We hebben lekker geslapen ondanks de harde wind en stappen om half acht uit bed. Echt een fijne camping, jammer dat we door moeten.

We rijden een lange eenzame weg verder richting Petrified Forrest National Park. Dat park hebben we vorig jaar uitgebreid bekeken, dus slaan we het dit jaar over. Onderweg zien we weer een groepje pronghorns. Goed gespot door Danny en ditmaal lukt het ons wel om een paar fotootjes te maken. Het is hier zo rustig dat we midden op de weg kunnen stoppen.

En dan staat er een mannetje op de weg met een stopbord, geen alien zoals gisteren, maar wegwerkzaamheden. We mogen pas rijden als de pilot auto arriveert. Iedereen moet achter deze auto aan en hij heeft er een vaart in zitten! We hebben nog nooit zo hard langs wegwerkzaamheden gereden, we blazen overal voorbij. Danny moet flink gas geven om mee te komen. Dat is slecht voor ons verbruik 😉. We rijden 9,6 mijl op een gallon. Omgerekend is dat 4 km per liter 😮.

Als het volgautootje de weg afrijdt en stopt mogen we weer op ons eigen slakkentempo verder. En @Anke je vroeg hoe hard rijden we dat de vrachtwagens ons inhalen. Vrachtwagens mogen hier net zo hard als auto’s en overschrijden dan ook nog eens geregeld de maximale snelheid. Ze denderen je zonder moeite voorbij. Wij rijden met de camper op de snelwegen meestal 90 á 100 km per uur.

Bij St. Johns om half elf is het uit met de pret, einde roadtrip..… we hebben er 3.500 mijl op zitten. Onze vrije kilometers zijn op. Of nee toch niet, we hebben beloofd de camper in las Vegas af te leveren 😉. Vanaf nu moeten we voor elke km bijbetalen.

We draaien bij Holbrook de interstate op richting het westen. Het wordt een lange rit met hevige rukwinden. Op de radio waarschuwen ze voor een duststorm en wij zitten er middenin.

Om te ontsnappen aan de herrie van de rijwind en de storm gaan we bij Winslow even van de interstate af. We stoppen bij het 9/11 memorial waar twee brokstukken staan van de Twin Towers. Daarna rijden we langs de bekende corner (google maar eens op The Eagles en corner at Winslow Arizona) die we vorig jaar al op de foto hebben gezet. Nu stoppen we bij het treinstationnetje voor we ons weer schrap zetten voor het vervolg van onze route op de interstate.

Nu is het zicht echt slechter aan het worden en de besneeuwde bergen bij Flagstaff die we vorig jaar al van ver zagen, zijn nu niet te zien. Zelfs enkele vrachtwagens zijn langzamer gaan rijden. Je ziet ze vechten tegen de wind en af en toe van de zijkant. Wat best vreemd is als je er achter rijdt en niet er naast 😲.

Blij om de interstate tijdelijk te verlaten rijden we om twee uur Flagsaff binnen. We willen tanken en de stad bezichtigen. Maar omdat het zo hard waait en het berenkoud is gooien we alleen de tank vol. Arizona is de duurste staat om te tanken tot nu toe. De prijzen gaan richting de $4 per gallon.

Na Flagstaff passeren we de Arizona divide van meer dan 7.000 ft hoog en volgen de interstate met besneeuwde bermen tot we bij Williams zijn. Daar verlaten we de interstate weer nu om een hapje te eten en het stadje te bekijken.

Van onze reis uit 2017 herinner ik me dat het een gezellig plaatsje is. We trekken eerst onze winterjassen aan en Danny zet een muts op. Er zijn nog enkele zotte toeristen die de kou trotseren. De een is wat beter voorbereid op de kou dan de ander. De temperatuur voelt aan als tijdens de eerste dagen in de camper. Wie had dat gedacht in het altijd warme Arizona en waar we vorig jaar nog in korte broek en t-shirt liepen. We belanden uiteindelijk in één van de open restaurantjes. Danny bestelt een hamburger en ik macaroni met pulled brisket. Erg lekker allemaal, maar veel te veel voor ons. Een toetje zit er dus niet meer in.

We wilden in Williams overnachten, maar omdat het nog geen vier uur is en best koud besluiten we door te rijden. Een kort stukje interstate en dan de route 66 op. Het rijdt rustiger dan de interstate en ondanks de ronddwarrelende stof is het een leukere route met meer te zien.

Een boondockplek aan de route 66 van Campendium kunnen we niet vinden en zo eindigen we net voor Kingman bij Mike's Route 66 Outpost & Saloon. Bij die vriendelijk Mike mag je ook gratis overnachten, dus we zetten ons aan een bartafeltje in de eveneens lokale stamkroeg voor een biertje en cider. We worden goed bekeken door de reguliere klandizie en verhoord. Ze willen wel weten wie ze voor zich hebben, maar daarna krijgen we een stift en mogen onze namen op de muur schrijven. Het is wel eerst even goed zoeken naar een vrij plekje. Om zeven uur sluit de bar officieel, maar onofficieel gaat het nog door. We worden uitgenodigd te blijven zitten, maar omdat het een behoorlijk heftig rijdagje was rekenen we af en vertrekken naar de camper. Eerst krijgen we nog een bord in ons handen gedrukt voor een foto met de naam van Mike’s kroeg erop. Ook hier kennen ze de kracht van social media en ze maken graag gebruik van deze nieuwe vorm van 'mond tot mond reclame' 😉.

Het was een vermoeiende rit vandaag door de zandstorm, maar een dag met een erg gezellige afsluiter bij Mike.

Geschreven door Ellens.reizen