Vroeg uit de veren en op naar de klifwoningen. De camper kunnen we kwijt op een normale autoplek omdat de C19 voor Amerikaanse begrippen klein is, eigenlijk niet groter dan een grote pickup. Eerder merkten we al bij winkels dat we gewoon in één parkeervak passen.

We bekijken op ons gemak eerst de expositie in het gebouw. Daarna wandelen we naar beneden richting de eerste klifwoning. Een schitterende omgeving is dit en heel bijzonder om te zien hoe de oude bewoners hun woningen bouwden tussen de rotsen. Als we de woningen gezien hebben, klimmen we weer omhoog. Dat gaat niet iedereen even makkelijk af zien we.

Boven gekomen nemen we lekker wat te drinken en besluiten naar een ander deel van het park te rijden. Daar is het rustiger en we lopen rond tussen de ruïnes van woningen, deze keer niet tussen de rotsen gebouwd, maar gewoon op de grond. Na een tijdje heeft met name Danny het wel gehad met die oude stenen en besluiten we door te rijden. De lucht wordt hoe langer hoe dreigender en tegen de tijd dat we halverwege het park zijn op weg naar de uitgang begint het hard te waaien en onweren. We stoppen bij nog één uitzichtpunt maar besluiten als de regen te erg wordt naar de camper terug te lopen. De luchten zijn mooi om te zien maar als het gaat bliksemen dan wil je hier niet staan.
Onderweg richting Moab klaart het weer op en we genieten van de omgeving. Het wordt onderweg steeds duidelijker dat we richting woestijngebied gaan.

Zo'n 140 km verder in de buurt van Canyonlands is de lucht helemaal opgeklaard. We besluiten het Needles District te bezoeken. Bij de afslag stoppen we even om wat foto's te maken, eerder onderweg deden we dat ook al want het landschap is compleet veranderd. Blijkbaar mag hier gejaagd worden, want we vinden lege patroonhulzen. Waren het eerst bergen en bossen nu zie je alleen rotsen en zand, vreemde plek om te jagen.

Vanaf de afslag is het nog een enorm eind rijden naar het visitor center, ook hier verbaast de afstand ons opnieuw. Je denkt dat je er bent en dan moet je nog ruim 55 km rijden!

We laten onze parkenpas zien, krijgen een kaart en besluiten rond te rijden en onderweg wat trails te lopen. We vinden het geweldig, de rotsen, het uitzicht, alles. We blijken inderdaad woestijnratten te zijn. Namibië had ons hart eerder al gestolen en ook Marokko met zijn woestijnen en ruwe bergen. En ook hier begint ons hart sneller te kloppen. We zijn er helemaal weg van. Utah belooft wat, hier kunnen we ons hart ophalen.

Aan het eind van de dag rijden we naar Moab. De BLM plekken aan de Colorado rivier zijn allemaal bezet, maar we vinden een plekje net aan de andere kant van de Colorado rivier niet ver van de ingang van Arches National Park. We rijden het stadje in doen boodschappen bij City Market, inmiddels onze favoriete supermarkt en besluiten te gaan eten bij een Italiaan in het dorp. Het is er druk maar we krijgen een tafeltje buiten op het terras en even later zitten we met van die plastic halve liter bekers cola en water voor ons neus te genieten van al het volk dat voorbij komt. De restanten van de pasta gaan uiteindelijk mee in een doggie bag, wat is het véél.

Op de camping aangekomen kletsen we met wat andere kampeerders. We gaan lekker douchen in de ruimtes op de camping, is toch net wat comfortabeler dan in de camper. En 's avonds zitten we tot het donker buiten. Dat is lang geleden, we hebben alleen de eerste twee nachten met de camper tot 's avonds buiten kunnen zitten. Lekkere temperatuur hier. Morgen bezoeken we Arches.

NB: Inmiddels is deze camping verdwenen en zie ik op google maps iets wat lijkt op een bouwterrein, er komt of zit inmiddels een hotel. Jammer was een goede plek net buiten Moab maar nog wel voor Arches.

Geschreven door Ellens.reizen