Vanmorgen pas om half tien uit bed, zo laat is het nog niet eerder geweest, maar we zijn gisteravond ook pas laat gaan slapen. Het was lekker buiten bij het kampvuur en toen het frisser werd en we er geen hout bij wilde gooien, zijn we naar binnen gegaan. Daar hebben we de foto’s weer op de laptop gezet en bekeken en ik heb aan ons verslag zitten werken. Uploaden heb ik niet meer gedaan want het was toen ineens al half een. Uploaden heb ik vanmorgen alsnog gedaan. Na het ontbijt en voor we vertrokken, want we hebben hier gewoon bereik. Een geweldige plek zo dicht bij Smith Rock en met een geweldig uitzicht.

Tegen 11 uur zijn we lekker gedoucht en opgeknapt weer vertrokken na een uitgebreid ontbijtje buiten in de zon. Een rustig ochtendje.

We zijn pas een klein kwartier onderweg en daar staan ineens honderden Alpaca’s langs de weg. Jeetje, konden we ze gisteren niet vinden nu staan ze gewoon praktisch om de hoek van ons kampeerplekje wat een verrassing.
Ik helemaal blij, Danny moet de camper draaien en wij terug, rechtsaf naar de boerderij. En ja hoor er staat een bordje bij de ingang dat je dagelijks de boerderij mag bezichtigen vanaf 11 uur. De camper parkeren we op de landweg voor de poort. Laten we nou net vanmorgen laat op pad zijn gegaan en wij lopen door het hek. Als we het terrein oplopen zien we twee mannen die tussen de wollige Alpaca’s staan. Die moeten duidelijk nog geschoren worden, de Alpaca’s dan. We vragen of het oké is als we wat rondkijken. En ja hoor, we mogen overal lopen en verderop is de bazin net een groepje mensen aan het rondleiden. We kijken wat rond en in de verte zien we een groepje mensen, maar we besluiten voorlopig op eigen houtje rond te kijken.
Iets verderop komt een man op een golfkarretje aangereden, ik loop naar hem toe om hem te laten weten dat we graag rondkijken. ‘Geen enkel probleem’, zegt ook hij, zijn vrouw leidt net een groepje rond en we kunnen nog aansluiten. We besluiten toch maar sneller door te lopen en haar op te zoeken. Ze ziet ons aankomen en stelt zich voor. Nancy, ze leidt een groepje mensen rond van een kerk en net bij deze wei staat een Alpaca die mensen kusjes geeft. ‘Dat doet geen van de anderen hoor’, zegt ze, ‘de meesten willen niet eens geaaid worden'. Ik ben in de zevende hemel, zoveel Alpaca’s en zo dichtbij. Mijn dag kan niet meer stuk.

Danny wordt langzaam gek en probeert me naar de camper terug te leiden. Na een uurtje ben ik dan eindelijk zover bijna elke Alpaca staat inmiddels op de foto. Ik leg nog uit dat zo’n Alpaca prima voor ons gras is, zo kort eten ze het dat hij nooit meer hoeft te maaien en ik hoef er echt maar één.

Op de terugweg naar de camper komen we de boer weer tegen, hij stelt zich voor maar we weten zijn naam niet meer. Ronald noem ik hem, dat past bij Nancy. Hij is ontzettend vriendelijk en als ik hem een compliment geef over de boerderij, zo mooi en groot. Het is werkelijk een plaatje, zo zie je boerderijen niet vaak. Antwoordt hij, dat het niet zo’n grote boerderij is. Een vriend van hem in Colorado heeft een ranch van 7 acres voor vee, graan en kinderen. De man uit Colorado heeft al 14 kinderen en is nog niet gestopt.

Bij de Alpaca farm kun je ook slapen, ze hebben ook een B&B, nergens staat dat aangegeven maar dat legt ‘Ronald’ uit. Hij en zijn vrouw zijn sinds drie jaar bij elkaar nadat hun partners waren overleden en zij had al een paar Alpaca’s. Hij heeft het echter wat groter aangepakt en nu hebben ze er 1.300 😃.
We nemen afscheid en lopen naar de landweg om weg te rijden, als we net zitten komt Ronald uit het hek gereden. Raampje open en hij wijst naar de camper; wat een mooi ding, en bevalt het? Natuurlijk we vinden het geweldig. Hem lijkt het ook wel wat, vraagt wat het kost om zo’n ding te huren. Daarna vraagt hij of we al naar de wijngaard zijn geweest om wijn te proeven, maar nee antwoord ik; mijn man houdt meer van bier. Ronald lacht en haalt een blikje Bud Light tevoorschijn uit het middenconsole van zijn truck. Hij is duidelijk ook een bierliefhebber. Als we nog een keer komen, dan moeten we maar naar Redmont vliegen, bij hun in de B&B slapen en daarna zijn pick-up truck lenen, dan kunnen we van hieruit ook een rondje maken. ‘Zo’n truck is ook geweldig hoor’, zegt hij. We nemen nu echt afscheid en gaan op weg, hij slaat rechtsaf en wij linksaf.

