We vliegen met Ryanair vanuit Weeze naar Agadir, omdat ik daarmee de goedkoopste tarieven kon boeken. We mogen twee koffers van 15 kg inchecken, meer dan genoeg voor ons.

Aangekomen op de luchthaven lopen we vlot door de douane. De meeste passagiers zijn van Marokkaanse afkomst dus het gaat vrij snel bij de controles. Daarna meteen maar even wat dirhams gepind en op zoek naar de balie van Thrifty maar die kunnen we niet vinden. Dan blijkt dat we bij de balie van Europcar moeten zijn, die werken samen of zoiets. We krijgen de papieren en sleutels van een Dacia Logan, best nog een behoorlijke auto qua ruimte. Buiten hebben we de auto snel gevonden op het kleine parkeerterrein en na een laatste controle rijden we zonder veel poespas weg.

Het is ongeveer een uur rijden naar Riad Maïa, het hotel dat we geboekt hebben in de medina van Taroudant. We hebben een routebeschrijving ontvangen per mail, maar als we aankomen, kunnen we het niet vinden. We staan vol verbazing te kijken naar de lemen stadsmuren met vierkante torens. We rijden wat rond buiten die stadsmuren en besluiten dan maar te bellen. De eigenaar Lutz van de riad komt ons op de fiets tegemoet, terwijl we naar één van de toegangspoorten van de medina rijden. Hij fietst vanaf Bab (=poort) Zourgane voor ons uit naar een plekje waar we de bagage kunnen uitladen en wijst waar we dan later de auto definitief kunnen parkeren. We kijken onze ogen uit. We zijn echt meteen midden in het oude deel van Taroudant terecht gekomen en het ziet er net zo uit als in oosterse films.

We lopen met de bagage een smal steegje in en aan het eind, waar de steeg afbuigt naar rechts, moeten we een houten poort door. We staan meteen in een hal met doorkijk naar een mooie binnenplaats. Ook de andere eigenaar Henri komt er nu aan en stelt zich voor. Lutz komt uit Duitsland en Henri is Frans, bij elkaar spreken ze dus wel hun talen. Best bijzonder voor een homoseksueel paar om in een Arabisch land een hotelletje te beginnen. Later leggen ze uit dat het best goed leven is hier en dat ze redelijk geaccepteerd worden, alleen in de ramadanperiode zijn de Marokkanen wat minder vriendelijk. De lontjes worden dan wat korter en het stel ontvlucht dan Marokko.

We schrijven ons in en de Fransman loopt met ons mee naar onze kamer. Het is nogal kruip-door-sluip-door en zonder hulp hadden we echt niet meteen goed gelopen. Van de ene gang naar de andere via een dakterras komen we dan aan bij een laag houten deurtje en daar achter ligt onze kamer. Het is nu al helemaal fantastisch, alles in Moorse stijl.

Als alle spullen in de kamer staat, gaan we op pad, de stad verkennen. Van de eigenaren ontvangen we een klein kaartje en allerlei tips om naar te gaan kijken. Taroudant wordt ook wel klein Marrakesh genoemd, dus dat belooft veel goeds.

En het is inderdaad een hele leuke stad, eigenlijk alles wat je in Marrakesh ook ziet, maar dan kleinschaliger en met minder opdringerige verkopers. We kijken onze ogen uit en kopen een landkaart van Zuid Marokko in een klein boekenwinkeltje. Di zal tijdens de reis nog goed van pas komen. We lopen langs een aantal van de vijf toegangspoorten, de werkplaatsjes van allerlei monteurs die sleutelen aan brommers, auto's maar ook waar meubels gemaakt worden etc. Na een tijdje komen we op de souk terecht Jnane al-Jaami, met allerlei kruiden en gedroogd fruit, maar ook kleding en huishoudelijke goederen verkopen ze hier. En natuurlijk de geijkte handgemaakte spullen van leer, kleden en aardewerk. We kopen niets vandaag op de wegenkaart na.

We eten aan het eind van de dag, op aanraden van onze gastheren, ontzettend lekker in een klein restaurantje niet ver van onze riad. We zijn zo enthousiast dat we vragen of we nog een nachtje bij kunnen boeken. Dat kan gelukkig dus we blijven een nachtje langer hier. Wat fijn dat we verder geen reserveringen hebben gemaakt, dan waren de plannen nu al in het honderd gelopen.

Geschreven door Ellens.reizen