Het belooft vandaag een mooie route te worden van ca. 200 km als we bij Torrey afslaan naar Bryce via de Hwy 12. Dat gaan we dus doen.

In de loop van de middag komen we aan in Bryce. We rijden eerst wat rondjes over de uitgestrekte camping en betalen voor het plaatsje van onze keuze. Het is tot mijn verrassing niet druk, maar misschien dat het slechte weer de afgelopen dagen daar debet aan is. Nu is het redelijk mooi weer, geen sneeuw te bekennen en we rijden met de camper helemaal tot het eind van Bryce Canyon. Bij de meeste uitzichtpunten is er plaats om te parkeren en waar dat niet is rijden we er op de terugweg nog een keer langs.

Je kunt veel over Bryce Canyon vertellen, maar eigenlijk beschrijven woorden niet wat je hier ziet. Dus ik laat de omschrijving zitten en laat het bij plaatjes. Eerlijk gezegd wist ik van te voren niet wat ik van dit park kon verwachten. Heb er wisselende verhalen over gelezen, maar ik vind het geweldig.

Als we tegen het begin van de avond terug komen bij de camping besluiten we niet in de camper te eten maar in de lodge van het park.

We rijden er naar toe, het ziet er niet heel erg druk uit bij het restaurant, maar het wachten duurt toch lang. We staan enigszins verbaasd te kijken hoe inefficiënt het personeel werkt.
Als dit in Nederland zou gebeuren dan konden een heleboel medewerkers thuis blijven. De helft van de tafels is leeg, maar we staan met nog enkele mensen bijna 20 minuten te wachten. Waarop weet niemand, want de tafels blijven leeg. Uiteindelijk krijgen we een tafeltje toegewezen en dan heeft het personeel opeens haast.

We krijgen de kaart en worden vrijwel direct gevraagd wat we willen eten. Nou, laten we eerst even op ons gemak de kaart lezen en kom dan maar terug. De vrouw die verantwoordelijk is voor ons tafeltje staat zenuwachtig in de deuropening te wachten en zodra we willen bestellen is ze er als de kippen bij.

Binnen een mum van tijd staat het eten op tafel en loopt mevrouw weer te ijsberen door de ruimte. Ze kijkt de borden zo wat van tafel. Het bord van Danny, die eerder klaar is, verdwijnt zo snel het lijkt wel een goocheltruc. Ik besluit om het wat rustiger aan te doen. Het zal wel bedrijfspolicy zijn, maar als je ons eerst 20 minuten laat wachten op een tafeltje in een meer dan half lege zaal, dan kunnen zij nu ook wel wachten. Ik speel met mijn vork en mes, leg ze bewust niet neer, want dan komt mevrouw Hans Klok en verdwijnt het bord voor je neus.

Als we allebei klaar zijn en we het voor gezien houden, leg ik mijn bestek neer en vrijwel direct wordt de rekening op tafel gelegd. Maar afrekenen doet mevrouw Klok niet, daarvoor moeten we weer bij iemand anders zijn. Ook goed, wij betalen en vertrekken. Jammer van dit restaurant. Het is niet gezellig op deze manier en het eten is nou ook niet zo lekker dat wij er nog een keer voor in de rij zouden gaan staan.

We brengen de camper weer thuis, inmiddels staan er meer mensen op de plekken om ons heen en we gaan vroeg slapen. We willen morgen in de canyon afdalen en de beste tijd is 's morgens vroeg.

Geschreven door Ellens.reizen