‘s Nachts om half vier word ik de eerste keer wakker. Danny slaapt ongestoord verder. Hij was bang dat de herrie van buiten hem wakker zou houden, maar niets van dat alles. Hij slaapt door tot ik om een uur of acht de laptop pak, ik lig al sinds vijf uur te woelen en draaien. Slapen lukt me niet meer.

Danny gaat eerst buiten een sigaretje roken, terwijl ik het reisverslag probeer af te maken. De foto’s upload op Pindat en als de tekst er ook op staat, kijkt Danny alles na. Met mijn slechte ogen is het nog best een klus om alles online te zetten, maar om half tien staat de eerste dag online. We springen onder de douche en ruimen de koffers opnieuw in. De laptop en andere duurdere spullen gaan in de koffers op slot, om daarna alles af te geven bij de bagageruimte van het hotel. Pas tegen half elf lopen we de stad weer in.

Vandaag staat The Bean op het programma in het Millennium Park. Dit park in het hart van de stad kent veel moderne architectuur. In het park vind je het Jay Pritzker Pavillion, een openluchttheater en het beroemde kunstwerk de Cloud Gate, ook wel ‘The Bean’ genoemd vanwege de vorm van een boon. In dit bijzondere werk weerspiegelt de skyline van Chicago. In de buurt van de Cloud Gate zit ook de Grown Fountain, een hoge fontein waarop foto’s van mensen weergegeven worden. Niet te missen als je door het park wandelt, wat we dus ook niet doen.

We lopen het park uit om een foto te maken van het startpunt van Route 66. Het bekende bordje met het begin van Route 66 hangt tegenwoordig bijna volledig beplakt aan het begin van Adams Street.

Ook aan deze kant van de groene rivier ligt het Chicago Cultural Center. Het ligt tegenover het begin van het Millennium Park en het mooie gebouw uit 1897 (voorheen de Chicago Public Library) beslaat het gehele blok. Soms is er een gratis klassiek concert of kunstexhibitie in één van de gebouwen. En nu een verademing want we kunnen even de kou en de natte sneeuw uit.
Wij willen net als de meeste toeristen de galerijen bekijken en ’s werelds grootse glas-in-lood koepel van Tiffany glas. De koepel van glas (diameter van 11,5 m) kun je vinden in de Preston Bradley Hall. De koepel bestaat uit 30.000 stukjes glas en is gerenoveerd in 2008. We lopen langs exposities over de stad Chicago, zien foto's van bekende en minder bekende gekleurde bewoners en we stappen een expositieruimte binnen waar het voornamelijk om de native americans draait. Meer glas-in-lood zien we in de Grand Army of the Republic Hall en daarna verlaten we het gebouw weer de kou tegemoet. Wat ons positief opvalt is dat er veel daklozen in de lobby zitten, ze worden met rust gelaten door de bewakers en kunnen hier even ontsnappen aan de kou.

We steken de groene rivier over naar Michigan Avenue oftewel de Magnificent Mile. De mijl begint officieel bij de Michigan Avenue brug die dateert uit 1920. De wijk zelf loopt over van de dure winkels, maar die trekken ons helemaal niet. Wel kijken we uit naar de architectonische hoogtepunten en hoge uitkijkpunten. Wat vooral opvalt in deze wijk is het contrast tussen oude en nieuwe gebouwen, heel apart.
Het interessantste deel van de mijl eindigt bij de 55 meter hoge Chicago Water Tower uit 1869, de eerste wolkenkrabber van Chicago en het John Hancock Center met op de 94ste verdieping een observatiedek. Hier sta je op 313 meter hoogte en heb je een wijds uitzicht over heel Chicago. Deze en het uitzicht vanaf het John Hancock Center slaan we echter over. De mist en sneeuwval belemmert vandaag toch het uitzicht.

We lopen tot de Fourth Presbyterian Church, een prachtige kerk gebouwd in 1871, tegenover het John Hancock Center.
Op de terugweg naar het hotel bezoeken we ook de St. James kathedraal, helaas is de kerk dicht. En ook de Holy Name Cathedral is gesloten en dat op een zondag. Na wat foto’s lopen we door en besluiten wat te gaan eten.

De West Town Bakery naast ons hotel is inmiddels gesloten, dus we gaan schuin aan de overkant een Subway binnen voor een broodje. Het is inmiddels meer lunchtijd dan ontbijt.

We halen de bagage op bij het hotel en lopen richting de metro. Een zwerver wijst ons de weg naar de lift, zodat we de trappen van gisteren niet af hoeven het gangenstelsel van de metro in.

Ook nu lukt het niet te betalen met onze passen, maar de terugweg kost $3 pp en laten we nu net 6 $ 1,- biljetten over hebben 😁. We gaan via de rolstoelpoortjes (makkelijker vanwege de koffers) met onze tickets naar binnen. Met de roltrap naar beneden en niet veel later komt de red line aan. We stappen in en al was het boven de grond niet druk, dat is het hier beneden dus wel.

We blijven staan om één halte verder over te stappen op de blue line richting luchthaven. Nu kunnen we blijven zitten tot het eind en bij elke halte stappen er meer mensen uit dan in. Op de luchthaven volgen we de bordjes naar de shuttlebussen en zien onze bus net vertrekken. Omdat de sneeuw is overgegaan in regen blijven we binnen wachten. Tegen de tijd dat de shuttlebus weer komt, om kwart voor vier, lopen we naar buiten. Langzaam komen er meer mensen om ons heen staan en als de shuttlebus naar Wyndham Chicago O’Hare arriveert stappen we met een behoorlijke groep in. Er stapt nog een Nederlandse familie in en inderdaad ook zij gaan morgen een camper wegbrengen.

In het hotel droppen we de bagage op de kamer en lopen naar buiten om een kijkje te nemen bij de winkels en eettentjes aan de overkant. Er loopt nog een aantal Nederlanders rond die waarschijnlijk morgen ook met de bus naar El Monte gaan.

We halen wat te drinken en snacken voor de busreis morgen en gaan terug naar de hotelkamer. Tijd voor een drankje en om de laptop te pakken. Verslagje nummer twee wordt getypt.

Vanavond eten we een steak bij het naastgelegen Longhorn restaurant. Het is erg druk en we krijgen te horen dat we 45 minuten moeten wachten. We worden op de wachtrij gezet en gaan naar onze kamer om in de tussentijd de foto’s van de mobieltjes te halen.

Tegen kwart voor acht lopen we terug en wachten nog 5 minuutjes tot we aan de beurt zijn. We bestellen een New York steak en een iets kleinere Flo's filet. Er horen twee side dishes per persoon bij, maar dat is te veel voor ons. We nemen genoegen met één friet en Caesar salade. Wel vragen we of ze ook gebakken ui hebben.

We krijgen de steaks en ze zijn om te smullen. Alles gaat helemaal op zo lekker is het. De toetjes die voorbij komen zien er lekker uit, maar het formaat doet ons de rekening vragen. Het is inmiddels bijna negen uur en we willen niet te laat naar bed.
Morgenochtend om kwart voor 6 vertrekt onze bus naar de KOA camping in Middlebury. Ik typ het laatste stukje van het verslag en voeg nog snel wat fotootjes toe voor het thuisfront.

Slaap lekker allemaal!

Geschreven door Ellens.reizen