We hebben niet heel goed geslapen het was erg warm en vanaf een uur of half 6 reden er behoorlijk wat auto’s over de naastgelegen weg.

Om half 9 lever ik de sleutel van de poort in. Ik mag die bij de voordeur leggen, maar hun zoontje van een jaar of 5 zit buiten te spelen en komt gezellig een babbeltje maken. Terwijl hij van alles vertelt komt Angel naar buiten om te vragen hoe we het gevonden hebben. Ik geef aan dat de grond wat zacht is. Wel handig om te weten, zodat niemand vast komt te zitten natuurlijk. We worden uitgezwaaid door Angel, zijn vrouw en hun zoontje als we wegrijden.

Het Asarco Mission Copper Mine Discovery Center ligt slechts op 15 minuten rijden. Als we daar aankomen is het een paar minuutjes voor 9 en de deur van het visitor center is nog dicht. We kijken buiten rond als de deur open gaat. Helaas zijn er geen tours vandaag over het terrein van de open mijn. In tegenstelling tot pré Covid geven ze nu alleen tours op donderdag t/m zaterdag.

Jammer maar helaas, we bekijken de tentoonstelling en gaan daarna naar buiten waar enkele machines staan. Het zijn echt joekels, drie verdiepingen hoog! Zonde dat we ze nu niet in bedrijf zien, maar ook dit is al indrukwekkend.

Als we uitgekeken zijn, zien we dat er inmiddels nog een paar auto’s staan. Wij gaan nu op pad naar het Titan Missile Museum in Sahuarita, net voorbij het huis waar we vannacht geslapen hebben.

Daar hebben we meer geluk, we kunnen mee op de tour in de raketinstallatie om 11.00 uur. Het is nu 10 over 10 en om de tijd te verdrijven mogen we buiten op het terrein alvast rondkijken. De dame die ons te woord staat en de kaartjes afrekent blijkt een aantal jaar in Utrecht te hebben gewoond. Ze spreekt zowaar nog wat woorden Nederlands, weer een leuke onverwachte ontmoeting.

Omdat mijn bankpas het af en toe niet doet, lopen we terug naar de camper. Schoenen aantrekken i.p.v. teenslippers voor als we de lanceersilo van de raket in mogen en meteen even online kijken wat er met mijn bankpas aan de hand is.
Dan blijkt dat de pincode te vaak fout is ingevoerd en de pas is geblokkeerd. Via de chat heb ik binnen een aantal minuten contact en wordt de pas weer vrijgegeven. Dat is een goede service van N26.

Terug in het gebouw waar de rondleiding start, krijgen we eerst een 15 minuten durend filmpje te zien. De tour is trouwens helemaal vol geboekt, we waren dus gelukkig vroeg genoeg om nog kaartjes te kunnen kopen.

Na de film lopen we naar buiten om door een luik in de grond te verdwijnen. Vanuit de lucht zie je alleen dat ijzeren luik en een lichtgele koepel. De hele installatie bevindt zich onder de grond. De gids vertelt honderduit en het is erg boeiend. Een aantal trappen naar beneden, door grote stalen deuren komen we dan uiteindelijk in de controlekamer waar ten tijde van de Koude Oorlog één van de in totaal 18 nucleaire rakketten gelanceerd kon worden. Het is een indrukwekkend verhaal en als we daarna ook nog door een lange gang onder de grond naar de raket zelf lopen is het plaatje compleet. Als we weer boven de grond komen knijpen we onze ogen dicht vanwege het felle licht. Daar nemen we afscheid van onze gids en maken nog wat foto’s van de zichtbare delen van de raketbasis boven de grond.

Al met al echt de moeite waard van de $15,50 per persoon die deze rondleiding kost.

We rijden weer verder, nu naar Tubac. Een plaatsje dat voornamelijk bekend is vanwege het voormalige Spaanse militaire fort én de vele kunstenaars. Als we het plaatsje inrijden ziet het er gezellig uit, overal vrolijk gekleurde potten, windmobiles, ijzeren kunstwerken etc.

Achterin het stadje bevindt zich het Tubac Presidio State Historic Park. Daar gaan we ook een kijkje nemen. We betalen $7 pp entree, krijgen een kaartje mee met informatie en lopen na het zien van weer een informatiefilmpje naar buiten. Er is niets over van het eigenlijke fort, maar ze hebben nog wel een oud schooltje, een woning, en een hal op het terrein staan die je kunt bekijken. Daarnaast hebben ze een behoorlijk uitgebreid museum over de geschiedenis van dit deel van Arizona.

