Vandaag worden we tegelijk wakker. Om 6 uur staan we naast ons bed. Het is een heel stuk frisser dan de vorige dagen, snel poetsen we onze tanden in de buitenlucht en ontruimen de yurt. Terwijl wij onze spullen verzamelen, verzameld de AirBnB host zijn koeien. Op een quad rijdt hij voor onze neus heen en weer om ze allemaal naar een ander veldje te drijven. Om 7 uur rijden we het terrein af, het is slechts 11 graden snel de verwarming aan.

We sturen een appje naar pa, het is tenslotte vaderdag. Een foto van mij in korte broek, klappertandend van de kou voor een enorme rots 🥶. En dan is het bijna tijd het park te verlaten, maar niet zonder eerst nog een doodlopende weg op te gaan hoog de bergen in. Volgens de kaart is het uitsluitend voor 4x4, maar dan ken je ons niet. Dat moeten we met eigen ogen zien voor we het geloven. Het eerste deel is voor iedere auto prima te berijden, overal zitten grondeekhoorns op en langs de weg. Ze springen snel in hun holletje als we er aankomen. De auto stijgt steeds hoger en de temperatuur daalt nog verder tot maar liefst 4 graden. We stappen af en toe uit om van het uitzicht en de voorjaarsbloemen op de hellingen te genieten. Veel te koud voor t-shirt en korte broek dus we zitten steeds snel weer in de auto.

Daarna is het tijd om het park definitief achter ons te laten en richting Oakley te vertrekken. De route is een deel van de City of Rocks Back Country Byway en blijft verrassen. We spotten een hert dat ons totaal niet bang aan staat te staren, een rots met ontelbaar veel zwaluwnesten, roofvogels op jacht en nog wat marmotten. We denken dat het yellow bellied marmotten zijn, maar zeker weten doen we het niet. Ze blijven niet lang genoeg stilzitten voor nader onderzoek 😉.

Even een tussenstand aan dieren die we tot nu toe gezien hebben:
Eland: 1
Herten: 2
Eekhoorns in allerlei vormen: 25 (ik heb het tellen opgegeven 😉)
Roofvogels : idem zie opmerking hiervoor.
Hermelijn: 1
Yellow bellied marmotten: 4

Het historische stadje Oakley is kleiner dan verwacht. Het aantal ‘historische’ gebouwen doet het beter in een folder dan in realiteit, zullen we maar zeggen😂 .

We tanken nog wel even voor we in Burley aankomen, daar kopen we een lunch bij de supermarkt, zodat we later kunnen picknicken.

In plaats van de interstate naar Twin Falls op te rijden, gaan we binnendoor over kleine wegen die de loop van de Snake River volgen. Soms langs de rechteroever en dan weer links. We kijken onze ogen, de boeren maken op een knappe manier gebruik van de rivier. De route langs en door de canyon van de Snake River is indrukwekkend.

Bij aankomst in Twin Falls, bezoeken we eerst Twin Falls Park met de waterval waar deze stad zijn naam aan te danken heeft. Door de aanleg van een waterkrachtcentrale is er nu achter nog maar One Fall over. Maar het park bij deze waterval is mooi aangelegd en de plek bij uitstek om onze ‘brunch’ te nuttigen. In de zon en met lange broek en jasje, want het is nog steeds fris met maar 15 graden.

Natuurlijk maken we hierna nog een stop bij Shoshone Falls, bekend als de "Niagara of the West." En we begrijpen meteen waarom: deze waterval is 65 meter hoog en 14 meter breed, dus geen kinderachtig watervalletje. Bij het uitstapen voelt Danny al de eerste waterspatjes, dus dat belooft wat. De waterval is op z’n mooist in de maanden april tot juli, dus we zijn er op een goed moment. Er hangt een regenboog in de diepte onder de waterval. Een mooie waterval, maar hier is het erg druk en de Twin Falls hadden we bijna voor ons zelf. We willen nog het pad langs de randaflopen maar deze is in onderhoud en houdt al snel op. We gaan naar het vlakbij gelegen Dierkes Lake, maar daar aangekomen hebben we eigenlijk geen zin in de wandeling om het meer. We kijken even bij de kanoverhuur en het zwemgedeelte. Het is vandaag erg druk, mede doordat het vaderdag is en hele families hier bbq‘en en genieten van het water.

