We worden om 8 uur wakker maar draaien ons nog eens om en dan is het al 9 uur. We besluiten het ontbijt voor nu te laten en onderweg een leuk plekje te zoeken. Met twee mokken thee kruipen we achter het stuur. Dat wil zeggen Danny, ik als navigator op de bijrijdersstoel wijs de weg.

We stoppen bij een uitzichtpunt vlakbij de Umpqua vuurtoren. We denken dat we de afslag hebben voor de vuurtoren zelf maar die ligt nog iets verder. Er zijn mannen aan het werk en ze maaien de bermen. Danny ziet een bewaker heen en weer lopen. Het lijkt of hij de mannen in de gaten houdt en een beetje zenuwachtig wordt van onze aanwezigheid. Pas na een aantal minuten valt het kwartje, het is een échte bewaker en de mannen die aan het werk zijn zijn gevangenen. Ik zie nu op de kuit van hun broek ook het woord ‘inmate’ staan. Vandaar dat de bewaker opgelucht kijkt als we wegrijden. Bij het wegrijden zien we pas het driehoekig bord waarop staat ‘inmates at work’.

Bij de volgende stop komen er gelukkig geen gevangenen uit onze opslagruimte gekropen 😜. Het vuurtorentje waar we nu naar kijken staat er een beetje zielig bij tussen gele barakken. Volgens een man die staat te kijken zijn er walvissen te zien zijn. Wel een half dozijn. We speuren de zee af, maar wij zien ze niet en onze ogen zijn een fiks aantal jaren jonger dan die van hem.

We rijden vervolgens door Winchester Bay. Een druk plaatsje met bijna alleen maar RV's en in ATV rijdende scheurmonsters. We zijn blij met onze overnachting bij Eel Creek; wel het genot van de zandduinen maar niet de drukke kermis die je hier overal ziet tot aan Florence.

We stoppen voor ons ontbijtmomentje bij Woahlink Lake net voor Florence. Een rustige plek aan een meer waar vooral dagjesmensen recreëren aan het water. We kijken vol verbazing naar een gezin met (waren het er 6 of 8?) kinderen die van alles heen en weer zeulen uit de auto naar de waterkant. Als de auto leeg is, rijdt papa met de truck naar de waterkant en laat hun motorboot te water. Geen kleintje maar een behoorlijk ding. Als je gaat recreëren dan moet je het wel goed doen 😊.

Na een uurtje pakken we de stoeltjes weer in en rijden verder. Florence zelf vinden we een beetje een rommelig stadje en we rijden door naar de Heceta vuurtoren.
We parkeren op het parkeerterrein aan de andere kant van de brug en besluiten nog even geen geld in het zakje te doen. Eerst maar eens zien of het echt wat is. De brug wordt gerestaureerd en er staan 'bordjes'mensen aan beide zijden om het verkeer langs de wegversmalling te leiden. Wat een baan, je zal er de hele dag moeten staan. We begroeten ze vriendelijk en lopen onder de brug door. Op eigen risico, want het voetpad is verwijderd; ‘oppassen’ waarschuwt de bordjesman ons😊. Nou dat gaat vast goed komen.

Het is druk op het parkeerterrein aan het strand met uitzicht op de vuurtoren. Mensen die het strand afspeuren naar..., ja waar naar eigenlijk? Krabbetjes, schelpen, mosselen, geen idee.

We lopen omhoog richting de vuurtoren en besluiten eerst de rondleiding door het vuurtorenwachtershuis te doen. De rondleiding begint over 4 minuten en duurt 15 minuten volgens het bordje. Iets voor half 12 gaat de gids van start met haar verhaal. Ze vertelt hoe de vuurtoren gebouwd is en dat de materialen met een bootje aangevoerd moesten worden omdat er nog geen pad was. Bij laag tij konden ze soms op het strand lossen en als dat niet lukt werd alles in Florence gelost en reden ze de materialen met paard en wagen over het strand tot bijna bij de vuurtoren. Net voor de laatste baai hield het strand echter op en moest alles omhoog de heuvel overgedragen worden. Je staat er niet bij stil als je naar zo’n vuurtoren kijkt, maar het moest indertijd echt afzien zijn geweest. Er woonden uiteindelijk drie families, omdat de drie vuurtorenwachters elkaar moesten aflossen. In de winter was het echt koud op deze rotspunt. Ze hadden een klein moestuintje, wat kippen, varkens en koeien. De boot kwam maar één keer per drie maanden om spullen te leveren. De rondleiding door de nog bestaande vuurwachterswoning is echt de moeite waard.

Nu kun je boven ook slapen, er wordt een B&B gerund door een stel uit Portland. Het ontbijt is een waar feestje van 6-gangen, vertelt Elaine de gids, ons. En het uitzicht uit de ramen over de baai is natuurlijk ook geweldig. Het is dat we een RV hebben, maar anders zou het zeker de moeite waard zijn om hier een nachtje te mogen slapen.

