Vanmorgen om half 8 opgestaan, lekker gedoucht in de camper (de douches en toiletten zien er hier niet echt fris uit) en nog even naar de buurtjes gelopen. Ze zien ons en komen al naar buiten, we nemen afscheid. Vrij uitgebreid want het zijn twee kletsers en we wisselen mailadressen uit. Volgend jaar april als we in Arizona zijn, hopen zij daar ook te zijn en ons weer te ontmoeten. John wil graag nog een keer naar Ierland en wat andere delen van Europa zien. Nou als ze in de buurt zijn, moeten ze maar langs komen. Aardige mensen en om 9 uur rijden we weg van de camping.

We rijden het dorpje uit en een loodrechte weg af, die tegen de bergen lijkt te eindigen. Net voor de berg is er een t-splitsing en gaan we naar links. We rijden voorbij het Tule Lake Wildpreserve. Een mooie omgeving met ontzettend veel vogels. Er is zelfs een uitkijkpost op vlonders om dichter bij de vogels te komen in het waterrijke gebied. Ze hebben hier heel veel dijkjes, net als in Nederland. Later lees ik dat het gebied is drooggelegd begin jaren 1900 en er tot na WO II kavels zijn vergeven via loterijen aan onder andere veteranen en andere mensen die een boerderij wilden beginnen.

Uiteindelijk komen we bij het entreehokje aan van Lava Beds National Monument. Een vriendelijke vrouw geeft ons de parkbrochure, nadat we haar onze parkenpas laten zien, scheelt weer $25. Daarna vraagt ze of we recent in andere grotten zijn geweest vanwege een vleermuizenziekte. Hier heerst de ziekte nog niet en dat willen ze graag zo houden. We krijgen onze cave permit en mogen de komende 7 dagen onze lieve gang gaan. Zo lang blijven we niet, vanmiddag willen we door naar Lassen. Niemand te zien verder, dit is wel een heel rustig bijna vergeten park.

We proberen met onze eigen zaklamp uit de camperinventaris en onze telefoons in een grot te kijken voor we bij het visitor center zijn (ligt 9 mijl verderop). Maar dat is geen succes de zaklamp uit de camper doet het niet meer en de lampen van de telefoons zijn te zwak. Dan maar door naar het visitor center, daar kun je lampen gratis lenen.

We rijden de parking op van het visitor center en er staan wel gezegd twee andere auto’s. Hier is het echt rustig, dat hadden we niet verwacht, binnen zijn een handvol mensen. We lezen wat informatieborden over de omgeving en vragen bij de rangers welke grotten het meest interessant en toegankelijk zijn. Ik heb geen zin om de hele tijd gebukt te moeten lopen. Ze raden ons vier grotten aan en geven ons twee grote zaklampen, nadat ze onze naam hebben genoteerd.

Je mag hier dus volledig op eigen houtje veel grotten in het park bezoeken en dat zijn er veel, ik tel er 17. In totaal zijn er meer dan 500 grotten. Geen gids of begeleiding, doe het maar lekker zelf, let wel op dat je de uitgang nog weet te vinden 🤔.

We rijden eerst naar Valentine Cave en ook hier geen auto of mens te zien. Het is een mooie grot met langs de wanden een soort gootjes, uitgesleten door het water, het is echt heel bijzonder. Als we verder de grot in lopen wordt het steeds donkerder. Het wordt mij toch iets te benauwd. Danny heeft nergens last van en loopt door, de gangen lopen veel verder door, maar ik heb het niet zo op de rotsblokken die boven mijn hoofd hangen. ‘Die blijven echt wel zitten’, zegt Danny, ’die hangen daar al jaren.’ Dat zal best maar er liggen her en der brokken op de grond, die híngen ooit ook. Ik heb mijn capuchon wel op en Danny een pet, maar dat gaat echt niet helpen. We besluiten terug te gaan, je kunt bijna 500 m deze grot in, maar dat werd mij te spannend. Blijkbaar heb ik toch een beetje last van claustrofobie.