De temperatuur loopt weer behoorlijk op dus nadat we het Historic park verlaten rijden we een rondje door het stadje. Inderdaad zoals echte Amerikanen; niet lopend maar rijdend 😊.

Volgende stop is het Tumacácori National Historical Park een klein half uurtje verderop. Ondanks dat het nationale parken week is en eigenlijk alle Nationale Parken gratis te bezoeken zijn, vragen ze hier entree. We kopen dus alvast onze America the Beautiful Annual pas voor $80. Deze kunnen we ook voor alle andere nationale parken en nationale bezienswaardigheden gebruiken op de route. En hopelijk volgend jaar ook nog in Florida.

Onder een boom naast de stenen muur die het historische park ommuurd staan twee mannen met een aantal paarden. Te wachten op toeristen die zin hebben in een ritje. Dat is niet ons ding dus we gaan op het terrein zelf kijken. Er staat nog een oude kerk, althans wat er van is overgebleven. Het is een ruïne. Op het terrein zijn verder nog een begraafplaatsje, een mortuarium, rond gebouw waar ze de lichamen bewaarde tot ze begraven konden worden en een voorraadschuur te zien.

De trip door de boomgaard naar de rivier slaan we over. Het is erg heet en alle andere bezoekers hebben de biezen al weer gepakt. We zijn de enigen die zich zo ver op het dorre terrein wagen onder de brandende zon.

We sluiten het bezoek af in het museum met airco en gaan dan weer verder. Het is tijd om een slaapplaats te zoeken.

We rijden door richting Patagonia en Tomtom stuurt ons over een weg waar ik aan het begin lees dat voertuigen zwaarder dan 10.000 lbs niet verder kunnen vanwege een bruggetje. Danny ziet het bord natuurlijk niet en houdt vol dat we toch voor de brug af moeten slaan. We komen in een langzaam rijdende ‘file’ terecht achter een schoolbus. Nu is het zo dat je hier de schoolbus niet mag inhalen als die stilstaat om kinderen in- of uit te laten stappen. We blijven daarom braaf achter de schoolbus hangen net als de auto’s voor ons.

Na een kwartiertje slaat de schoolbus af en kunnen we redelijk door rijden. Het landschap is hier weer heel anders, kleine heuveltjes en de weg kronkelt meer dan dat we gewend zijn van de USA. Een leuk stukje om te rijden.
Inmiddels zijn we bij de brug beland waar we niet overheen mogen met onze camper (14.000lbs; zo’n 2 ton te zwaar!). Danny kijkt eens links en rechts, geen politie te bekennen en hup daar gaan we de brug over. Eigenlijk snappen we niet zo goed waarom het verboden is, het is een degelijke betonnen brug.

Niet veel later voordat we bij het plaatsje Patagonia zijn bereiken we de afslag naar Patagonia Lake State Park. Er staat een groot bord dat de camping vol is… maar hé het is Amerika, we slaan dus toch af en rijden heuveltje op, heuveltje af nog zo’n 8 mijl tot de daadwerkelijke ingang.
Daar vraagt Danny aan de ranger bij het entreehokje of hij een plekje heeft en ja hoor 😊. We krijgen plekje 77, het laatst beschikbare plaatsje volgens de ranger. Of dat ook zo is weten we niet, maar we zien in ieder geval meer onbezette plekjes als we later over de camping lopen.

We kijken van onze plekje uit over het meer, tenminste als je je best doet tussen de bomen. We lopen een rondje en zijn verrast door de grote van het meer in deze verder dorre droge omgeving van Zuid Arizona. Er waait een heerlijke bries over de camping en de temperatuur is hier veel aangenamer. We gaan eerst maar eens een rondje lopen om de camping en het meer te ontdekken.

We klimmen over een supersteil bruggetje, bijna alsof er cruiseschepen zullen aanmeren zo hoog. Danny raakt aan de praat met iemand die zijn boot te water laat en lekker een nachtje gaat kamperen ergens langs de oever.

Terug bij de camper steekt Danny de bbq aan en ik dek de tafel. We moeten wel opletten voor de vogels, want blijkbaar zijn ze gewend eten te krijgen van de kampeerders. Ons plekje is erg intrek zodra de bbq aan staat en ik eten op tafel zet.

Na het eten werk ik weer wat aan het reisverslag, maar ik loop inmiddels wel wat achter 😉. Danny bekijkt de foto’s en luistert muziek. We gaan ook vandaag niet laat slapen, het was een drukke dag, we hebben veel gezien. En na de overnachting bij Angel die niet zo rustig was als gehoopt, hopen we vanavond lekker door te kunnen slapen.

Geschreven door Ellens.reizen