Weer voor dag en dauw wakker maar stug blijven liggen tot 7 uur. Na het ontbijt en een lekkere douche in de camper gaan we onze vuilwatertanks legen en vers water bijvullen.

Om kwart over 9 vertrekken we richting Het Arizona Desert museum. Er staan wel wat meer auto’s op de parkeerplaats dan gisterenmiddag. Bij de ingang kopen we kaartjes voor $ 25 per persoon. We lopen naar binnen en slaan de binnenverblijven eerst over. Daar komen we op de terugweg weer langs en dan is het warmer dan nu. We lopen langs de verschillende dierenverblijven in de buitenlucht, we zien een mountain lion (poema) van heel dichtbij door het glas, maar de overige dieren zien er geregeld een beetje sneu uit. Zo’n beest in een kooitje is toch eigenlijk niets.
Wat we ook zien zijn diverse woestijnplanten in bloei en ongeveer 2 uur later lopen we terug naar de uitgang voor een bezoek aan het reptielenhuis en het aquarium. Al die slangen achter glas en dan lezen hoe giftig ze zijn en welke niet, doet mijn gemoedsrust geen goed. Er zijn teveel slangen giftig naar mijn zin en de waarschuwingsbordjes voor ‘venomous critters’ beloofd ook niet veel goeds overal waar je uit je auto stapt.

Tegen twaalf uur zitten we weer in de camper en rijden via de Gates Pass naar Tucson. Er staat een bord dat de weg verboden is voor voertuigen zwaarder dan 12.000 lbs. In het Cruise America boek zoek ik op hoe zwaar onze camper is, maar Danny besluit dat we vast niet te zwaar zijn.
Als we de pas oprijden, is het eerste stuk stijl en bochtig en daar houden we van, maar zodra je over het hoogste stuk van de pas bent is het een vrij gewone weg. De camper weegt trouwens 14.000 lbs en nog een beetje. We waren illegaal bezig, maar het is ook wel overdreven om te zeggen dat je hier niet mag rijden, het was prima te doen.

Aangekomen in Tucson, gaan we op pad naar Eegee, een keten die naast fastfood ook zogenaamde Eegee’s (fruitshakes) verkoopt. Goed voor een instant brain freeze. We zien onder weg naar één van de vestigingen van Eegee een Safeway en Dollar Tree. Daar stoppen we om wat vers fruit, groenten en vlees in te slaan. De Dollar Tree lopen we binnen om grootverpakkingen drinkwater te kopen. Maar ik score ook een prachtig wijnglas met bloemetjes en we kopen een plastic bakje voor onze knoflook puree. Het potje is gevallen in de koelkast en lekt nu steeds langs de deksel. Dat doet de rest van de spullen in de koelkast geen goed.

Als we de winkel uitlopen worden we aangesproken door iemand die enquêtes houdt onder stemgerechtigde inwoners van Arizona. Dat zijn we niet, maar dat weerhoudt de man niet om gezellig te babbelen. Een paar flauwe grappen later lopen we lachend door. Iedereen is zo lekker ontspannen in Amerika, het is elke keer leuk om in gesprek te raken met iemand.

Bij de camper aangekomen stop ik de koelkast vol, terwijl Danny de gallons water achterin de laadbak gooit. Danny wordt aangesproken door een dakloze man. Hij vraagt of hij een banaan mag. Een dakloze die niet om drank, sigaretten of geld vraagt, maar om iets te eten, waarom zou je dan niet iets geven.
Ik heb ook nog wat druiven over en die gaan waarschijnlijk toch niet meer op , dus Danny stapt even later met twee bananen en de druiven uit de camper om aan de dakloze en zijn vriend te geven. Ze zijn aangenaam verrast en beginnen meteen te eten.

We rijden het parkeerterrein af en slechts 2 minuten later zien we de Eegee. Er staat een rij bij de drive tru, maar wij lopen naar binnen en bestellen beiden een kleine Eegee. Danny de aardbeienvariant en ik neem een ‘half half’, dan kun je twee smaken kiezen.
De man begint de bekers vol te schepen tot de rand aan toe, en dat is dan de kleine Eegee. Wauw, hoe krijg je dan een grote weg? We zien verschillende mensen de grote bekers bestellen.

