Dag 22 Snelweg en laatste camping

Verenigde Staten, Hayward

Vanmorgen lekker gedoucht en buiten gegeten in de schaduw van de camper voor we naar onze laatste bestemming met de camper rijden. De temperatuur stijgt snel, was het eerst nog 21 graden een uurtje later is het al 26 graden.

Terwijl ik naar de douche loop, zwaait Bear vanaf een afstandje naar me en roept: ‘Goodmorning Ellen’. Aparte man, maar zeker aardig, van deze bear heb ik gisteren wel een knuffel gekregen.
Terug bij de camper is het Danny zijn beurt om onder de douche te springen. Er zijn maar twee douches, één bij de mannen en één bij de vrouwen, maar het lijkt wel of niemand hier gebruik van maakt, zowel gisteravond als nu zijn ze niet bezet en gewoon droog.

Rond een uur of half 10 pakken we alles in en gaan op pad. Danny ziet Bear staan op een ander deel van de camping en toetert, Bear zwaait uitbundig terug en wuift ons een knuffel toe.

Het is nog ongeveer 270 km naar de camping bij Anthony Chabot Regional Park. Helaas het merendeel snelweg, het is ook een eentonige weg, maar wel weer eens wat anders; rijstvelden en velden vol zonnebloemen tegen een achtergrond van wat lijkt op gele duinen. Het zijn geen duinen, maar lichtglooiende velden van goudkleurig gras, het is hier enorm droog. Een tractor die op het veld werkt, laat een stuifspoor achter dat tot op de snelweg waait. Ook zijn er onderweg veel kleine vliegtuigjes boven de velden aan het cirkelen, ze zullen wel het gewas besproeien. Wel apart omdat ik net een reclamebord heb gezien waarop de organisch lokale rijst werd aangeprezen. Staat die ergens anders?

Tegen de tijd dat we bij Fairfield zijn gaan we de snelweg af om nog wat laatste boodschapjes te halen bij Safeway, onze favoriet op Albertson en City Market na. Het is niet zo’n grote parkeerplaats maar ligt wel vlakbij de afslag, wat handig is met de camper. We parkeren achteraan en lopen een rondje. Het is hier een stuk minder warm dan we dachten. Vanmorgen liep bij Orland de temperatuur zo hard op dat we dachten dat het ook hier in de 30 graden zou zijn. Niets is minder waar, het is een graadje of 25. En ik krijg kippenvel, iedereen die mij kent weet dat ik een koukleum ben.

Na water, cola en wat lekkers te hebben ingeslagen voor de laatste twee dagen, gaan we weer op pad. Volgens Tom moeten we om 13.17 uur aankomen, Here denkt er iets anders over en telt er een kwartier bij op.

Vanaf Fairfield neemt de drukte op de weg enorm toe, was het eerst nog rustig cruisen, Danny moet nu aan de bak, auto’s krioelen van links naar rechts en er zijn behoorlijke windstoten net voor Benicia.

We gaan de brug over naar de overkant ‘Martinez’. Een grote brug, voor het verkeer dat de tegenovergestelde richting op gaat is er zelfs een geheel eigen brug gebouwd, daar tussen ligt nog een spoorbrug. In het water zien we diverse marine boten liggen en de overkant bestaat uit industrie, geen mooie binnenkomer. Bij Orinda gaan we de snelweg af, de navigatie wil ons recht door hebben, maar ik heb al gezien dat we ook binnendoor kunnen.

De stadsdelen die volgen zien er behoorlijk welvarend uit en als we uiteindelijk via de Pinehurst Road naar de Redwood Road rijden, blijft die eerste weg maar slingeren. Een prachtige weg als je van sturen houdt, er staat niet voor niets een waarschuwingsbord voor grote vrachtwagens, dat zijn wij niet dus wij rijden door.
Na smalle bochten en veel kronkels komen we bij de Redwood Road aan, deze weg kronkelt ook maar is iets breder en met minder scherpe bochten. We slaan uiteindelijk rechtsaf de Marciel Road, er staat aan het begin een bord dat de camping vol is, maar we hebben gereserveerd. De enige andere camping die we wel van te voren geboekt hebben. Nu nog een kleine tien minuutjes bochten en we staan voor de ingang van de campground.

