Vandaag uitgeslapen en op ons gemak naar het restaurant gelopen. Het ontbijt wordt schijnbaar niet hier geserveerd, maar een stukje verderop aan het strand voorbij wat kleine twee verdieping tellende appartementen.

Daar bij het tweede 'restaurant' wordt het ontbijt geserveerd. Het restaurant stelt niet veel voor en het ontbijt ook niet. Maar met wat toast en een ei zijn we al blij. Zoals ik al eerder schreef, er zijn hier geen andere accommodaties en er is geen dorp in de buurt, veel keus om te eten is hier niet. Het had een gezellige plek kunnen zijn, maar de Cubaanse ambtenarij steekt daar een stokje voor.

Tijdens de reis merken we vaak dat je beter kunt eten bij de bevolking zelf dan in een staatsrestaurant of -hotel. Service of klantvriendelijkheid is niet een groot goed op die plekken in tegensteling tot de casas. Op sommige plekken hebben we helaas een hotel geboekt, maar dat zou ik niet weer doen.

Verder doen we vandaag niet veel, we gaan met snorkelspullen naar het strand en installeren ons daar op twee ligstoelen. De rest laat zich raden.

's Middags eten we wat in het gewone restaurant en terwijl we daar zitten wordt er een lading toeristen gedropt uit een touringcar. Het blijken Amerikanen te zijn, een zeldzaamheid op Cuba. Het zijn fervente vogelaars, de kaki kleding en verrekijkers waren een duidelijke hint. We kijken het even aan en zitten ondertussen met de Oostenrijkers te praten over hun duiktrip.

Niet veel later hoort één van de Amerikaanse toeristen ons Duits praten. Ze herkent de taal en komt bij ons staan, oorspronkelijk komt ze uit Duitsland en ze denkt dat we allemaal Duitsers zijn. Wij vertellen dat we uit Nederland komen en ook de Oostenrijkers komen niet uit Duitsland. Ze vindt het geweldig dat we dan toch met elkaar in het Duits kunnen praten terwijl we uit verschillende landen komen.
Van haar horen we dat Amerikanen meestal via een omweg (lees Mexico) illegaal naar Cuba reizen. Legaal kan alleen met toestemming van de regering. Deze trip is onder het mom van een educatief vogelonderzoek tot stand gekomen, lacht ze. Eén van de weinige manieren om legaal naar Cuba te reizen. Vreemd toch dat wij Europeanen hier ongestoord naar toe kunnen en Amerikanen zich in allerlei bochten moeten wringen, omdat hun regering dat niet wil.

Na meerdere drankjes gaan we ons omkleden, de zwemspullen uit en douchen voor het avondeten.

We zitten weer aan een tafeltje op het terras buiten en ik bestel krab. Kreeft hebben ze niet dus ik wil wel eens een echte krab proberen. Waar ik geen rekening mee houd is dat die dan ook in z'n geheel op tafel komt. Niet net als de kreeft al opengeknipt. Met een kraker ga ik de krab te lijf, maar ik moet mijn nederlaag erkennen. Danny neemt het van me over. Aan het tafeltje naast ons is een andere gast in gevecht met haar krab, ineens vliegt er een onderdeel door de lucht en over het terras. Waarom er zoveel katten rondhangen wordt nu ook duidelijk 😁. We kijken elkaar aan en iets gegeneerd begint ze te lachen. Ik leg in mijn gebrekkig Spaans uit dat ook ik er moeite mee had en dat Danny het overgenomen heeft.

Na het eten schuiven de Oostenrijkers weer bij ons aan. We nemen weer wat baco's en mojito's en het wordt gezellig laat.

Geschreven door Ellens.reizen