Vroeg op, alles weer in de koffers en snel even een ontbijtje in de ontbijtkamer (-zaal wil ik het niet noemen) van het hotel. De helft van de mensen zit op de grond of in de lobby, er staan maar een handvol tafeltjes, waarvan wij er één hebben dankzij het vroege uur.

Bij de balie ontstaat onenigheid over de shuttle, schijnbaar had er iemand mee gemoeten maar is de bus voorbij gereden en niet gestopt.
We zitten op tijd bepakt en bezakt klaar en gaan alvast naar buiten. Danny wordt al een beetje zenuwachtig bij de gedachten aan zoveel uur zonder sigaret en steekt er nog maar een op. Als de bus komt, snappen we waarom de vorige bus niet gekomen was. Er zitten al veel gasten in van andere hotels. We staan gelukkig vooraan waardoor onze bagage bijna als eerste onderin het ruim verdwijnt en we stappen de bus in. Als uiteindelijk iedereen er ingepropt is, rijdt de chauffeur weg.

Het is niet ver maar als we aankomen haalt iedereen opgelucht adem. We kijken op het bord bij welke balie we moeten zijn, geven onze bagage af en gaan nog even terug naar buiten voor een laatste sigaret.

Het is maar een korte vlucht van iets meer dan twee uur en om drie uur landen we iets vertraagd op Houston. Dan begint het lange wachten, eer de deuren openen en iedereen uit het vliegtuig is, hebben we nog maar een half uur voor de volgende vlucht vertrekt. We zetten het op een hollen, natuurlijk verstap ik mij daarbij en val bijna voorover. Danny is gelukkig de redder in nood en vangt mij nog op en half hinkelend stappen we aan boord van de skyway en kan ik even bijkomen van de pijn in mijn enkel.

Dan zijn we er al en rennen naar de gate, precies om de tijd dat de gate dicht gaat komen we aan. En wat zien we? Een lange rij mensen, ze zijn nog niet eens begonnen met boarden. We ploffen neer en het wachten begint. Hebben we ons daar nou zo voor uit de naad gerend 😠. 20 minuten later mogen we alsnog instappen.

Het laatste stuk van de vlucht is een stuk comfortabeler, hier krijgen we wel gratis oortjes en kunnen we films kijken en muziek luisteren. We krijgen wat te eten en drinken, Danny valt in slaap, ik niet.

's Morgens komen we aan in Amsterdam. We zijn weer terug, wat jammer. Voor ons kan de vakantie niet lang genoeg duren. Je hoort wel eens iemand zeggen; 'na een paar weken ben ik blij dat ik thuis ben', nou dat gevoel kennen we niet.

Thuis gekomen knuffelen we de katten en proberen we onze ogen open te houden tot 's avonds.

Geschreven door Ellens.reizen