idee waar we uitkomen, maar omdat we de politiewagen niet meer hebben gezien, gaan we er vanuit dat ook zij zo gereden zijn. Komt die 4x4 toch weer eens van pas 😁.

Na een poosje zien we wat leven, boerderijtjes en akkers en langzaam komen we weer in de bewoonde wereld. Als de huisjes een dorp beginnen te vormen komen we ook een asfaltweg tegen. Die volgen we naar Turrialba. Ook hier regent het en het is ontzettend druk op de wegen met veel vrachtverkeer. Het ziet er niet uit als een gezellige bestemming dus we rijden verder naar de kust.

De doorgaande weg is de enige weg naar het havengebied aan de kust en daarom enorm druk, vrachtwagens denderen voorbij en het is jammer van de mooie omgeving waar we door rijden, want er is geen kans om ervan te genieten op deze manier. Vanwege het slechte weer is het ook nog eens oppassen geblazen.

Als we eindelijk de bergen uit zijn, beginnen de files, doordat hier aan de weg zoveel fruit verwerkingsbedrijven liggen is het bijna één lange file tot aan Puerto Limón. Er zit niets anders op dan aan te sluiten en langzaam met het verkeer mee te gaan. Inmiddels probeer ik de eigenaar van ons huisje bij Alby Lodge in Cahuita, waar we over twee nachten zouden aankomen, te bereiken om te vragen of ze ook voor de komende twee nachten plaats heeft. Dan hebben we twee extra dagen aan de kust voor we terugvliegen naar Nederland, ook niet verkeerd.

Als we eenmaal voorbij Puerto Limón zijn wordt het gelukkig rustiger op de weg. Geen vrachtwagens meer en we zien nu voor het eerst de zee weer na een week binnenland van Costa Rica.

Inmiddels heb ik contact gehad met de eigenaresse van ons huisje, maar ze heeft pas morgen plaats. Voor vanavond zullen we dus een ander onderkomen moeten zoeken. Gelukkig is er genoeg te vinden hier in de omgeving dus we gaan zelf even rondrijden in Cahuita. Het eerste hotelletje heeft nog wel huisjes beschikbaar, maar is schrikbarend duur voor onze begrippen. Ik ren dus weer door de regen naar de auto waar Danny zit te wachten. Ook hij vindt het wel erg aan de prijs dus we rijden door. Tegenover de lodge waar we morgen terecht kunnen ligt ook een accommodatie, maar helaas hebben ze daar geen plek. We rijden verder het dorpje door, bij de lokale Italiaan verhuren ze ook kamers, maar helaas weer nul op ons rekest.

We rijden verder over een zandpad langs de zee en zien daar ook meerdere kamers te huur. Bij een klein bordje Cabinas Blue Spirit stoppen we en ik stap uit. De man en vrouw spreken nauwelijks Engels maar in combinatie met mijn school Spaans begrijpen we elkaar prima en ja hoor bingo we hebben prijs. Ze hebben drie kleine huisjes in hun tuin en daar is nog plek. We kunnen in het eerste huisje. Ik wenk Danny die er nu ook aan komt en we lopen met de man naar het huisje. Klein maar fijn, heel kleurrijk en het ziet er gezellig uit en dat voor maar $15.

We zetten onze spullen in het huisje en lopen over het terrein naar de zee. De tuin grenst aan het water, maar door de rotsen kun je hier niet het water in. Geeft niets het is hier lekker rustig en omdat het inmiddels wat later op de dag is gaan we het dorp zelf in. Het regent nog steeds maar de vriendelijke eigenaren van de hutjes geven ons een paraplu mee. Een ontzettend lieve familie met een klein zoontje. Papa rijdt op een motor en als de kleine mee mag, heeft hij pret. Onze auto mag op hun oprit achter de poort geparkeerd worden.

We lopen wat rond in Cahuita en gaan zitten op een terrasje voor een heerlijke rumcola en mojito. Dan is het etenstijd, Cahuita stelt niet zo veel voor, het gaat om één straat met wat zijstraatjes en dan heb je het wel gehad. We lopen een rondje en besluiten bij de Italiaan te gaan eten. Eerder kregen we nul op ons rekest toen we om een kamer vroegen, nu moeten we even wachten en dan komt er een tafeltje vrij. Lekker buiten onder een afdak in de achtertuin.

Danny gaat voor een pizza en ik neem pasta, het smaakt prima. Het restaurant loopt goed want elke tafel die vrijkomt is meteen weer bezet. Terwijl we zitten te eten, de zon is inmiddels verdwenen en het is behoorlijk donker, geen zeezicht dus, horen we ineens geluid vanachter uit de tuin komen. Tot onze verbazing komen er een aantal mensen aan met een zaklamp op hun hoofd, een gids leidt ze rond door de achtertuin van het restaurant. Hilarisch, ga je spannend op expeditie 's avonds en loop je dwars door mensen hun achtertuinen 🤣. Laat ik nou een ander idee hebben van een rondleiding met gids.

Na het eten lopen we terug naar ons hutje en gaan slapen. Prima hutje, niets mis mee, jammer dat we morgen terecht kunnen in de Alby Lodge voor $60 per nacht, anders hadden we er hier nog een nacht aan vastgeplakt.

Geschreven door Ellens.reizen