Vanmorgen eerst een rondje door Ferndale gelopen na een rustige nacht op de Fairground. Het is een leuk plaatsje met mooie Victoriaanse huizen. We maken her en der wat foto’s en kopen twee enorme muffins bij één van de bakkerijtjes. De eerste waar we langs lopen is nog gesloten, tot elf uur zelfs, dan zijn wij al weer weg. Als je bij de winkeltjes naar binnen kijkt zie je het interieur uit oude glorie dagen. Het postkantoortje heeft een balie met tralies en hele oude postbusboxjes. Na de nodige foto’s rijden we weg en gaan via de smalle brug Ferndale weer uit.

Het is nog een uur of anderhalf rijden richting Priairy Creek State Park waar we naar de Fern canyon willen lopen. Net voor het park boeken we een campingplaatsje bij het Elk Country RV resort. Op internet las ik dat hier Elks over de camping lopen, hopelijk hebben wij ook het geluk hen te zien. Bij de receptie worden we gewaarschuwd de Elks niet te benaderen, ze hebben jongen en kunnen aanvallen.

Bij het visitor center van Priairy Creek vraag ik naar een leuke wandelroute maar niet te druk, zodat we Fern canyon voor morgen kunnen bewaren en tijd genoeg hebben om rustig te lopen. Het zal een wandeling worden van meer dan 15 km.

De Hope Creek/Ten Taypo trails wordt ons aangeraden. Het blijkt inderdaad een geweldige wandeling. We komen onderweg slechts twee keer mensen tegen, de rest van de tijd lopen we helemaal alleen tussen de enorme Redwoods. Mooi zijn ook de rododendrons en andere bloemen die overal in bloei staan. Twee uur later zijn we terug bij de parking, er is plaats genoeg voor RV’s en auto’s aan beide zijden van de weg. Het was in het begin best klimmen maar de route is zeker de moeite waard. Vreemd is vooral de omschrijving van de beide trails: easy/strenuous. Dat valt in mijn ogen niet te rijmen, hoe kan iets makkelijk en moeilijk zijn tegelijk? Of wij hebben de route de strenuous kant omhoog gelopen en is de route makkelijker als je hem andersom loopt? Wie zal het zeggen.

Ik eet op de terugweg naar de camping mijn muffin op, hij is zo groot dat ik hem vanmorgen halverwege weer heb ingepakt. Danny heeft die van hem allang op, die draaide er zijn hand niet voor om.
Tegen half vier zijn we terug op de camping. Vanmiddag even rustig aan. Danny snijdt mijn wandelstok, die ik gisteren heb opgepikt bij de Avenue of the Giants, mooi glad en ik werk weer aan ons reisverslag. We hebben hier 100 mb gratis internet op de camping dus mooi even tijd om weer wat mail etc. te checken.

Danny kletst met de buurman, ze staan hier met zo’n enorme caravan, waar je bij ons echt geen kant mee op kan. Twee slide-outs aan onze kant, mijn flatje aan de singel was kleiner. Het blijkt hun eerste keer te zijn met de caravan, vorig jaar is hun huis afgebrand in Redding samen met 1100 andere huizen. Hun huis wordt nu nog herbouwd. Later op de avond gooien we de bbq aan en helpt Danny de buren met het uitladen van een paar kuub hout. Onze buurman was 'even' hout halen en komt met een hele pick-up vol terug. Aardige mensen, zij is al met pensioen en hij werkt nog. Na het weekend rijdt hij terug naar Redding en zij blijft de komende weken hier tot hun huis in Redding af is.

We steken de bbq aan en eten de overgebleven steak en worstjes op van Harvest Market, vooral de worstjes smaken erg lekker. Na de bbq steken we nog het kampvuur aan, maar het wil niet goed branden deze keer en we besluiten tegen 10 uur naar bed te gaan. We zetten de verwarming aan, we staan voor het eerst op een full hook up en profiteren hiervan.

Geschreven door Ellens.reizen