We zitten lekker in het zonnetje te ontbijten als Greg langs komt met één van de meisjes om alvast gedag te zeggen. Ze hebben er al een ochtendwandeling op zitten en hij geeft ons een steen, die hebben ze onderweg gevonden en hij wil graag dat wij hem meenemen. Als herinnering aan onze ontmoeting.

Ook Connie en de andere kinderen komen er niet veel later aan en we wisselen facebook gegevens uit. Mochten we weer een keer hier in de omgeving zijn 😏 dan moeten we zeker langs komen in Reno. Over afstanden wordt hier heel anders gedacht dan in Nederland. Wat een aardige mensen, de kans dat zij naar Europa komen is waarschijnlijk nihil, maar mocht het er ooit van komen dan zijn ze meer dan welkom.

We rijden weg en zwaaien ze uit terwijl ook zij gaan ontbijten. Wij rijden naar het meer om daar een kijkje te nemen voor we verder gaan richting Death Valley.
Het meer is ontzettend blauw en zie er geweldig uit met een mooi strand. Als je niet beter weet dan zou je zo een duik nemen. Nou weten we wel beter, want het is verraderlijk koud. Niemand die er in gaat, je ziet alleen af en toe een bootje.

We rijden via een mooie bergweg en de Monitor pas richting Mono Lake. Dat is een bijzondere verrassing. We komen vanuit het Noorden aangereden en als we naar de waterkant lopen, komen we een motorrijder tegen uit Los Angeles. Hij vraagt of we een foto van hem willen maken want hij is alleen en krijgt niet zo vaak de kans zichzelf op de foto te (laten) zetten. Daarna wil hij ons ook op de foto zetten als wederdienst en vraagt uiteraard waar we vandaan komen, wat we van Trump vinden etc. Hij blijkt duidelijk geen Trump-fan dus dat maakt het makkelijker. We lopen weer door maar echt dichtbij het meer geraken we hier niet. Van een afstandje zien we wel de bekende tufa's. Ik weet dat we aan de zuidkant dichterbij de rotsen kunnen komen waar dit meer zo bekend om is, we stappen daarom weer in en rijden verder.

Aan de andere kant van het meer parkeren we de camper op een zandparking. We lopen via vlonders naar het meer net als aan de andere kant, maar hier kun je
waar de vlonders ophouden over het zand verder lopen. Nu staan we dichtbij de rotsen en kunnen tot aan de waterkant geraken. Er lijkt aan de waterkant een zwarte laag op het water te drijven, maar als ik dichterbij kom zie ik dat het honderden vliegjes zijn. Ze zitten aan de rand van het water en pas als ik er bijna op sta vliegen ze weg. Heel bizar.

Als ik een meisje op de vliegjes wijs raken we met haar en haar vader in gesprek. Ze komen uit Duitsland en zijn met z'n tweetjes op vakantie. Dat heeft hij met zijn oudere zoon ook gedaan en nu wilde zijn dochter graag naar Amerika. Nou dat is een behoorlijke vakantie om de band met je kind aan te halen.

Als we alles gezien hebben lopen we terug naar de camper, we moeten nog op zoek naar een camping. Niet veel verder hier vandaan ligt June Lake en daar kun je schijnbaar mooi overnachten. We slaan na een tijdje rijden van de 395 af en langs deze weg (weg 158) liggen een aantal meertjes w.o. June Lake. Hier is het lekker rustig en we zien een paar plaatsen waar we kunnen overnachten.

Bij Silver Lake aangekomen is het veel drukker. Deze camping is vol en ze staan hutje aan mutje. Allemaal van die grote campers met pick-ups en boten. Mmm, dat ziet er minder rustig uit. We besluiten om te keren en een eindje terug op een camping te gaan staan. De camping ligt niet aan het water, maar er staat maar één andere caravan. We kunnen nog even in de zon zitten voor die achter de bergen verdwijnt en daarna steekt Danny de bbq aan. Ook na het eten blijven we lekker buiten zitten. Er is niemand meer bij de andere caravan gekomen, dus we zijn helemaal alleen. De maan komt tevoorschijn vanachter de berg en als het donker is zien we veel sterren, de lucht is zo helder.

Morgen rijden we verder langs Silver Lake en June Lake en willen we er alsnog rondkijken.

Geschreven door Ellens.reizen