Daar treffen we een behoorlijk ongeïnteresseerde kerel aan, hij vraagt wat we komen doen. We hebben gereserveerd, plekje 3. Zegt deze bureaucraat; 'het is nog geen 14.00 uur!' Godver… dat is over 20 minuten. Gelukkig komt een andere jongen in het hokje voor ons op en hoeven we zelf geen discussie te starten. Hij vraagt nogmaals om welke plek het gaat. ‘Nummer 3’, dat is zowat de eerste plek die je tegenkomt. Ik zie hem over zijn schouder overleggen met een derde persoon en gelukkig, de formele handelingen worden nu wel in gang gezet. Met een chagrijnig gezicht komt de eerste man alsnog in actie en geeft ons de strookjes papier om in de camper te hangen en aan het paaltje. Wat een eikel, zo’n slechte ervaring hebben we niet eerder gehad in al de keren dat we in Amerika zijn geweest.
Bij het bundeltje papieren dat we krijgen zit een evaluatieformulier, dat komt mooi uit, kan ik mijn frustratie ook even kwijt.

We zetten de camper op z’n plaats en koppelen alle slangen aan en gaan buiten in de zon zitten. Het is hier minder warm dan afgelopen avond. Danny bleef gisteren zweten, daar wilde hij zelfs het vuur niet aansteken. Dat probleem hebben we hier niet, rond half 6, na een korte wandeling over de camping, gaat de fik erin. We hebben nog bijna twee hele bundels hout over en om 9 uur hebben we alles er door.
Ondertussen eten we het laatste bbq vlees op met sla. De Duitse overbuurtjes komen met een pan noedels aan, ze hebben teveel gemaakt. Helaas hebben we net zelf ook gegeten maar het gebaar is aardig.
En we krijgen vier wilde kalkoenen op bezoek, ze scharrelen hun kostje bij elkaar rond onze camper en die van de buren.

Na het eten, terwijl we beiden met een Baco van het laatste restje rum bij het vuur zitten en wat laatste marshmallows roosteren, verbranden we onze decoratieve tak met dennenappels ritueel. Daarna volgt Danny zijn pook- en mijn wandelstok. Met name de wandelstok baalt er van, want die begint te knetteren en knallen dat het een lieve lust is. Geen idee wat voor soort hout dat was, maar de stok brandt heftiger en langere dan menig houtblok dat we gekocht hebben.
Het vuur was al met al heerlijk warm en om half 10 gaan we naar binnen, stoken de kachel in de camper nog even op en ik werk ons verslag weer bij. Danny wast af en leest nog wat in zijn Formule 1 blad.

Zondagochtend finale WK damesvoetbal Nederland tegen de USA.

Vanmiddag hebben we al snel de vuile van de schone was gescheiden en in de twee koffers gestopt en de camper globaal schoongemaakt en leeggehaald. Tas klaar gemaakt met spullen om achter te laten bij Cruise America voor reizigers na ons en al het andere wordt bij het vuil gezet.

Morgenochtend alleen nog even een doek over de vloer en klaar. We hebben op een paar sneden brood met kaas voor morgenochtend niets meer over. Met spijt in ons hart gaan we de laatste nacht slapen in ons campertje.

Geschreven door

Al 2 reacties bij dit reisverslag

hebben van de geschreven reportages enorm genoten en weten nu wat de kindjes uitspoken met vakanties, denk ik tenminste??, de plaatjes zien we nog wel. er was net op het nieuws dat er in california een aardbeving is geweest van 7.1 dus dat is wel heftig, dus zoek hier geen wolkenkrabber als hotel, het campertje lijkt mij veiliger. houdoe hé pa .

pa 2019-07-06 11:36:45

We zitten op de eerste verdieping nu, is ook meteen het hoogst, dus weinig kans op een torenflat op onze kop. Aardbeving was wel een eindje hier uit de buurt, niets van gemerkt in San Francisco. Morgen vlucht terug, net ingecheckt. Verwacht pas na de middag in Breda terug te zijn. groetjes!

ellens.reizen 2019-07-07 02:05:52
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.