Na een heel bijzondere nacht zitten we om 6.30 uur aan de ontbijttafel.

Bijzonder omdat we de wekker gezet hadden op mijn mobiel en toen ik wakker werd, dacht ik dat het 7 uur was. Ik uit bed, Danny ook en terwijl ik sta te douchen gaat Danny even buiten een sigaretje roken. Terwijl ik gedoucht en gepoetst de badkamer uit loop, komt Danny de kamer in en merkt op dat het nog zo donker is buiten en zo rustig....... Hij kijkt op zijn mobiel en wat blijkt het is pas 2 uur in de nacht! Oeps foutje, in plaats van de huidige tijd heb ik de alarmtijd gezien op mijn mobiel. Nou daar staan we dan aangekleed en wel 😡😩. We kleden ons weer uit en gaan terug naar bed. De buren zullen wel gedacht hebben welke gek gaat er om 2 uur 's nachts onder de douche 🤨.

Het ontbijt is prima, vers fruit, toast en jam en het Costaricaanse gerecht Gallo pinto; zwarte bonen, rijst met spiegelei als ontbijt. Dat vinden we geen van beiden een hit. Het verse sap is van een voor ons onbekende vrucht, de Guanábana horen we als we het aan de mevrouw van het hotel vragen. Spreek uit als 'Gwahna Mahna'. Ze laat ons een fotootje zien; een grote, misvormde groene Amerikaanse footbal bedekt met kippenvel met een ​​vlezig, wit marshmallowachtige binnenkant. Deze bizarre vrucht kan mijn waardering wel velen, maar Danny is minder enthousiast.

Ondertussen komt het meisje van TCR binnen en we verzamelen ons om haar heen met een aantal andere gasten. Wij zijn de enigen die niet uit Frankrijk komen horen we al snel bij het voorstelrondje. Tijdens de uitleg en het beantwoorden van vragen komen de eerste verhuurders van auto's binnen. We zien dat veel gasten hier hun huurauto in ontvangst nemen. Onze verhuurder komt er ook aan en terwijl we bezig zijn met het papierwerk krijgen we onze Kölbi simkaart.

We lopen samen met de man van Thrifty naar onze auto voor de komende drie weken en we zijn tevreden. De auto ziet er prima uit. We moeten hier betaald parkeren dus gaan onze bagage meteen maar halen. In het hotel vraag ik of we de winterjassen in het hotel mogen achterlaten. Een grote tas met onze beide jassen gaat naar het washok om op onze terugkomst te wachten. Dat scheelt weer gesleep en ruimte in de kofferbak. Ik moet zeggen de medewerkers van het hotel zijn erg behulpzaam 👍.

We betalen de overnachting aan de balie en nemen afscheid. Eindelijk gaan we met de auto op pad, eerst maar eens een bank zoeken want pinnen is gisteren niet meer gelukt. Na wat heen en weer gerij in de eenrichtingsstraatjes rond het hotel komen we bij een BAC bank uit.
Danny gaat naar binnen en ik wacht buiten bij de auto met al onze spullen erin. Niet veel later komt Danny naar buiten en kunnen we echt op weg. Eerst een stukje snelweg om de stad uit te komen en zo gauw dat het mogelijk is gaan we van de snelweg af en over binnendoorweggetjes verder.
We willen nog wat drinken en eten scoren bij een supermarkt maar die zijn niet echt in overvloed aanwezig. Uiteindelijk stoppen we bij een kleine supermarkt en halen het hoognodige. Inmiddels begin ik mij steeds slechter te voelen, mijn keel deed gisteren al zeer maar het is er niet beter op geworden. Ligt het toch niet aan het vele kletsen, ik heb een serieuze verkoudheid opgelopen in het vliegtuig, vrees ik.

Tijdens de rit wordt ik snel beroerder en ik leg mijn stoel platter. Als we bijna bij onze eerste bestemming komen, rijden we ook over de eerste bezienswaardigheid. Een brug waar veel krokodillen in het water en op de oevers van de rivier liggen. Het is er druk dus Danny besluit door te rijden. Het is vlakbij ons eerste hotel en omdat ik niet lekker ben, kunnen we hier morgen ook nog kijken.

In het dorpje aangekomen zien we de ingang naar het Eco Resort vrij snel liggen. De ingang komt een beetje vervallen over en ik vrees het ergste. Maar Selva Color Resort is een welkome verrassing merken we later. De vrouw bij de receptie is vriendelijk en geeft ons de sleutel van ons huisje. We rijden door het parkje naar ons huisje. Het is een mooie groene omgeving en ons huisje staat tegenover het zwembad dat we tussen de bomen en struiken nog net kunnen zien liggen.

Er staan twee tweepersoonsbedden, er is een keukenblokje en een ruime badkamer. We halen de bagage uit de auto en ik sta te klappertanden, vreemd want het is hier zeker niet koud. Ik ga even op bed liggen, misschien dat ik me dan later weer wat beter voel. Danny gaat naar buiten en kijkt rond bij het zwembad. Als hij terugkomt, lig ik opgekruld op bed en heb het nog steeds koud. Dat gaat niet goed. Ik kan ondertussen nauwelijks meer praten, mijn stem is zo goed als weg en ik heb koorts.

Danny gaat het dorp in om bij de apotheek medicijnen te halen tegen mijn zere keel en koortsremmers of zoiets. Als hij terugkomt neem ik een tablet in van pillen die hij gekocht heeft. Inmiddels is wel duidelijk dat ik niet meer mijn bed uit ga komen, dus Danny gaat weer op pad en nu om wat eten te scoren. Hij eet zelf wat in een klein restaurantje in het dorp en neemt wat brood mee naar ons huisje, maar ik kan niets eten.

Danny doet echt zijn best om goed voor mij te zorgen, maar ik val als een blok in slaap dus hij stapt in het andere bed en gaat ook maar slapen. Wat een vervelend begin van onze vakantie.

Geschreven door Ellens.reizen