Om 7 uur opgestaan, gelijk met de buren, want als er één iemand opstaat is gelijk het hele rijtje kamers wakker.

Tijdens het ontbijt is de bediening de vrolijkheid zelve (not) en iets voor achten zitten we buiten voor de lodge te wachten op de gids voor onze excursie. We zitten in een open jeep met drie Zwitsers, een echtpaar met hun tienerzoon. Aangezien de gids uitsluitend Engels spreekt vertaalt de zoon veel voor zijn moeder.

Op de heenweg legt de gids al het een en ander uit over de gewoontes en tradities van de Himba. Waarom de vrouwen zich rood verven en de onderste vier voorste tanden verwijderd worden. Dat laatste is een triest overblijfsel uit de begintijd van de slavernij. Door het verwijderen van de voortanden hoopten gevangen genomen Afrikanen de dans te ontspringen om als slaaf verkocht te worden. Alle potentiële slaven werden namelijk gekeurd en bij het zien van de ontbrekende tanden dacht men dat ze niet gezond waren. De gids vertelt dat er zelfs stammen waren die om die reden oren, neus of arm afhakten.

Na een half uur over een moeilijk begaanbaar pad bereiken we het dorpje. De gids stapt uit en gaat toestemming vragen om de familie te mogen bezoeken. Na een minuut of vijf komt hij terug, het familiehoofd is er niet, maar we mogen uitstappen.

Elke familie creëert zijn eigen woonruimte door een rond hek te plaatsen van dunne boomstammetjes. Daar binnen staan aan de rand diverse ronde hutten van klei en koeienpoep met een rieten dak. Dit is typerend voor de Himba’s, de Herero’s hebben vierkante hutten.
In het midden van dit terrein staat opnieuw een ronde houten afzetting, maar die is voor het vee. De jonge dieren worden gescheiden van de volwassen beesten vrij gelaten uit de kooi, zodat ze altijd terug keren naar hun moeder. De grote dieren grazen verder weg van het dorp en de jonge dichtbij.

Het voelt allemaal onwennig en gekunsteld. Voor een hutje geeft een vrouw haar kindje eten en de andere kinderen eten uit een hoge pot rond een vuurtje. Dicht op elkaar in een kringetje halen ze met arm en al steeds een hapje pap eruit. Armen, benen, hoofd alles zit onder 😊.
Bij een andere hut zien we wat jongens hangen, maar die blijven gewoon zitten onaangedaan door ons bezoek. Himba mannen zien er niet anders uit dan andere mannen in Namibië, alleen de voortanden ontbreken. Bij de vrouwen is dat anders.

Na een tijdje komen de kinderen een beetje los, waarschijnlijk is de pap ook op 😊. Als we over het terrein lopen en de gids ons de hut van het familiehoofd en het dierenverblijf laat zien, volgen de kinderen ons op de voet. Ze beginnen te rennen en spelen.

Aan mijn tas hangt een sleutelhanger van een koetje die licht geeft en boe roept als je op een knopje drukt. De kinderen zijn door het dolen heen als ze dat zien. Eén van deze kinderen loopt met de binnenkant van een speaker rond, als Danny laat zien dat die magnetisch is met behulp van een winkelwagenmuntje staan ze allemaal om hem heen om dat te bekijken. Het muntje verdwijnt in de handen van de kinderen.

De gids vertelt over een lijn tussen de hut van het familiehoofd en de kraal waar altijd een stapel hout op een vuurplaats hoort te branden. Dit is de heilige plaats voor de familie waar de ceremonies plaatsvinden, zoals bij trouwen maar ook bij het sterven. De Himba’s begraven hun dierbaren buiten het dorp.
Omdat het een heilige plaats is mogen alleen familieleden de denkbeeldige lijn kruisen, bezoekers moeten achter de hut van het dorpshoofd lopen of om de kraal heen.

Inmiddels zijn een aantal vrouwen voor één van de hutten gaan zitten. We mogen foto’s maken, maar we generen ons een beetje en Danny probeert zo onopvallend mogelijk foto’s te maken.