We klimmen omhoog naar de vuurtoren, het wordt steeds winderiger. Danny kletst boven nog even met een vrijwilliger, die aangeeft dat er; 'geen slecht weer bestaat alleen slechte kleding'. Dat is natuurlijk waar, als je hier dag in dag uit staat, dan moet je wel goede kleren hebben. Toch altijd bijzonder om te horen en zien hoe enthousiast die mensen dit werk doen. Ze zijn meestal gepensioneerd en vertellen vol passie over de omgeving. Wat een leuke baan.

Beneden aan de voet van de vuurtoren is de temperatuur veel aangenamer en we kijken nog wat bij de zee voor we verder rijden.
De stop bij Thor’s Well vinden we niet, wel Devil’s Gulch maar daar zijn we al voorbij voor we het bordje zien. Draaien is hier geen optie. We rijden door en in Newport werpen we nog een laatste blik op de zee en besluiten het binnenland in te rijden. We laten onze tank nog een keer vol gooien, hier wordt voor je getankt, we zijn in Oregon.

We draaien de weg op richting Albany, onderweg kiezen we voor een kleine omweg naar de overdekte brug bij Chitwood. Het is een gereconstrueerde brug maar wel leuk om eens te zien. Het is toch typisch Amerikaans.
Danny rijdt de camper vlak voor de brug zodat het net lijkt of we er door zijn gereden. Het had waarschijnlijk wel gekund maar wie weet waar je uitkomt en of je daar ook weer kunt keren. Er rijdt, terwijl ik net een foto maak van Danny in onze camper, een cabrio met toeristen voorbij die vol verbazing meteen omkeren. Dit willen ze ook zien, of wij dat zijn of de brug, dat laat ik in het midden. Ook een tweede auto die passeert zie ik kijken en even later stil gaan staan. Die brug moet toch speciaal zijn.

We vervolgen onze weg, de temperatuur is hier goed, richting Stayton. Ik heb via het Alles Amerika forum gelezen dat hier een diner is waar je je terug in de tijd waant met lekkere hamburgers en milkshakes. Het bestellen gaat via een telefoonhoorn die bij je tafel hangt. Er is een drive thru, dat past niet met onze RV en er zijn buiten van die parkeerplaatsen onder een afdakje waar je die menukaart van een hangend boord kunt lezen en met een intercom kunt bestellen. Dat lukt ons ook niet dus gaan we naar binnen. Het is tegen 5 uur als we bij A&W Diner aankomen, de mensen beginnen binnen te druppelen en er ontstaat zelfs een lange rij bij de drive thru als we zitten te eten. Binnen gaan we zitten op één van de geel, blauw en groen nepleren bankjes. Om te bestellen pakken we de hoorn, die aan de muur hangt in ons zithoekje. Terwijl ik bestel hoort Danny het personeel vanuit de keuken antwoorden 🤣.
We krijgen eerst onze milkshakes, een kersen en een ananas. Het is zo dik dat er naast een rietje ook een lepel bij geserveerd wordt en bovenop zit natuurlijk de bijbehorende rode kers met steeltje, het wordt meer lepelen dan drinken. En daar komen de hamburgers met frietjes al. Erg lekker, maar ’s avonds moeten zowel Danny als ik een paar keer naar de wc. Of dat nou van die hamburgers komt of de koude milkshakes, wie zal het zeggen.

Er is in de hele omgeving geen camping of RV park te zien. We rijden door het plaatsje Silverton dat er erg leuk uitziet, beslist een stop waard, maar we willen eigenlijk eerst een campingplaats vinden en rijden door naar Silver Spur RV park. Daar aangekomen zijn er alleen nog extra luxe plekken en de gewone kosten al $51. Dat doen we niet, dan maar door. Onderweg komen we langs wijngaarden, zien veel akkerbouw en hele velden korenbloemen, afrikaantjes en lavendel. Zo mooi al die kleuren. Helaas zit er een auto achter ons en kan Danny niet in de remmen voor een foto, we moeten het doen met de herinnering. Het volgende stadje dat ook een stop waard is is Mount Angel, een dorpje dat lijkt weggeplukt uit Duitsland; vakwerkhuisjes, een bierhaus, Festhalle, je kunt het zo gek niet verzinnen zelfs Heidi heeft er een huis.

Tot aan Woodburn komen we geen enkele camping meer tegen, dat valt tegen. Via Hipcamp kan ik nog wel iets vinden, maar omdat het om deze nacht gaat durf ik het boeken niet aan. Wie weet hoe laat de host de mail ziet. Het is al tegen 7 uur en op de rest area ter hoogte van Aurora aan de I5 kunnen we ook slapen. We besluiten dat te doen en rijden naar achteren op het grote parkeerterrein en parkeren naast andere campers en vrachtwagens. Er zijn veel bomen en er is een groot grasveld met picknickbanken. We zijn zeker niet de enigen.

Oo en nog groot nieuws, Danny dacht er gisteren over om te stoppen met roken! Hij zat een hele middag en avond zonder sigaretten 😨. Uiteindelijk besloten toch maar niet te stoppen tijdens de vakantie, het wordt erna. Vanmorgen heeft hij toch maar wat pakjes gekocht bij het eerste benzinestation nadat we wegreden bij Eel Creek 😊.

Geschreven door Ellens.reizen