Iets verder zie ik een bordje voor een wijnproeverij, dat zal de buurman zijn waar Ronald het over had. We rijden verder richting Sisters, helaas wordt het steeds bewolkter en als we in Sisters aankomen begint het te spetteren. We zien een dumpstation waar we voor $10 de tanks legen en vers water kunnen vullen.
We rijden een rondje door Sisters, ziet er leuk uit om even door heen te lopen maar we willen ook nog naar Bend en Newberry Lava Lands en omdat we hopen dat het weer daar beter is, rijden we een rondje door het stadje en gaan door. De man bij het dumpstation gaf aan dat hij thunderstorms verwacht vandaag, dus snel weg hier.

Als we bij Bend komen schrikken we van de drukte, jeetje dat zijn we niet meer gewend. Leuk zo’n stad maar we rijden even langs de River Boulevard de Old Mill wijk en besluiten dat we het hier ook wel gezien hebben. Even een ijsje gehaald bij Goody’s, volgens een internetbron een geweldige plek. Wij vinden het maar zo zo, niet echt specialer dan in Breda. Ik kies voor een pindakaasijsje, nou houd ik niet van pindakaas maar dit ijsje smaakt prima. Dat is wel weer een voordeel van Amerika, je mag eerst proeven als je niet zeker bent. Danny gaat voor safe en neemt aardbeien en marionberry. Ze verkopen hier zoveel varianten bessen, veel meer dan ik ooit in Nederland heb gezien.

We gaan op weg naar Lava Lands Visitor Center; als we daar aankomen is het inmiddels drie uur. Dit deel met de Lava Butte is maar tot 5 uur open. We lopen even het VC in en we horen dat er maar één camping bij Paulina Peak open is en dat het druk is in het weekend, maar dat er misschien nog wel een plekje is, omdat ze net pas geopend zijn.
We stappen op de shuttlebus naar de Lava Butte en lopen een rondje over de rand van de krateropening. Het is nooit echt een vulkaan geweest die staat mijlen verderop, dit is een gat van dezelfde krater die ondergronds gevuld werd met lava en dan hier overstroomde. De Butte is 5.000 ft hoog. Met de laatste shuttle van de dag rijden we terug naar beneden het is inmiddels kwart voor 5. Nog even een bliksembezoek aan de lavavelden onderaan de Butte. Wat vreemd om te zien, het lijkt wel of de lava heel plots is stilgehouden. De lava vloeit niet langzaam uit, maar stopt vrij abrupt en ligt daarom als een op een hoop geschoven berg sneeuw onderaan de Butte.

Een ranger bij het VC raadt ons aan om morgenochtend voor 10 uur ook de Lava River Cave te bezoeken, de gang is een mijl lang en kun je zelf bezoeken met een zaklamp. Daarnaast is Paulina Peak een aanrader, slechts 8.000 ft hoog en de klim echt waard, dat horen we weer van een andere parkwachter. We zullen wel kijken, wat het wordt, eerst maar eens een slaapplaatsje zoeken.

Uiteindelijk strijken we neer op de Priairi Campground op weg naar Paulina Peak. Het ligt een stuk lager en is daardoor ook een stuk minder koud, hopen we. Als we aankomen, komt de camphost ons tegemoet. Er is nog één plekje vrij, nummer 8, voor $14 is die van ons. Achter ons komt nog een auto, die kan er niet langs. ‘Nee, blijf maar staan’, zegt de camphost, ‘anders pikt hij straks jullie plekje in’😊. We doen het geld in het envelopje en rijden door na een gezellig gesprek met de camphost. Hij noemt zichzelf de makkelijkste host van Amerika, nou dat weten we niet maar hij is zeker aardig.

Als we net staan, best een aardige plek helemaal achteraan op de campground begint het toch te regenen. Hadden we eerder gehoopt de regen te kunnen ontlopen, worden we toch weer ingehaald. Ik maak lekker de soep warm, kip met mais, en als het straks weer droog is gooien we misschien nog wat op de bbq. Die soepjes hier zijn toch lekkerder dan in Nederland, goed gevuld en zoveel andere smaken dan je bij ons hebt. Misschien eens even fotootje maken en doorsturen naar wat collega’s. Tot nu toe duurde de buitjes meestal maar kort en was het de rest van de avond hartstikke droog dus daar hopen we nu ook weer op.

Na de soep kijken we hoe andere bewoners aankomen rijden, weer wegrijden, plekje is ondanks reservering toch niet naar wens. Hoe een andere buur aankomt en in de regen snel zijn tent opzet. Ze rijden wel weg, waarschijnlijk gaan ze eerst nog iets doen voor ze bij de tent neerstrijken. Ondertussen arriveert er een andere pick-up met caravanopbouw en die gaat staan op de plek, waar de vorige bewoners eerder hun neus voor ophaalden en doorreden. Ze hebben het waarschijnlijk gemeld bij de camphost en die heeft hun plekje daarom nu alsnog vergeven.

Inmiddels is het droog, de nieuwe buren hebben een groot kampvuur en Danny moet natuurlijk ook stoken. Zo even omkleden in mijn rooktenue, dan sluit ik het verslag weer af en ga bij hem zitten.

Geschreven door Ellens.reizen