Vandaag moeten we nog best een eind rijden naar de jetty van Mersing, bijna 290 km. Daar stappen we rond twee uur op de boot naar het eiland Tioman. We slapen de komende drie nachten in het Paya Beach Resort.

Om de ferry te nemen naar Tioman willen we toch wel ruim van te voren aanwezig zijn om de tickets te kopen en de auto te parkeren. Daarom rijden we meteen na het ontbijt weg uit het hotel. Gelukkig gebeuren er geen gekke dingen onderweg.

We zijn op tijd bij de haven en de auto kunnen we kwijt op een kleine parking niet ver van de loketten en de steiger van de boot. We slepen de koffers weer uit de auto en gaan naar het gebouwtje om twee kaartjes te kopen voor de ferry om 2 uur. We hebben nog ruim de tijd dus gaan vlakbij iets drinken op het terras van een barretje. De man achter de bar is ondanks het bordje bij de bar erg vriendelijk. Het is een Engelsman, dat zie je hier niet veel. We gaan lekker buiten zitten en kijken naar de drukte bij het haventje. We zien een Duits gezin met wel 4 kleine kinderen bepakt en bezakt aankomen sjokken. Ze hebben allemaal een rugzak bij en de kleinste zit nog in een buggy. Later horen we van ze dat ze backpackend door Maleisië trekken. Je moet er maar zin in hebben met van die kleine kinderen. De twee jongsten zien er ook niet uit of dat ze het naar hun zin hebben. Ieder zijn meug, maar zij liever dan wij.

Als het tijd is lopen we naar de boot, het is geen klein motorbootje zoals naar Perhentian maar een grote boot waar je benedendeks moet zitten met stoelen net als in een vliegtuig.

Als de boot gaat varen dan wordt pas duidelijk hoe hard die gaat. Danny gaat nog even naar buiten, er is een klein platformpje op het achterdek om te roken, maar komt snel terug. Wat een wind, dat wordt de komende 1,5 uur even niet roken. De boot bonkt zo nu en dan flink op het water en ik zie mensen om mij heen toch wel lichtelijk groen worden. Zelf houd ik alles binnen, maar het is geen fijne overtocht. Of het door de zee komt die misschien ruw is vandaag of dat de boot altijd zo bonkt weten we niet, maar we zijn blij dat we op de plaats van bestemming aankomen. We mogen er uit bij de tweede stop, kampong Paya.

We zien dat het hier meer ontwikkeld is dan op de Perhentians. Er staat een lange betonnen steiger in het water en er is zowaar een stoep aangelegd om naar de diverse accommodaties te lopen. We zitten bijna helemaal uiterst links van het strand.

Het hotel is modern en de gebouwen zijn van steen. Bij de receptie moeten we even wachten maar dan krijgen we de sleutel van onze kamer. Hier hebben we geen zeezicht geboekt, omdat het toch een iets duurder resort is. Op het terrein staan voor aan het strand lage bungalowtjes en daar achter in een aangelegde tuin kleine gebouwen van twee verdiepingen met in totaal 4 kamers. Wij zitten linksboven.

De kamer ziet er prima uit, geen uitzicht op de zee, maar zo vaak zit je niet op je kamer. Die avond komen we er achter dat het wel erg gehorig is. Er zit een tussendeur tussen onze kamer en de naastgelegen kamer. Dat is wel een minpuntje. Je kan de buren zowat letterlijk verstaan. Zowat zeg ik omdat ze Aziatisch zijn en we hun taal niet begrijpen dat is alles.

Als we de koffers hebben uitgepakt gaan we naar de zee en lopen door de tuin naar het restaurant met terras. We bestellen wat te drinken en gaan zitten. Daarna lopen we over het strand naar de andere accommodaties. Behalve een klein winkeltje is er niet zoveel te beleven. We lopen het strand helemaal af tot het uiterste zuiden en gaan dan weer over het strand terug. De zon verdwijnt inmiddels al en als we terug zijn bij ons hotel gaan we eten.

Hier zit het eten niet bij de overnachting inbegrepen en we bestellen van de kaart. Ze hebben ook frietjes i.p.v. rijst. Na het eten gaan we maar naar de kamer om te douchen en te slapen. Morgen gaan we het eiland verder verkennen.

Geschreven door Ellens.reizen