Vannacht niet zo lekker geslapen omdat je toch bezig bent met de afwikkeling van de schade, verder was het een heerlijk rustige overnachtingsplaats. Als we ’s morgens wakker worden zijn er nog wat overnachters bijgekomen. Om kwart voor 8 rijden we weg, op naar het rangerstation om een schaderapport op te laten stellen.

Bij het entreehokje van Crater Lake zit er voor het eerst een minder vriendelijke vrouw. Ze baalt zichtbaar dat we niet alleen ons pasje laten zien, maar dat Danny ook nog vraagt waar we een ranger kunnen vinden om het ongeluk te melden. ‘Rij maar naar het visitor center’ zegt ze, terwijl ze met haar handen staat te wapperen en het raampje snel weer dicht doet. Mmm, ze hebben hier last van muggen 😦. Later komen ook wij erachter hoe vreselijk irritant de muggen hier zijn en in welke aantallen ze op je afstormen als je uitstapt.

Bij het visitor center zie ik dat het pas om 9 uur opengaat, maar een 'on'gelukkige ranger loopt net voorbij dus ik spring uit de auto en stap op hem af. We zijn inderdaad aan het goede adres, we moeten alleen een stukje verderop zijn, want daar werken rangers met politiebevoegdheden. Hij wijst me de weg en loopt met me mee.

Bij dit gebouw gaat hij met mij mee naar binnen, Danny is achtergebleven op de parking en heeft geen idee waar ik gebleven ben. Dan wordt er iemand geroepen met de bevoegdheid van een agent, er komen twee rangers met vuurwapen naar beneden. Ik stel me netjes voor en steek mijn hand uit. Dat zijn ze duidelijk niet gewend, hun duimen zitten achter de riem gestoken, maar ze schudden uiteindelijk toch mijn hand. De jongere weet niet hoe het werkt en wij zijn een mooi geval om het te leren. De oudere ranger legt uit wat er nu moet gebeuren en laat mij mijn verhaal vertellen. Oké dan willen ze de schade zien, net als wij naar buiten lopen, komt Danny aangelopen. Danny kan weer terug en haalt de camper alsnog, mocht de camper eerst niet naar dit terrein, nu wel.

Buiten worden we aangevallen door de muggen, niet normaal. Ik heb een vest met lange mouwen en capuchon aan, dus ik ben redelijk bedekt, maar de rangers hebben korte mouwen. Ze plukken de een na de andere mug van hun armen af. Net als Danny die een paar minuten later aansluit, die heeft niet alleen blote armen, maar ook een korte broek, dubbel pech. Na de hele papierwinkel, hebben we eindelijk het politierapportnummer waar het omgaat. Een volledig rapport schrijven ze niet voor schades onder de $2.000.

Het is inmiddels kwart voor 9 en we kunnen verder met onze reis, eerst naar de Crater Lake Lodge om daar het uitzichtpunt te bekijken. Er staan al twee andere Cruise Amerikaantjes op de parking, allemaal C30'tjes. Wij parkeren ertussen in. Rechts van ons staat een Amerikaan gezin, die vriendelijk groeten en lachen als ze ons aan zien komen. Echte ‘die hards’ die CA’ers, als eerste op voor alle andere RV’ers. De camper links blijkt van een Nederlands stel, de eerste Nederlanders die we tegen komen deze vakantie.

We lopen naar de rim en zien daar weer het mooie Crater Lake, blijft bijzonder de blauwe kleur. Ook vandaag helaas geen strak blauwe lucht, wel is het windstil en worden de witte wolken en bergen duidelijk weerspiegeld in het meer.

We komen de Nederlanders uit de andere camper tegen en maken een praatje. Het is hun eerste camper vakantie, maar ze zijn al vaak in Amerika geweest. Ze zijn vertrokken in Denver en rijden vandaar een rondje, een megaronde, want ze zijn zelfs naar Canon Ball Beach aan de kust in Oregon geweest. Ze hebben er al 5.000 km opzitten en ze moeten nog terug naar Denver via allerlei parken en dat in 25 dagen.
We zijn blij dat we er vanavond 2.000 km op hebben zitten, wij rijden liever wat minder ver en zien wat meer onderweg. Alles wat niet past in de planning, is goed voor een volgende keer. Na wat kampeertips te hebben uitgewisseld, gaan we weer verder.

