Vanmorgen om 8 uur vanuit bed WK vrouwenvoetbal gekeken; Nederland tegen de VS! De VS is veruit favoriet bij alle peilingen, maar ze hebben deze wedstrijd nog geen goal gescoord de eerste 12 minuten. Bij het Nederlandse team gaat het toch niet zo makkelijk als bij de eerdere WK wedstrijden. In de eerste helft wordt er zelfs helemaal niet gescoord door beide partijen. We besluiten tijdens de pauze te gaan ontbijten in het restaurant. Ook daar staat de tv aan en vanaf ons tafeltje hebben we er mooi zicht op. Het ontbijt is voor Amerikaanse begrippen best goed, er zijn roereieren, aardappeltjes en spekjes die warm worden gehouden. Bagels die je kunt roosteren en de andere gebruikelijke zaken zoals yoghurt, cornflakes, fruit en sapjes.

Nadat het twee nul wordt voor de VS rond de 60-70'ste minuut gaan we terug naar de kamer. We kijken de wedstrijd af en natuurlijk is het een teleurstelling voor de Nederlandse dames dat ze niet meer scoren, maar het is toch een knappe prestatie van ons voetbalteam. Dit is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik een wedstrijd uit kijk, voetbal heeft me nooit eerder geïnteresseerd.

Op ons gemak gaan we ons wassen en aankleden, tijd zat we hoeven pas om één uur weg. De douche is een verrassing, wat een straal komt daar uit! Danny waarschuwt, 'je moet je vasthouden anders spoel je door het putje'. We gooien wat verpakkingen weg met restjes shampoo en dergelijke en hopen maar dat we niet teveel bagage in de koffers hebben. Nu is 23 kg echt veel voor ons doen, maar we hebben ook behoorlijk wat extra's bij op de terugweg. De wandelschoenen gaan bij de elektronica in de handbagagetas en we trekken allebei onze nieuwe schoenen aan.

Om half een loop ik naar de receptie om uit te checken, Danny zet de laatste koffer in de auto en rijdt me tegemoet. Eerst gaan we tanken, we rijden naar wat volgens gasbuddy het goedkoopste tankstation is op een paar minuten rijden. Het is er druk, chaotisch zelfs, maar Danny rijdt er mooi tussendoor en we kunnen meteen tanken. Het blijft bizar om te zien hoe Amerikanen hun auto's manoeuvreren als het druk of krap wordt. Drie-vier keer steken om ergens tussen te kunnen, waar wij de auto in één keer naar toe rijden.

Naast het tankstation zit een In&Out burger tent, Danny heeft dorst dus we parkeren en gaan naar binnen. Wat een drukte ook hier, maar het is bijna één uur en lunchtijd. Hij neemt een milkshake, ik sla over, heb nog voldoende water en we lopen terug naar de auto. Danny vindt de shake geen succes, wat een zoet spul. Daar komt geen melk of aardbei aan te pas. De In&Out Burger is niet voor herhaling vatbaar als we terug komen naar de VS.

De auto leveren we netjes af bij Hertz, er staan enorme rijen met auto's die allemaal teruggebracht worden, maar het gaat heel snel. Als je geen bonnetje wilt kun je meteen weg lopen, maar tegen de tijd dat we de auto hebben leeggehaald en gecontroleerd (dat is maar goed ook, want de tomtom blijkt nog in het handschoenenvakje te liggen), komt er al een dame om te controleren en geeft ons het bonnetje.

We lopen naar de airtrain om ons naar de luchthaven te brengen, daar raken we in de war, want wat ik op mijn e-ticket aanzie voor Terminal 1 blijkt een hoofdletter I te zijn. Ik begin te twijfelen in de airtrain als we bij de halte internationale vluchten aankomen en de halte naar terminal 1 een halte verder ligt. We besluiten toch door te rijden, in de verwarring zou uitstappen ook een haastklusje zijn geworden. Bij terminal 1 gaan we naar de info desk en daar vertelt een dame ons, dat het steeds weer fout gaat. Ze heeft al een briefje klaar liggen met de letter i en het cijfer 1, ze heeft het net aan een andere buitenlander moeten uitleggen die niet zo goed Engels sprak. 'Het wordt tijd dat ze de naam van de terminal veranderen', zegt ze zelf, ze werkt hier al 14 jaar en het gaat ook al 14 jaar fout. We hebben echter voldoende tijd dus stappen we weer in de airtrain, nu de rode, om een halte terug te rijden. Daar staan machines om zelf in te checken, we hebben al online ingecheckt, maar toch moet je het daar nog een keer doen zodat er bagagelabels kunnen worden geprint. En dan sta je daar met die lange labels, uitleg op de achterkant is niet echt duidelijk en ik heb toch graag dat onze bagage aankomt in Amsterdam. Danny plakt zijn label er anders op dan ik, zo blijkt maar weer hoe verschillend je een instructie kan interpreteren. Wel hebben we beiden het klein stripje eraf gehaald en op ons paspoort geplakt. We zijn al eerder bagage kwijt geraakt, dus nu gefixeerd op streepjescodes en nummers om je bagage weer terug te krijgen.