We springen weer in de auto en rijden naar het bezoekerscentrum bij de Perrine Bridge, één van de weinige bruggen ter wereld waar base jumpen legaal is. Hoewel we niet van plan zijn om van hoge bruggen te springen, nemen we graag een kijkje en zien verschillende waaghalzen de diepte in springen.
In het bezoekerscentrum scoren we een wegenkaart van Idaho en krijg ik het adres van het DMV (Department of Motor Vehicles), daar kan ik volgens hen een 'America the Beautiful'-pas kopen. We willen de komende dagen een paar nationale parken bekijken en dan komt deze pas erg van pas. Morgen maar eens langs gaan als ze weer open zijn.

We hebben vandaag geen zin in langere wandelingen, zijn een beetje uitgeblust dus lijkt een milkshake een goed alternatief. Onderweg naar DQ (Dairy Queen) spotten we een car wash, het zal toch niet dat de auto eindelijk een wasbeurt krijgt 😉. We halen eerst de milkshakes, Danny gaat voor aardbeien, maar ik neem een peach cobler… nog wat. Dat blijkt ijs te zijn, beetje softijsachtig in een beker. Een beker à la gezinsformaat in Nederland. Ook de milkshake van Danny is voorzien van een lepel, want die is zo dik dat er geen rietje dik genoeg is 😉.

Gewapend met onze ijskoude traktaties rijden we naar de car wash. Het ziet er flitsend uit net een soort disco. We kiezen voor de op een na goedkoopste optie, we blijven Nederlanders natuurlijk 😉. Duimen dat het zout en alle andere bagger er een beetje afgaat. We zijn, na drie dagen al, by far de meest smerige auto die je hier ziet rondrijden 😜. De auto komt er boven verwachting schoon uit. Maar wat gaan die borstels en blazers hier tekeer zeg, veel harder dan in Nederland.

Nu is het tijd om bij de b&b in te checken. We worden begroet door de eigenaresse en de kamer ziet er prima uit. Weer zo’n bed waar je met een ladder in moet klimmen en met een eigen badkamer. Lekker luxe na onze twee nachten kamperen.

We hebben niet echt zin meer om naar balancing rock te rijden, dus wordt het een bezoek aan Walmart. Danny koopt daar graag spijkerbroeken van Levi en Wrangler en ik kan nog wel wat onderbroeken gebruiken. In Walmart loop je altijd veel langer rond dan je verwacht, dus tegen de tijd dat we naar buiten lopen is het etenstijd.

Van een mede facebook lid over Amerika heb ik een tip gekregen voor een restaurant, waar de broccoli om je oren vliegt. Dat lijkt ons wel wat 😊 dus we zetten koers naar O-Ki Teppanyaki & Sushi. Bij aankomst lijkt het bijna alsof je een kraakpand in loopt, maar binnen is het al gezellig druk terwijl het nog geen 6 uur is. We krijgen een plaatsje toegewezen aan een bakplaat waar al een stel en gezin zit. We geven onze bestelling door en kijken ondertussen naar de kunsten van de kok tegenover ons. Ook onze kok maakt er een dolle boel van; van een afstandje krijg je sake in je mond gespoten, er wordt broccoli naar je hoofd gegooid en als je mist, dan volgt er een regen aan roosjes tot er uiteindelijk één in je mond beland. De kinderen aan de bakplaat worden gefopt met een spuitbus waar mosterd of ketchup uit lijkt te spuiten, maar het is een soort gele en rode draad die vast zit. De kinderen naast ons willen net als pa een shot sake en de kok richt een knijpfles met water naar hun mond. De kok blijft spuiten tot ze aangeven dat ze dreigen te verdrinken 😉. Het eten was echt lekker en een ervaring op zich.

Er blijft zoveel over dat we ongevraagd een doggie box krijgen. Genoeg gegeten en na het schrijven van weer een resiverslagje zijn we klaar voor een welverdiende nacht rust.

Wat een dag! Van watervallen tot base jumpen (of kijken hoe anderen dat doen), en van kolossale rotsen tot rondvliegende broccoli. Idaho heeft ons nu al in zijn greep, en we kunnen niet wachten om morgen meer te zien.

overnachting: AirBnB bij Marty in Twin Falls
km’s:
temperatuur:4 – 24 °C

Geschreven door Ellens.reizen