Ik vraag in het visitor center bij de Lodge of we de Pinnacles kunnen bereiken of dichterbij Phantom Ship kunnen komen. De Pinnacles gaat niet lukken, de East Rim is afgesloten bij Sun Noch maar ook buiten het park aan de 62 zijn er wat kleinere te zien. Dat gaan we op weg naar Lava Beds National Monument bekijken, we gaan nu eerst richting Sun Noch, om het Phantom Ship van dichtbij te zien. Het oudste deel van de krater, voorheen de berg Mazama, dat nu nog te zien is.

Bij Sun Noch parkeren we de camper en honderden muggen belagen meteen onze camper en zwermen voor de ramen.
We wagen het erop, het is maar een kleine kilometer lopen. Achteraf hebben we spijt dat we ons niet meteen ingesmeerd hebben met anti-mug. Later bij terugkomst op het parkeerterrein zien we enkele Amerikanen, hele spuitbussen leegspuiten over kleren en alles heen. Die man die ik eerder zag op het parkeerterrein bij de Lodge was nog niet zo gek met zijn hoed inclusief gordijn, dat was vast een ervaringsdeskundige 😏. Gisteren geen enkele mug gezien, maar het lijkt of ze vanmorgen allemaal tegelijk zijn uitgekomen.

Boven bij het uitzichtpunt op Phantom Ship ontmoeten we een ouder echtpaar. Zij is Engelse van oorsprong en hij Amerikaan, ze staan net als wij van het uitzicht te genieten terwijl de armen heen en weer zwaaien.
We raken in gesprek en lopen samen met hen naar het volgende punt. Mooi hoor, maar we nemen snel en foto en gaan weer door. Een ontzettend aardig stel, dat over de hele wereld reist. Ze hebben al veel gezien en zijn net terug uit Nederland, ze zijn naar Amsterdam, Zaandam en de Keukenhof geweest. Zij komen uit Denver en als we volgende keer in de buurt zijn moeten we zeker langs komen. Ik geef aan dat we in april naar Phoenix willen en daar een rondje gaan rijden. ‘Oo, maar dat is vlakbij, dan moeten we zeker naar Denver komen’, zegt Susan. Nou wat zij dichtbij vinden, daar denken wij toch anders over. Terug bij de auto wisselen we gegevens uit, ze vinden het enorm leuk om ons te hebben ontmoet. Dat vonden wij nou ook, mochten ze nog een keer naar Nederland komen, dan moeten ze maar bellen.

We rijden terug naar Vidae Falls, Danny wil niet eens uitstappen als hij de muggen weer ziet. Hij heeft zijn armen en benen er al vol van 😊. Ik spring uit de camper maak een paar foto’s en hop snel weer de camper in.
Hierna rijden we het park uit. Ik wil graag naar Union Creek, daar gaat de Rogue River schijnbaar onder de grond door een uitgeholde lava tube. Het is maar een kleine 60 km omrijden.

We komen eerst aan bij de Rogue River Gorge, absoluut mooi, de rivier stroomt door een smalle kloof tussen de lavarotsen, maar we zien de rivier niet onder de grond verdwijnen. Daarvoor moeten we nog een klein stukje verder rijden.
Tomtom reageert niet, maar HereweGo geeft aan het wel te weten. Jammer dat Here ons over een zandpad van 1,3 km stuurt, waar net voor het punt waar we naar rechts moeten, een enorme bult zand op het pad ligt. Er zijn al voertuigen van de houtindustrie langs gereden, dat kunnen we zien, maar Danny gaat voor de zekerheid toch maar even kijken. Hij kijkt links en dan rechts, en schudt; nee dat gaat ‘m niet worden. De wielbasis is te lang en als we blijven steken, kunnen we Cruise America wéér bellen.
We hobbelen een stuk achteruit tot we kunnen keren en rijden dan via een parallel gelegen asfaltweg alsnog naar de juiste plek. Waarom heeft Here deze weg niet meteen genomen?!

Nu komen we uit bij het deel van de Rogue River waar de rivier inderdaad onder de grond verdwijnt. Even verderop komt het water weer naar boven en op twee plekken spuit er af en toe wat water uit twee gaten. Het was voor ons best de moeite van het omrijden waard. Na 45 minuten, over dezelfde weg terug, rijden we weer voorbij de ingang van Crater Lake. De pinnacles aan de 62 wachten nog op ons.