We gaan in de rij staan om de bagage af te geven, ondertussen laat ik een dame onze labels controleren en herplakken. Volgende keer neem ik de labels gewoon in de hand mee en laat ze er door één van de personeelsleden opplakken, dat is makkelijker dan eerst weer loshalen. In Las Vegas ging het de vorige keer makkelijker, daar check je ook zelf in maar zet je meteen ook zelf de bagage op de band, dit is alleen maar dubbel werk.

Als we van onze bagage af zijn gaan we nog even naar buiten, Danny zijn laatste sigaret voor we aankomen in Nederland. Terug binnen lopen we naar de douane, ook hier drukte, maar we zijn er na 20 minuten door. We zien weinig winkeltjes als we naar onze gate lopen, wellicht dat er de andere kant uit meer winkeltjes zijn, maar we hebben niet echt interesse om daar naar te zoeken en gaan meteen bij de gate zitten. Het is nog rustig en ik werk mijn verslag weer bij. Danny leest in zijn Formule1 blad en dan gaat het uiteindelijk nog best snel. We mogen als één van de eerste groepen aan boord na de priority's en business klasse passagiers. Als we gaan zitten, lekker veel ruimte weer bij de nooduitgang, horen we dat er zeker 100 stoelen onbezet zijn. De stoel naast ons blijft ook vrij, dat had ik gisteren bij inchecken al gezien, maar je weet natuurlijk nooit of dat later niet veranderd. Ik ga verzitten en we hebben nu een vrije stoel tussen ons in, lekker voor het bewaren van de dekentjes, kussen en al onze andere rommel. Ik gebruik ook het tv schermpje van de middelste stoel zodat ik zelf niet zo opgesloten zit tussen het scherm en mijn stoel. Ook de schaaltjes van het eten zetten we op het plankje van de middelste stoel. Wat een genot om niet een half uur ingeklemd te zitten tussen je tafeltje en je stoel. Zeker met mijn lengte is het af en toe een crime.

We kijken een paar films, Danny leest nog wat en ik probeer te slapen, wat natuurlijk niet lukt. Ben jaloers op mensen die gaan zitten en meteen als een blok in slaap vallen, Danny kan dat ook, nog voor vertrek al liggen ronken.

De vlucht valt niet tegen en ook het wachten op de bagage duurt deze keer niet lang. Ik bel het hotel om aan te geven dat we geland zijn en dat ze ons op kunnen halen, terwijl Danny de koffers van de band plukt. Ondertussen lees ik een appje van mijn moeder, ze vraagt wanneer we aankomen. Nadat ik antwoord dat we bij de bagageband staan, krijgen we het nieuws dat mijn vader tijdens de vakantie in het ziekenhuis heeft gelegen. Hij is weer thuis en het is niet levensbedreigend, daarom hebben ze niets laten weten.

De tweede tegenvaller komt na aankomst bij het hotel als onze auto niet start, dat wil zeggen hij start wel, maar wil niet meer in z'n versnelling. Ik zeg tegen mijn moeder door de telefoon dat ik wel even terugbel als we weer op weg zijn. We hobbelen ondertussen nog net van het parkeerterrein van het hotel af. Volgens Danny wil de versnelling soms los schieten als je een stukje rijdt, maar in dit geval schiet er niets los en we hobbelen langzaam een kruispunt over om tegenover de Lidl en voor het zwembad De Otter tot stilstand te komen. Dan maar de ANWB bellen, er zit niet anders op. Wachttijd zou een uurtje zijn, maar na 5 minuten komt er al een ANWB busje aangereden, hij was toevallig in de buurt en een ander pechgeval had zich afgemeld.

Gelukkig krijgt de ANWB man de auto weer aan de praat, met wat lucht uit één of andere leiding halen en vloeistof bij vullen. Technisch iets dus daar laat ik het bij, het begint jammer genoeg wel steeds harder te regenen, Danny en de wegenwachtman worden langzaam natter.

Met een korte vertraging, lang leve de ANWB, vertrekken we alsnog vanuit Uithoorn naar Breda. Ik bel mijn moeder weer op en krijg het hele verhaal te horen, morgen gaan we even langs.

Thuis is onze kat dolblij ons te 'zien', maar ook erg angstig en vooral harig. Het is ieder jaar moeilijker hem alleen te laten, hij laat zich nu wel aaien door mijn vader die hem komt voeren, maar hij ziet er altijd verwaarloosd uit bij terugkomst. Overal liggen plukken haar en hij miauwt klagelijk. Wegbrengen is geen optie, hij is zo bang voor onbekenden en hij kan ook niets meer zien, de ziele piet. Jammer dat de vakantie er op zit, alleen de kat is er blij mee.

Als de rust is wedergekeerd pakken we de koffers uit, en als de kat buiten is gaan we snel met de stofzuiger door het huis. Het is ongelooflijk hoeveel haren Bowie verliest terwijl we hem aaien. Er ligt bijna een tweede kat op de vloer.
's Avonds eten we een broodje en willen we op tijd naar bed, dat wordt echter lastig, tegen 10 uur zijn we over onze slaap heen. Het wordt uiteindelijk half een voor we naar bed gaan en de vakantie echt definitief voorbij is.

Geschreven door Ellens.reizen