Tegen de tijd dat we bij de bagageband aankomen blijkt onze koffer verdwenen te zijn. Onze reistas staat nog wel op de band en als we verder zoeken, zie ik verderop een koffer staan die een beetje lijkt op die van ons, maar het is 'm niet. Duidelijk is wel dat deze koffer geen baasje heeft. Die oen heeft met grote waarschijnlijkheid onze koffer meegenomen.

We melden het voorval aan een medewerker en krijgen een formulier om onze gegevens in te vullen en het adres waar we bereikbaar zijn. Als de koffer wordt gevonden cq. gebracht door de suffige medereiziger, wordt dat een eind rijden voor ze. We gaan vandaag al meteen door naar het Golden Gate Highlands National Park zo'n 350 km verderop.
Gelukkig mixen we onze bagage altijd, dus niet een hij en zij koffer zoals velen doen. Het enige dat ik nu echt mis zijn een paar luchtige schoenen, want die zaten natuurlijk in de koffer. De toiletartikelen kopen we gewoon hier, dat is geen probleem.

We gaan eerst maar onze huurauto ophalen bij Bidvest Car Rental. Het is alleen de weg oversteken en we lopen er met onze bagage naar toe. Inmiddels is er geen rij meer daardoor zijn we meteen aan de beurt. Niet veel later na de gebruikelijke handelingen lopen we de garage in en stappen in de auto. De reis kan beginnen denken we....
We zijn de parkeergarage nog niet uit of er staat een politieagent te gebaren dat we aan de kant moeten stoppen. Wat nu weer.

De agent begint druk te praten, 'we hebben niet gestopt bij een stopbord en nu krijgen we een boete'. Hij vraagt Danny om zijn rijbewijs en dan blijkt dat we het geld aan hem moeten betalen. Nou echt niet, geen haar op mijn hoofd die daar intrapt. Ik mag dan wel een bleekscheet uit het buitenland zijn, maar we zijn natuurlijk niet achterlijk. Ik zeg hem dat als hij zo graag een boete wil geven dat hij die dan maar opstuurt naar het verhuurbedrijf. Nee, we hebben geen cash en nee we gaan niet met hem mee pinnen.
Ik overhandig hem een A4'tje en wacht op zijn reactie. Het duurt niet lang of hij geeft Danny zijn rijbewijs terug en zegt dat we kunnen doorrijden. Hij vraagt nu zelfs waar we heen gaan, want meneer wijst ons dan even de weg. Wat een aardige mensen toch die agenten hier. We bedanken hem en rijden lachend weg 🤣.

Meteen onze eerste ontmoeting met de corrupte Zuid Afrikaanse politie, we zijn letterlijk de parkeergarage nog niet uit. Omdat ik hier vooraf voor gewaarschuwd ben, hebben we een Engelstalig papier bij om te tonen aan politieagenten in dit soort situaties. Dit papier gaf ik aan meneer agent en hopla we konden zo doorrijden. Met dank aan de eigenaar van ons verblijf in Graskop, die zo vriendelijk was deze tekst te mailen.

Ondanks alles gaan we vol goede moed op weg. We stoppen onderweg bij een winkelcentrum om een simkaart te kopen en toiletartikelen. Voor nog geen € 10 onbeperkt bellen en internet. De meiden in de winkel zijn erg behulpzaam en activeren onze simkaart voor ons. Ik ga nog op zoek naar luchtigere schoenen, maar met mijn maat 45 valt dat niet mee.
We zijn eindelijk de stedelijke gebieden uit en rijden nu door Vrijstaat. Vrijstaat ligt tussen de Vaal rivier en de Oranje rivier in het hart van Zuid-Afrika. Het is een mooie provincie met weidse, golvende landschappen vol zonnebloemen, mais, koeien en schapen.

We rijden weer verder en stoppen bij Bethlehem nog een keer. Hier halen we wat te eten en drinken in een supermarkt. Lang leve de koeltas, die hebben we nog wel. En ik zie een opticien. Ik koop daar een flesje lenzenvloeistof, want ook die zit natuurlijk ook in de koffer. Uiteindelijk hangen hier bij een winkel teenslippers maat 45. Ze zijn helaas wit, maar die koop ik toch maar. Echte Havaianas, niet goedkoop, maar beter dan de bergschoenen die ik nu aan heb, het is ruim 30 graden 😅.

Buiten op het parkeerterrein lopen allemaal 'parkeerwachters' rond. Mensen die tegen betaling op de auto's passen, ze dragen lichtgevende vestjes. We lopen langs een vrouw en vragen haar wat gebruikelijk is om te geven. We raken aan de praat en zij vertelt dat haar kinderen naar Europa zijn vertrokken, maar zij kan daar niet wennen. Ze is dus terug en omdat er zoveel werkeloosheid is, is ze genoodzaakt om op deze manier geld te verdienen. Duidelijk is dat de armoede niet meer alleen de zwarte mensen raakt, ook blanken zie je hier en daar bedelen. De vrouw, blank, heeft ook geen werk en staat daar nu. We betalen haar en gaan weer verder.

In de richting van Golden Gate Highlands National Park wordt het landschap van Vrijstaat ruiger, met zandsteenformaties die kenmerkend zijn voor de streek. Als we bijna bij ons hotel zijn stoppen we in het plaatsje Clarens. Het dorp ziet er leuk uit, mooi bijgehouden tuintjes, een groot grasveld midden in het dorp en enkele terrasjes. We gaan zitten bij één van de terrasjes nadat we een rondje hebben gelopen en drinken daar wat. Voor mij een ijsthee en Danny neemt een colaatje.

Bij het hotel aangekomen melden we ons bij de receptie. Het is een groot gebouw, maar wij zitten verderop op het terrein in een huisje. We melden meteen ook dat we een koffer kwijt zijn en dat deze hopelijk de komende dagen hier afgeleverd zal worden. Mocht dat gebeuren dan weten ze voor wie het is.
We krijgen de sleutel en rijden naar ons huisje, het is helemaal achteraan op het terrein het laatste rijtje huisjes. We zitten daardoor mooi hoog op de helling met uitzicht op een fraaie rotspartij aan de andere kant. Er is een terras bij het huisje met barbecue dus morgen eten we lekker hier op het terras.

Vanavond gaan we naar het restaurant in het hotel. Het is een lange dag geweest, we pakken onze reistas uit en nu weten we pas echt wat ontbreekt. Gelukkig hebben we toiletspullen zoals tandpasta, bijbehorende borstels en douchegel vanmiddag al gekocht. Voor de rest zullen we het voorlopig moeten doen met wat we wel hebben aan kleding.

We drinken wat op ons terras en als de zon weg is lopen we naar het restaurant, het wordt niet laat vandaag.

Geschreven door Ellens.reizen