We krijgen uitleg over de haardracht, kleding en sieraden, alles heeft een betekenis. Aan het uiterlijk kun je zien of iemand getrouwd is of vrijgezel, maar ook of de ouders nog leven en hoe oud ze ongeveer zijn.
Zowel de meisjes als de jongens worden uitgehuwelijkt, waarbij de vader op reis gaat langs een aantal dorpen om een geschikte vrouw voor zijn zoon te zoeken. De ouders onderhandelen over de bruidsschat, hoeveel koeien er betaald moeten worden en als ze overeenstemming hebben bereikt gaat de vader naar huis om zijn familie te vertellen wie de vrouw van zijn zoon wordt. Het meisje krijgt pas twee of drie dagen voor haar huwelijk te horen dat ze gaat trouwen.

Er volgt nog een vragenronde waarbij de Himba’s ons vragen kunnen stellen en wij aan hen. De belangrijkste vragen gaan over hoeveel kinderen we hebben en hoeveel koeien. Dat wij beiden niet hebben is natuurlijk erg ongebruikelijk. Gelukkig kunnen de Zwitsers zeggen dat ze wel een kind hebben, al hebben ze geen koeien 😅.

De gids leidt ons naar een hutje waar we naar binnen mogen, hier laat één van de vrouwen zien hoe zij zich ‘wassen’. Himba vrouwen mogen zich niet met water wassen daarom smeren ze zich tweemaal per dag in met een mengsel van boter en rode poeder. Vervolgens stoppen ze gloeiende kooltjes in een potje met hout- of plantensnippers om zich te reinigen met rook. De vrouw smeert zich eerst in met de rode crème en daarna hurkt ze boven het potje, zodat de geur van de rook op haar lichaam komt en ze lekker gaat ruiken.
Ik vind het geheel een beetje bedenkelijk, zou ze dit ook laten zien als ze genoeg geld had? Ik kan me niet voorstellen dat wij iemand uitnodigen in onze badkamer om te laten zien hoe we ons in het Westen wassen.

Eenmaal weer buiten mogen we nog wat foto’s maken en hebben de vrouwen zelfgemaakte armbanden en gebruiksvoorwerpen uitgestald om te verkopen. De gids tipt ons en geeft aan dat we flink moeten afdingen, minstens de helft van de vraagprijs. We kopen vier armbanden voor N$100, maar meer omdat we het de vrouwen gunnen dan dat we echt iets willen hebben. Ook het Zwitserse gezin koopt het een en ander.

Niet veel later geen we terug naar de auto, de gids haalt voedsel uit de auto om als dank aan de Himba’s te geven. Wij krijgen een flesje water uitgereikt die we uiteindelijk ook maar aan de kinderen geven 😊. De Zwitsers volgen ons voorbeeld en als er niets meer te halen valt, druipen de kinderen af.

Aangekomen bij de lodge bedanken we de gids en drinken met de Zwitserse familie nog wat op het terras, terwijl we het bezoek aan de Himba’s nog eens de revue laten passeren.

's Middags rijden Danny en ik naar het stadje Opuwo om daar eens rond te kijken. We willen tanken voor morgenochtend, zodat we meteen door kunnen naar Etosha National Park. Bij het tankstation is het erg druk dus we besluiten eerst een stukje te gaan rijden richting Sesfontein.

Langs deze weg moet zich een pas bevinden en we zijn gek op passen. We zien enorm dikke bomen die we nog niet eerder in Namibië hebben gezien en het landschap is afwisselend. Veel meer huisjes dan in het Zuidelijke deel van het land en her en der weer de bekende lifters. Als het wat laat op de middag begint te worden keren we de auto, de pas hebben we niet meer gehaald.

Op de terugweg zien we een man met een karretje getrokken door twee ezels. De man geeft teken dat hij dorst heeft, dus we stoppen en geven hem een halve jerrycan water. Wat wil je met deze temperatuur het is bijna 37°C en die man loopt hier in niemandsland in de volle zon.
Helaas hebben we onze camera niet bij, we dachten alleen wat in Opuwo rond te zullen kijken. De man vraagt hoe we heten en pas als we door rijden opent hij de jerrycan en begint te drinken. We hebben vandaag meer water uitgedeeld dan zelf gedronken 😊.

We pinnen weer N$ bij de bank, tanken de auto vol en gaan terug naar de lodge. Morgen willen we op tijd vertrekken, want het wordt een lange rit. Eerst douchen en om 9 uur gaan we slapen.

Geschreven door Ellens.reizen