Daarom op naar Skull Cave, deze is veel minder lang (177m) maar wel dieper en heeft een zogenaamde ijsvloer. Hier komen we welgeteld twee keer mensen tegen. O’ ja en een parkmedewerker die de bosjes bij de parking snoeit met antislangen beenwarmers 😮.
De opening van deze grot is heel breed en je kunt de structuur van de rotsen aan het plafond en de muren goed zien. Nadat je een tijdje geleidelijk daalt, kom je bij een aantal ijzeren trappen. De relingen zijn echt koud, we lopen de trappen af naar beneden. Helaas is er een hek geplaatst voor de ijsvloer. Mensen hebben veel over de ijsvloer gelopen en daarom is het nu afgesloten. Ze proberen de vloer weer te herstellen. Wel kun je in de hoeken nog een beetje van het ijs zien en er ligt een schedel met hoorns. In de grot zijn diverse skeletten van hert/bokachtige gevonden en zelfs twee menselijke skeletten. Daar dankt deze grot ook zijn naam aan. Wij komen gelukkig wél weer gezond en wel buiten.

Als laatste besluiten we Heppe Cave te bezoeken. Via een gravelpad van 4-5 km rijden we naar deze kleinere grot. Speciaal hier is dat er in sommige jaren water staat en ook nu staat er een poeltje water. Terwijl we naar deze grot lopen zien we twee slangen over het pad weg glibberen. Daar hou ik niet zo van, maar gelukkig zijn ze banger voor ons dan andersom. Als we Heppe Cave weer uitkomen, zien we een marmot over de rotsen lopen. Grappig beest, ik heb geprobeerd hem op de foto te zetten maar weet niet of dat is gelukt. Beesten willen niet stil zitten.
Als we terug lopen naar de camper komen we twee mensen tegen, dat is alles. Je hebt hier de grotten echt voor jezelf. Dat is ook best lekker na de drukte van Crater Lake.

We besluiten dat het welletjes is met de grotten het is bijna twaalf uur en we rijden alvast richting Lassen National Park, onze volgende bestemming. Ook hier hebben we onderweg weer sporadisch bereik. Ik lees dat de Bumpass Hell trail nog steeds afgesloten is, dat was vorig jaar ook al zo, maar dat de langere route via Kings Creek wel toegankelijk is. Dat zou fijn zijn kunnen we toch Bumpass Hell zien.

Onderweg bij een spoorweg overgang stopt Danny om naar de trein te kijken die aankomt, het is helaas maar een korte. Wel toetert de machinist een paar keer extra, omdat hij ons ziet en zwaait hij in het voorbij gaan. De campings in Lassen liggen nogal hoog en het is vandaag ontzettend lekker weer, we stoppen daarom bij Bridge campground. Deze camping ligt in ieder geval lager waardoor de temperatuur beter is en vanaf daar is het nog maar een klein uurtje rijden. De campground kost $10 en ligt aan een riviertje tussen de bomen. We zetten de stoeltjes buiten en genieten van de zon met een drankje, ijsje en fruit.

We hebben een jong buurmeisje en zij rijdt herhaaldelijk langs op haar roze fiets met fietshelm in de vorm van een roze pony op haar hoofd. Ze is erg spraakzaam en komt steeds buurten. Uiteindelijk komt ze zelfs met een tas aanzetten met een baby vogeltje. Heeft ze net gevonden op een rots en omdat ze het nestje niet kunnen vinden, mag ze hem houden van haar oma. Ze moet hem wel goed verzorgen en ze heeft hem al wormpjes gevoerd. Hopelijk gaat het goed en staat er morgen niet een huilend meisje naast onze camper.

Een campinggast met een hele bundel vissen, laat zijn vangst zien. We weten wel wat die eet vanavond. Danny gaat ook bij het riviertje kijken, maar zonder hengel geen vis. Ik begin weer aan ons verslag en Danny zet als hij terugkomt de bbq aan, het wordt toch een lekker stukje vlees vanavond 😉.

Geschreven door Ellens.reizen