Minder warme dag van een aangename 24°C. We zijn de laatsten die aanschuiven voor het ontbijt, maar vertrekken toch als één van de eerste, na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Walter (geen William dus 😊) en Simone. We hebben het hier ontzettend naar ons zin gehad, wat een aardige mensen zijn dit.

Als we van de farm wegrijden zien we nog een paar kaapse vossen, ze zijn veel kleiner dan de jakhals die we afgelopen zaterdag zagen.
Na enkele kilometers besluiten we de door Lekkerbly aangegeven route te verlaten. We slaan af de D1275 op richting Spreetshoogte pas. Het begin ziet er interessant uit, er staat een bord verboden voor trucks, trailers en caravans, een goed voorteken😊. Er staan geen borden met stijgingspercentages, maar we hebben waarschijnlijk nog niet eerder op een weg gereden die zo steil omhoog gaat. Het panorama is geweldig en we stoppen nogmaals om dit op film vast te leggen. Bijna bij de top zien we een klipspringer en een marmot steekt de weg over.
Op de top van de Spreetshoogte pas staat zowaar een huis, het is bijna niet te geloven dat hier nog mensen wonen. Vanaf hier gaat de weg geleidelijk omlaag en nu rijden we langs meerdere guest farms en B&B’s.

De weg ligt hier op een soort van plateau via de D1261/D1265 rijden we over de Gamsberg pas naar de C26. Onderweg komen we een man tegen die naast een paard loopt en om drinken vraagt, tenminste dat vermoed ik want hij beweegt zijn hand voor zijn mond. We stoppen en als ik hem een literfles water uit de koeltas geef bedankt hij ons vriendelijk. Het is ongelofelijk dat deze man hier met een paard loopt bij 24°C, hoe lang is hij al aan het lopen en waar moet hij naar toe?

Niet veel verder begint de afdaling van de Gamsbergpas en ook hier is het uitzicht schitterend. Er steken bavianen over en omdat de bochten onoverzichtelijk zijn rijden we langzaam. We passeren een droge rivierbedding, rijden over een smalle brug en komen vervolgens weer op de oorspronkelijke route uit. De C14 naar Swakopmund.

De Kuiseb pas volgt nog en daarna kijken we naar een vreemd hobbelig landschap. Het lijken allemaal afgesleten bergjes die ongeveer even hoog zijn. Als we dit achter ons laten komen we op een enorm lange weg door de Namib woestijn. Van verveling gaat Danny steeds harder rijden tot we bijna met 110 km/pu over de wasbordweg vliegen. Hard of zacht, het maakt niet uit, we hobbelen op elke snelheid. Danny gaat maar wat zachter rijden het is tenslotte geen Parijs Dakar en een volgauto met monteurs en reserve onderdelen ontbreekt ook 😊.

Na deze toch saaie weg bereiken we Walvisbaai, daar kiezen we voor de kustweg i.p.v. de verkeersborden richting Swakopmund te volgen. Er staat nog een auto op het kruispunt te twijfelen, en later als we bij de zee parkeren om een foto te maken, stoppen zij ook. We rijden Swakopmund binnen over de brug over de rivier Swakop. Deze rivier mondt niet uit in zee, omdat een zandduin de monding blokkeert, het water loopt hier dood. We besluiten meteen naar ons logeeradres te rijden voor we het stadje gaan bekijken. We zijn vergeten in Solitaire nog wat te eten en drinken te kopen, dus behalve een halve jerrycanwater en druiven hebben we niets. Danny lust beide niet en heeft inmiddels trek en dorst.

We kunnen het niet zo makkelijk vinden en rijden een paar keer fout, maar uiteindelijk vinden we Orange House, ons verblijf voor de komende twee nachten. Er zijn hier veel éénrichtingswegen en doodlopende straten, net een echte stad 😊.

Terwijl we aanbellen arriveert een tweede auto, het is dezelfde auto van eerder vandaag bij het kruispunt in Walvisbaai en de fotostop. Namibië is net één groot dorp wat dat betreft, je komt geregeld dezelfde mensen tegen. Het is een Duits stel en ook zij verblijven hier de komende twee nachten.
De eigenaar van Orange House spreekt beter Duits dan Engels, dus we gaan weer over naar Duits. Het begint steeds meer op een Duitse vakantie te lijken 😉.

We droppen onze spullen en gaan de stad in met de auto. Je kunt wel lopen het is veilig, verzekert de eigenaar van Orange House ons, maar het is hier fris (14°) en we willen vanavond niet nog 20 minuten teruglopen.

We gaan eerst op zoek naar onze motorrijdende vrienden. We hebben van Cathy de naam gekregen van de camping waar ze overnachten, Sophia Dale Basecamp net buiten Swakopmund, maar daar aangekomen, zien we wel hun tenten maar de motoren zijn weg. Helaas we zien ze niet meer, ook niet in Swakopmund zelf, wel laten we een briefje achter bij de campinghost. Het was echt leuk om hen te hebben ontmoet.

We parkeren de auto in het centrum van Swakopmund en meteen komt er een man van de ‘parkeerwacht’ om op onze auto te passen. We lopen verder langs wat winkeltjes, maar de meeste zijn al dicht of staan op het punt te sluiten. Om 17.45 uur stappen we het restaurant Kücki’s binnen. We kunnen gelukkig nog een tafeltje krijgen want overal om ons heen staan bordjes gereserveerd. Danny bestelt een struisvogelsteak en ik een vis cordon bleu. De vis cordon bleu, de enorme bal witvis is gevuld met zalm en kaas. De steak van Danny is erg mals en een betere keus dan mijn visbal.

Na het eten lopen we naar de auto en onze parkeerwachter staat nog steeds bij onze auto te wachten. Vrij onverwacht eigenlijk want het is koud en donker buiten en we zijn een paar uur weg geweest. We bedanken hem en geven de man N$10 waarop we vertrekken naar Orange House.

Daar drinken we nog wat en gaan slapen. Morgen om 8 uur worden we opgehaald voor de Desert Tour, de gratis excursie die we gekregen hebben van Lekkerbly.

Geschreven door Ellens.reizen