Terug in de camper lepelen we langzaam de bovenste laag op, na drie scheppen moet ik al stoppen omdat mijn hoofd zoveel kou niet trekt. Danny schept door die heeft er minder moeite mee, maar krijgt ondertussen een ontzettend rode tong. Er zit meer in zo’n Eegee dan alleen aardbeien 😉.

We rijden verder richting San Xavier del Bac, daar staat een klein wit kerkje maar dan op z’n Mexicaans. Als we aankomen zijn we niet de enigen. Er lopen hier meer toeristen rond. Het is zo’n kerkje dat je in westerns ook vaak ziet als de film zich in Mexico afspeelt. Binnen is het lekker koel, dus we kijken op ons gemak rond. We branden een kaarsje voor onze buurvrouw Marianne, ze kan het geluk wel gebruiken.

Weer buiten bezoeken we kort het naastgelegen een kapelletje en kijken van een afstand naar een heuvel rechts van de kerk. De temperatuur van 37 graden doet ons besluiten niet naar boven te klimmen.

In de camper besluiten we nog naar de Asarco Mission Coper Mine te rijden. We hopen dat we nog mee kunnen met de laatste tour over het terrein van de open pit kopermijn. Een van de weinige, zo niet enige, in gebruik zijnde mijn waar je met en tour over het terrein komt tussen de enorme machines die daar rond rijden.

Ergens gaat het instellen van de navigatie fout, want als ik opeens allemaal vliegtuigen naast de weg zie staan, weet ik dat we niet naar het Zuiden maar naar het Oosten worden gedirigeerd.
Danny gaat langs de kant van de weg staan en we stellen TomTom opnieuw in. De laatste tour halen we nu zeker niet. Het is inmiddels half 4 en ik zoek via Hipcamp een plekje om te overnachten. Er zijn geen boondockplekken echt dichtbij, dus boeken we via Hipcamp een plekje bij een particulier in Saguarita. Dan kunnen we morgen alsnog naar de mijn.

Hipcamp werkt tegenwoordig ook met instant book plekken, dat is anders dan 3 jaar geleden. Dan moest je eerst wachten op een reactie van de host en daarom hebben we het toen niet gebruikt. Maar nu met de optie instant book is het voor ons veel geschikter.

Als we Sahuarita naderen rijden we ineens tussen boomgaarden zo ver je kunt kijken. Dat is best bijzonder in een woestijn waar alles dor en droog is.

Het huis van de Hipcamp host vinden we in één keer. De echtgenote loopt net in het straatje als we aankomen. Ze vraagt of ik Ellen ben en stelt zich voor. Het stuk terrein dat voor ons is, ligt voor hun huis aan de doorgaande weg en ze heeft net de poort van het slot gedaan.
Als haar man Angel komt aanlopen, horen we dat ze pas sinds een paar weken op Hipcamp staan en we hun eerste gasten zijn. Angel loopt mee naar het terrein en vraagt of we tips voor hem hebben om het aantrekkelijker te maken voor kampeerders. Zowel Angel als zijn vrouw zijn erg aardig en geven tips voor de omgeving. Er is hier zoveel te doen, we zullen vast een keer terug moeten komen.

En daar staan we dan op ons eigen stukje omheinde grond, groter dan van ons eigen huis thuis.
Er lopen meteen een paar konijnen voorbij. Het is wat verwildert en de grond is aan één kant aan de zachte kant, Danny is blij dat hij niet vast komt te zitten, maar onder de boom is het prima te doen.

We zetten de stoeltjes buiten, steken de bbq aan en genieten van de tuin. Erg rustig is het niet want de weg is behoorlijk druk, maar er is geen spoorweg in de buurt en dat is al een heel pluspunt voor ons.

Geschreven door Ellens.reizen