Om 7 uur zijn we wakker en dat terwijl de wekker pas op 7.30 uur ingesteld staat. Na het ontbijt hebben de auto ingeladen en zijn we naar de Superspar gereden. Vakantie en toch steeds aan je werk herinnert worden 😉, ik maak weer wat verplichte foto’s van SPAR voor mijn collega’s thuis. Bij deze winkel voor het eerst echt vers brood gevonden!

We tanken bij een station waar we met veel enthousiasme binnen gehaald worden, twee man werpen zich op de ramen terwijl de derde de tank volgooit. Na het afrekenen en de fooi gaan we om 9 uur op weg naar Khorixhas waar onze volgende lodge ligt. De Vingerklip lodge waar we vandaag naartoe gaan ligt tussen Outjo en Khorixas vlakbij een rots die op een vinger lijkt, vandaar de naam van de lodge😊.

We volgen de kustweg richting Hentiesbaai en zien een vrij groot schip voor de kust liggen. Hij hangt een beetje schuin en ligt daar overduidelijk al een tijdje. We stoppen aan het strand om foto’s te maken van het vastgelopen schip. Meerdere mensen volgen ons voorbeeld.

Bij Hentiesbaai slaan we af de C35 op, we nemen toch maar de route die Lekkerbly heeft aangegeven. Gisteravond hebben we alle alternatieven doorgenomen, maar die kosten ons waarschijnlijk teveel tijd en het is toch al een lange rit vandaag.

Als we richting Uis komen staan er steeds meer gammele kraampjes langs de weg waar kinderen stenen verkopen. We stoppen nergens ondanks dat het een verdrietig gezicht is en de bevolking duidelijk arm, we weten alleen niet wat we met stenen moeten doen. Als kind spaarde ik stenen, maar daar ben ik lang geleden al mee gestopt.

Bij de Brandberg besluiten we de D2359 richting de White Lady te volgen. Het blijkt een vrij slechte weg en eenmaal bij het eindpunt draaien we om, het is te laat om aan de wandeling van ca. 3 uur te beginnen en ook de temperatuur is behoorlijk opgelopen.

Maar we kunnen het toch niet laten en eenmaal op de C35 slaan we bij een afslag de D2319 op. We rijden nu via Sorris Sorris, je snijdt een stukje af van de C35 en de weg is zeker geen doorgaande weg. Net wat we zoeken 😊.

Een goede keus, we komen geen andere gewone auto’s tegen wel 2 keer een 4x4. Op sommige momenten zou het ook best handig geweest zijn er één te hebben, maar ons Polootje sleept ons er ook doorheen.
Ook hier wonen enkele mensen en ze zwaaien als we voorbij komen. Ik rijd vandaag ook een stukje maar door de aanwijzingen en opmerkingen van Danny is de lol er snel af en houd ik het voor gezien. Dat was helemaal de bedoeling van Danny vermoed ik, want opgelucht en blij gaat hij weer achter het stuur zitten.

Voordat we bij Khorixas zijn slaan we rechtsaf de C39 op. Volgens de borden is het nog 50 km naar de Vingerklip Lodge, en ook hier zijn we eigenwijs en we nemen de veel kleinere gravelweg de D2743. Deze weg blijkt langs kleine dorpjes te lopen waar de armoede duidelijk zichtbaar is. De grond rond de huisjes van plaatstaal en steen zijn volledig kaal gegeten door koeien en geiten. Een paar keer stappen we uit om een hek op de weg te openen en te sluiten, zodat we onze weg kunnen vervolgen. Al met al doen we anderhalf uur over dit laatste stukje.

Aangekomen bij de lodge moeten we zelf de houten poort openen en de lodge die voor ons verschijnt ziet er prachtig uit. Tegen één van die rare afgetopte bergen gelegen die je hier overal ziet.
De lodge is netjes, mooi aangelegd en met twee ijskoude zwembaden. De kamers bestaan uit losse hutjes rond het hoofdgebouw verspreid.
Bij de receptie ontmoeten we het Duitse jonge stel uit Solitaire weer. Ze zijn er al een nacht en blijven nog twee nachten en omdat we er toch zijn stellen we ons aan elkaar voor, Volkert en Michi (Michaela).

Onze kamer/hut is erg mooi met balkon en geweldig uitzicht. Volgende keer zou ik liever een hut hebben aan de achterkant van het restaurant, daar heb je uitzicht op het waterhole, maar dat drukt de pret zeker niet.

Het buffet ’s avonds is ook ontzettend goed, we slaan de impalalever over maar genieten van de kip en kudu. De kudu is zo mals dat ik bijna een tweede bordje haal, maar ik besluit toch plaats vrij te houden voor het toetje.

Na het eten treffen we Volkert en Michi bij de bar en daar zitten we nog lang te kletsen. Twee jonge Duitse meiden sluiten zich bij ons aan, 21 jaar en met z’n twee op avontuur in Namibië, ik vind het geweldig. Via hen maken we kennis met Springbok, dat is een Amarula met mintlikeur. De Springbokjes slaan goed aan vanavond en om half 12 zoeken we allemaal ons bed op. Uiteraard weer de laatste gasten die vertrekken en de bar wordt direct achter ons gesloten.

Geschreven door Ellens.reizen