Vanmorgen eerst de camper van de camping afgereden de parkeerplaats op, er is nog plek zat zo vroeg. Tijdens het wachten op de shuttle het park in, vormt er zich al een lange rij. Niet iedereen kan mee, maar wij gelukkig wel.

Bij de halte aangekomen voor de trail naar Observation Point stappen er behoorlijk wat mensen uit, maar niet iedereen loopt dezelfde wandeling. Na de splitsing bij de switchbacks wordt het rustig. En we lopen in de schaduw dus het gaat een stuk makkelijker dan in 2015. Danny geeft een paar keer aan dat we vooral om ons heen moeten kijken en genieten. Dat is zijn verdekte manier om aan te geven dat hij wil rusten😅 . Het omhoog lopen valt me reuze mee deze keer. Ik wil niet zeggen dat het appeltje eitje is maar toch zeker niet zo zwaar als ik dacht.

Als we na een vlak stuk een soort canyon in lopen is het nog lekker koel maar daarna komt een open stuk waar de zon al schijnt en het aardig warm aan het worden is. We rusten wat uit in de weinige plekjes schaduw die we tegen komen en lopen een tijdje op met een wat jonger Amerikaans stel dat het zichtbaar zwaar heeft. We raken ze op een gegeven moment kwijt en komen weer wat verder een groep schoolkinderen tegen. Een hele klim voor deze kinderen, ik ben onder de indruk. Op een gegeven moment passeert een soort Akela, die er flink de pas in heeft zitten, en de kinderen met bijna militaire discipline de berg op probeert te krijgen. Niet helemaal mijn manier en als we later een jongen tegen komen die het zichtbaar moeilijk heeft blijven we staan om te vragen hoe het gaat. Er is geen begeleider in de buurt en we lopen een eindje met hem mee om te zien of het goed gaat en te zorgen dat hij drinkt.

Als we een ander groepje kinderen passeren laten we hem daar achter en gaan op eigen tempo verder. Het wordt langzaam warmer en we zijn blij dat we boven zijn, het pad gaat nu nog een stuk verder maar over vlak terrein. Bij het eindpunt aangekomen zien we overal mensen uitrusten en van het uitzicht genieten. Wij zoeken ook een plekje op, uit de zon maar wel met uitzicht in de canyon. Er komt een eekhoorn aangescharreld, die hoopt natuurlijk etensrestjes te vinden, want iedereen zit hier te eten en drinken.

Als het later drukker wordt en de kinderen arriveren, gaan wij weer terug. We zien de jongen van eerder, hij heeft het gered. Knap hoor, want hij ziet er duidelijk niet zo sportief uit om het netjes te zeggen. Het verbaast mij af en toe dat je mensen ziet wandelen die toch redelijk aan de maat zijn. Sommige wandelingen in de parken vallen zeker niet mee en zij doen het toch ook maar.

Op de terugweg komen we geregeld mensen tegen die vragen hoe ver het nog is, er is er zelfs één die omdraait als ze horen dat het toch nog een uurtje lopen is. We zien iemand rennend de berg aflopen, nou ik loop op mijn eigen tempo want het is een hele aanslag op je knieën. Klimmen mag dan wel zwaarder zijn, maar van bergafwaarts krijg je behoorlijk spierpijn.

Beneden aangekomen nemen we de shuttle naar de camping. We rusten even uit bij het visitor centrum en kijken wat rond voor we in de camper stappen. We rijden het park uit via de tunnel, deze keer moeten we wel wachten en mogen we pas door als er geen tegenliggers meer komen.

Het is nog zo'n drie uur rijden en net voordat we bij Page zijn, slaan we linksaf richting Lone Rock beach. Bij het wachtershuisje vragen we of er nog plek is om te overnachten. 'Maar natuurlijk', geeft de man aan, 'kies maar een plek uit, maar let op dat je niet vast komt te zitten in het zand'. We betalen meteen maar voor twee nachten, dan kunnen we morgen hier in de omgeving blijven en het rustig aan doen.

Als we verder rijden zien we het meer met het strand en al een flink aantal campers. We rijden ook naar de waterkant en vinden een plekje tussen andere kampeerders. Kampeerders is een groot woord, want als je ziet wat de Amerikanen allemaal meeslepen. De inventaris van ons hele huis zou gewoon mee kunnen en dan houden ze nog ruimte over. Buggy's, crossmotoren, boten je kan het zo gek niet bedenken.

Het is rustig op het water en ik heb zin in een duik, waarom je verder niemand ziet in het water is wel duidelijk als ik er in ga. Het is ijskoud, maar ik ben geen watje natuurlijk en even later zwem ik wat heen en weer langs de kant. Ik wil niet te ver, want als ik kramp krijg dan wil ik nog wel aan de kant kunnen komen.
Danny houdt het bij het nemen van foto's en krijg ik natuurlijk met geen mogelijkheid het water in. Hij staat met de buurman te kletsen en als ik eruit kom dan is ook de buurman onder de indruk. Hij gaat voor geen goud het water in, ook voor hem veel te koud.

Tegen de tijd dat we willen gaan barbecueën steekt de wind op en we besluiten vanavond in de camper te eten. Weer van die lekkere soep met salade en brood. Ik ben helemaal gelukkig met de soepen die ze hier hebben. Wat valt de keuze in Nederland dan tegen.

De wind gaat niet meer liggen dus we blijven vanavond binnen en bekijken de foto's die we tot dusver hebben gemaakt. Jammer dat we geen laptop bij hebben, dan hadden we ze op een groter scherm kunnen zien, maar je kunt niet alles meenemen.

Geschreven door Ellens.reizen