Erg slecht geslapen vannacht. Ik weet niet waardoor het kwam, het ijswater dat we kregen, de ijsklontjes of het eten, maar ik moest de hele nacht naar het toilet. Ook als ik wakker wordt rommelt het nog in mijn buik. Danny gaat wel ontbijten, maar ik blijf nog even liggen. Dit is de eerste keer dat ik last heb van mijn maag deze vakantie. Bijzonder bij allerlei kleine eettentjes nergens last van en nu in dit luxueuze resort houd ik niets binnen.

Als Danny later terugkomt in de kamer probeer ik mij toch te wassen en aan te kleden. Zonde om de hele dag op de kamer te blijven natuurlijk. Net na de middag gaan we op pad. Er moet hier in de buurt een rescue center zitten voor schildpadjes en die willen we bezoeken.

We rijden allerlei straatjes in, zien wel een bord maar dan verderop geen bordjes meer en op een gegeven moment na wat ontmoetingen met koeien en de zoveelste weg die nergens op uit komt besluit ik het te gaan vragen. We stoppen bij een huisje waar ik een man in de tuin zie staan. De man spreekt uiteraard geen Engels maar met een plaatje uit mijn reisgids wijs ik waar ik graag naartoe wil. Hij begrijpt dat het om zeeschildpadjes gaat en begint een hele uitleg in het Maleis. Lastig om te volgen maar na wat armbewegingen van links naar rechts denken we toch te begrijpen waar we heen moeten rijden. We bedanken de man en nemen afscheid. We zitten echt ergens waar ze waarschijnlijk nooit een toerist voorbij zien komen, dus hij zwaait ons uitbundig na.

Niet veel later zien we eindelijk een gebouw waar een bord bij staat met een schildpad. We parkeren de auto en lopen naar binnen door de poort. Binnen is er een klein informatiecentrum en een mevrouw geeft aan dat de schildpadjes zelf buiten zijn. We moeten om het gebouw lopen en daar onder afdaken aan de kant van de zee staan diverse zwembaden. De baden zitten vol met schildpadjes. Een beetje zielig vinden we, ik dacht dat ze alleen de eieren raapte om ze veilig te bewaren tot ze uitkomen om de schildpadjes dan meteen vrij te laten. Maar hier houden ze de schildpadjes schijnbaar tot ze wat groter zijn. Er zijn zelfs twee baden met schilpadden die volgens mij echt te groot zijn om nog te houden. We zijn een beetje verward en ook de mevrouw in het informatiecentrum kan slecht uitleggen hoe het zit. Waarschijnlijk weet ze het wel, maar is haar Engels niet goed genoeg om het uit te leggen op een manier dat wij het begrijpen.

We gaan weer weg en via een omweg komen we weer bij het hotel. Het is nog vroeg genoeg om even te zwemmen voor we gaan eten, maar er is echt niemand op het strand en ook bij het zwembad is het uitgestorven. Niet echt gezellig dus en we gaan maar naar de kamer om te douchen. Ik was nog wat shirtjes uit en hang ze te drogen in de badkamer. Met dit klimaat is alles zo droog ook op de kamer.

We gaan vanavond naar het andere restaurant, waar ze Kantonees serveren. Het is wat kleiner en doet gezelliger aan. Ik geef aan dat ik geen ijsklontjes meer wil in mijn drinken en hoop dat ik vannacht niet weer ziek wordt. Ook drink ik geen water meer uit de karaf die op tafel gezet wordt, dat kan ook de boosdoener geweest zijn gisteren. In dat geval zou het wel slecht zijn voor een 5 sterren hotel.

Na het eten gaan we op tijd naar bed, morgen nog een behoorlijke route te gaan voor we in Mersing bij de jetty zijn. Zo'n 285 km en we willen de boot natuurlijk niet missen.

Geschreven door Ellens.reizen