Heerlijk wakker worden en we gaan eerst maar eens ontbijten, in de tussentijd rijdt er één auto voorbij. We pakken onze spulletjes weer bij elkaar en gaan de weg op.

We komen weer door het leuke plaatsje Kernville, maar nu stoppen we niet en de weg (Mountain Hwy 99) die volgt is echt geweldig om te rijden. Een paar dagen eerder op weg naar de KOA hadden we al een bord gezien voor de Trail of 100 Giants. Nu gaan we daar een kijkje nemen, maar wat is het nog ver, gewoon meer dan 70 km. Dat kun je je toch niet voorstellen; je denkt hier even langs te gaan en dan nog meer dan 70 km te moeten rijden. Maar het is zeker geen straf deze weg is echt geweldig.

We rijden een groot deel langs een wilde rivier. Een medeforumlid had het over waterslides waar ze samen met de kinderen in was geweest, maar voor ons geen waterslides. Buiten dat het heel erg koud water is, staat het water ontzettend hoog en stroomt het veel te hard. Vanwege de vele en late sneeuwval zijn de rivieren en watervallen onderweg wel weer heel mooi om te zien. Danny heeft dus geluk, hij hoeft niet het water in🤣.

Als we na twee uur rijden eindelijk bij de trail van de 100 giganten aankomen, staat er een verkeersregelaar om het verkeer in goed banen te leiden. Niet dat je hier Efteling taferelen aantreft, maar het is toch best druk voor iets dat zo afgelegen ligt. We kunnen gelukkig nog parkeren en als we betaald hebben bij de man krijgen we een routekaartje mee. Dit parkje is echt één van de hoogtepunten van onze vakantie, onze eerste kennismaking met deze gigantische bomen, heel indrukwekkend. Het is moeilijk om op de foto's vast te leggen hoe groot de bomen eigenlijk zijn. Dat lukt alleen door er zelf bij te gaan staan.

We rijden verder via de 190 en door de flinke afdalingen moeten we op een gegeven moment even stoppen om de remmetjes af te laten koelen. Vervelend rijden zo'n automaat, op de motor afremmen gaat niet en het duurde even voor Danny door had dat hij de bergstand er niet op had staan. Mijn lieve chauffeurtje 😘

Als we de bergen uit zijn wordt het weer vlak en bij Springville slaan we nog een keer rechtsaf de Yokohl Valley Drive in om binnendoor richting Visalia te rijden. Hier zijn de glooiende heuvels goudgeel, een beetje 'kleine huis op de prairie' gevoel. Voor ons stopt een schoolbus en er ploppen twee rode stopbordjes uit de zijkant van de bus. Wat een grappig gezicht, er stappen wat schoolkinderen uit en de bus rijdt weer verder.

Tussendoor bij Visalia doen we boodschappen en tanken we, want de komende twee nachten slapen we op de Stoney Creek camping in Sequoia.
De doorgaande wegen zijn we al weer beu dus voorbij Visalia gaan we via de 216 en 245 richting Sequoia.

Het eerste stuk gaat door wijngaarden en andere fruitbomen. Ook bijzonder om te zien. Ons tomtomtje stuurt ons over allerlei kleine weggetjes tussen rijen fruitbomen en wijnranken. We slaan voor ons gevoel lukraak links- en rechtsaf, maar als we maar ongeveer het Noord-Oosten aanhouden komt het vast goed. De mensen die we tegen komen staan verbaasd te kijken naar die rare camper tussen de fruitbomen. Ik geloof niet dat we de gebruikelijke route naar Sequoia NP hebben afgelegd 🙂.

Bij Auckland verandert het landschap en gaan we langzaam weer richting de bergen. De weg wordt bochtiger en bochtiger en als Danny aangeeft dat hij dorst heeft, ga ik naar achteren om wat te drinken te pakken. Dat had ik beter niet kunnen doen want op de weg terug stoot ik in een scherpe bocht, keihard mijn tenen tegen de houten omlijsting van de eethoek. Echt heel hard, k*t ik ga er heel hard van 'zingen'🥴.
Ik maak een zakdoekje nat als ik weer naar mijn stoel gestrompeld ben en leg mijn voet op het dashboard met mijn tenen op de koude blazer. Ik word er een beetje akelig van. Danny vraagt of het gaat en ik zeg, rij maar door er valt toch niets meer aan te doen.
Jammer dit, ik weet het, je moet blijven zitten als je rijdt, maar ik ben wel vaker heen en weer gelopen. Heb zelfs al eens rijdend een plasje gedaan 🤭.

Het is hier echt heel mooi, maar genieten zit er voor mij even niet in, ik hoop nu alleen zo snel mogelijk bij de camping te zijn. Bij de ingang van het park kunnen we na het tonen van onze parkenpas weer door, we krijgen uiteraard de gebruikelijke plattegrondjes mee, één voor Sequoia en één voor Kings Canyon. Ook hier is de weg ontzettend mooi. We stoppen even kort op een parkeerplaatsje om naar het uitzicht te kijken, maar ik stap niet uit.

Als we bij de camping aankomen stapt Danny deze keer uit. De campinghosts komen aangereden met hun golfkarretje en als ze horen dat we gereserveerd hebben mogen we door. Alles is vol, maar we hebben een erg mooi plekje net over een bruggetje niet ver van het riviertje. Als we geparkeerd zijn en ik net buiten sta en wil gaan zitten, komen de hosts opnieuw aanrijden. Ze komen vragen of alles naar wens is en vinden het knap hoe Danny zijn camper op het plekje heeft gemanoeuvreerd, want ze waren bang dat het niet zou passen. Ik sta nog met één been in de lucht en probeer mijn teenslippers aan te trekken, als ze vragen wat er gebeurt is. Ach een beetje mijn teen gestoten. Ze wensen mij sterkte en ons een leuke tijd hier. Morgenavond staan we een paar plaatsjes verderop, maar dat is geen enkel probleem, we rijden morgenochtend toch naar de Lodgepole Visitor Center parking.

Danny verzorgt de bbq weer en ik maak de picknicktafel schoon en de salade klaar voor we gaan eten. De rollen zijn weer ouderwets verdeeld. Als we na het eten nog wat nagenieten, hoor ik geritsel tussen de bomen. Omdat het donker is kunnen we niets zien en tarzan Danny gaat op onderzoek uit. Eigenlijk meer omdat hij mij niet gelooft als ik zeg dat er wat rondscharrelt. Hij schrikt zich helemaal wild, als hij een hert betrapt. 'Gelukkig is het een hert en geen beer', lach ik. Mannen altijd zo eigenwijs, ik zei toch dat ik iets hoorde. De herten zijn duidelijk niet bang voor mensen en komen vrij dichtbij ondanks het kampvuur.

In totaal hebben we vandaag ruim 270 km gereden en we hebben er lang over gedaan omdat het voornamelijk bochtige wegen waren. Geweldige dag voor ons ondanks mijn zwaar gekneusde of gebroken tenen.

NB: teenslippers zitten niet fijn met gekneusde tenen. Dacht ik in eerste instantie wel, maar je kromt op de een of andere manier dan steeds je tenen, dus toch maar mijn bergschoenen aangedaan. Hoe vreemd het mag klinken, dat zit toch lekkerder.

Geschreven door Ellens.reizen