Een paar minuten voorbij de ingang van Crater Lake stoppen we bij twee pull outs. Er zijn inderdaad wel wat pinnacaltjes te zien, maar het is goed dat we dat van te voren wisten, anders zou je ze over het hoofd zien. Als we voorbij Annie Creek Snow Park komen film ik nog een klein stukje ter compensatie, omdat we gisteren vergeten zijn een foto te maken van onze kampeerplek. En dat is traditie.

De rest van de middag rijden we voornamelijk door weilanden met af en toe een ranch met vee, een beetje een tegenvaller na al dat eerder moois. Dit is een ander gezicht van Amerika, minder indrukwekkend.

In Klamath Falls willen we boodschappen halen en tanken. We proberen tot tweemaal toe vergeefs een Safeway te vinden. Ik geef het op en zoek naar een Albertsons dan gaan we daar maar naar toe. Dat is ook een fijne winkel.
In de Albertsons horen we dat zij de Safeway hebben overgenomen en dat de twee Safeways vestigingen gesloten zijn. Vandaar dat we ze niet konden vinden.
We kunnen hier met onze Safeway kaart ook korting krijgen, dus dat is mooi meegenomen. En het vlees, groenten, brood etc. ziet er hier ook heel goed uit.
Ze verkopen in Oregon alleen geen sterke drank in de supermarkten in tegenstelling tot Californië. We lopen dus zonder rum de deur uit.

Nu alleen nog tanken, via gasbuddy heb ik de prijzen opgezocht en we kunnen vlakbij voor $3,11 per gallon tanken, niet zo goedkoop als eerder in Oregon, maar nog niet zo duur als in Californië. De Amerikanen die we gesproken hebben, klagen en vinden de benzine in Californië achterlijk duur. In Texas betaal je maar $2 horen we, jammer maar daar zijn we helaas niet.

In Merrill scoort Danny tot zijn opluchting eindelijk een fles rum, want hij zit al één dag zonder. Terwijl hij naar de liquor store loopt, zie ik aan de overkant Dan’s Auto Body. Er staat een oranje/zwarte gespoten Amerikaanse auto voor de garage voor een mooie muurschildering, daar moet ik een foto van hebben. Ondertussen rijdt er een sheriff voorbij met een wel hele coole wagen, dus ook die moet vastgelegd worden. De auto is toch wel wat stoerder dan die van zijn Nederlandse collega’s.
Als Danny weer terugkomt, met zijn fles rum in éen bruine papieren zak, stel je voor dat mensen zien wat je gekocht hebt.

In plaats van rechtstreeks naar Lava Beds te rijden, stoppen we in Tulelake. We staan op een grasveldje met twee andere campers, dat wil zeggen die enorme caravans die ze hier hebben. Het is wel $36 op de Fairgrounds, maar inclusief full hook-up en met douche- en toiletgebouw. Achteraf een goed keus, lekker rustig en het is best lekker achter de camper uit de wind.

Hier hebben we weer bereik en ik probeer Cruise America nogmaals te bellen, tevergeefs, alle lijnen blijven bezet na een aantal minuten wachten. We worden verzocht een andere keer terug te bellen als het geen noodgeval betreft. Oké we hebben ons beste gedaan, jammer dan. We laten het hierbij, we geven het schadeformulier wel af bij het inleveren en dan herstellen ze de schade daarna maar. We hebben het beloofde tekstberichtje ook niet van ze gehad.

We blijken leuke buurtjes te hebben, John en Kristi. We kletsen wat met ze en ze nodigen ons uit om na het eten, we hebben de bbq al aan, wat te komen drinken.
Zo gezegd zo gedaan en na het eten hebben we de hele avond gezellig verder gekletst met de buurtjes uit Reno. Zoals velen hebben ook zij hun huis verkocht en wonen nu in de RV terwijl ze rondreizen. We kijken even binnen en het ding is enorm; een keuken met kookeiland, drie tv’s (waarvan één buiten), twee relaxstoelen, een bank, een kingsize bed en een badkamer met ruime douche met zitbankje zelfs.
We zitten tot half tien te kletsen, totdat het echt fris wordt. We zeggen gedag en spreken morgenochtend af gezamenlijke een bak koffie te drinken voor vertrek. Voor ons wordt dat thee natuurlijk.

Ik werk nog wat aan het verslag en om elf uur gaan we slapen. Het is mooi geweest, het was een lange dag en we hebben veel nieuwe mensen ontmoet. Tijd om het verslag te uploaden of de foto’s op de laptop te zetten neem ik vandaag niet. Hopelijk kan dat morgen.

Geschreven door Ellens.reizen