Het was berekoud vannacht, onder twee dekens was het net te doen. Het lijkt wel of het vroor. We waren gisteravond al gewaarschuwd door een man die op de camping met zijn familie aan het BBQ’en was. Het koelt 's nachts af naar 40 graden Fahrenheit, zo’n 4,5 C.

Bij het opstaan is de camper door en door koud. Danny gaat als eerste uit bed, hij wil een sigaretje roken en wederom is het buiten warmer dan in de camper. Ik zie hem niet meer terug. Als ik me een half uurtje later ook uit bed waag tref ik hem op zijn campingstoeltje in de zon aan voor de camper.

We zetten onze eerste bak thee van de vakantie, alleen maar om ons op te warmen. We eten het laatste restje brood op, wat trouwens erg lekker brood is van Safeway. Tegen half elf rijden we weg van de camping om de Cliff Dwellings (rotswoningen) te bekijken.

We stoppen bij het visitor center om gratis vers water te tappen. De tanks met vuil water hebben we gisteren nog geloosd.

Bij de parking van de grotwoningen geeft een vrijwilliger ons informatie over de plek en ze benadrukt niet van het pad af te wijken in verband met slangen. Jakkes, Danny mag voorop lopen 😉.

Het pad naar de grotwoningen loopt tussen de bomen door langs een watertje, de reden dat de Native Americans hier zijn komen wonen. Dan gaat het pad via trappetjes naar boven tot aan de woonruimtes in de rotsen. We verbazen ons over de grote van de ruimte. Van buiten zie je alleen een paar grote gaten in de rotswand, maar deze gaten staan allemaal met elkaar in verbinding.

Een oudere man met wandelstok is ook boven gekomen. En als we in gesprek raken vertelt hij dat hij in 1979 hier ook is geweest. Toen waren er echter nog geen aangelegde paden, trappen etc. Hij was hier helemaal alleen met zijn vrouw. Dat moet bijzonder zijn geweest. We maken een foto van hem met de grotwoningen op de achtergrond, zodat hij de foto’s thuis aan zijn vrouw kan laten zien. Ze is tien jaar ouder dan hem en niet meer in staat de klim te maken.
Vervolgens haalt hij trots een papier uit zijn zak waar staat dat hij bij de NASA heeft gewerkt. Een oorkonde voor zijn waardevolle inzet als technicus bij NASA White Sands Basis. We zijn opnieuw verbaasd over de trots van Amerikanen. Een Nederlander zie je echt niet met zo’n papier op zak lopen.

Na de nodige foto’s dalen we weer af naar beneden en terug bij de camper besluiten we helemaal binnen door naar de oostkant van het Gila National Forest te rijden. Geen interstate of highway vandaag. We volgen de weg langs Roberts Lake en daarna een deel van de Geronimo Trail scenic byway. Om kwart over twaalf rijden we weg bij de Gila Cliff Dwellings.

We kronkel eerst het zelfde stuk weg (15) terug naar de splitsing met weg 35. Ook de 35 kronkelt behoorlijk maar we zien meer huizen links en rechts. Van mooie ranches tot bouwvallen waarvan je hoopt dat er niemand meer woont. Bij Roberts Lake stoppen we voor een ‘lunch’pauze aan de oever van het stuwmeer. Omdat ons brood op is eten we fruitsalade en banaan. Danny is echt gezond bezig 😉.

Als we bij San Lorenzo aankomen slaan we links af de Geronimo Trail scenic byway op. De weg gaat door een mooi stuk natuur. We kronkelen weer berg op en af. Zien onderweg mooie rotsformaties alsof er middeleeuwse kastelen in de dalen staan. Bij het hoogste punt de Emery pas, stappen we uit. Je kunt ontzettend ver kijken en er staan informatieborden over de grote brand uit 2013, de Silver fire. De restanten van deze brand zijn hier nog duidelijk te zien, toch herstelt de natuur zich langzaam.
Vanaf de Emery pas slingert de weg zich weer naar beneden en als we bij Kingston, een dorpje van niets aankomen hebben we het mooiste gedeelte gehad.

Gila Forest heeft ons echt verrast en ook de vele wandelaars die we hier overal tegen zijn gekomen. De Continental Divide Trail loopt door dit bos, maar er zijn immens veel andere wandelingen te maken hier. Je kunt je hier dagen achter elkaar prima vermaken. Helaas zijn we maar drie weken in Amerika dus rijden we door.

Als we bij Caballo aankomen zit ons deel van de Geronimo byway erop. We zakken af naar het Zuiden, niet over Interstate 15 maar een weg die zo goed als parallel loopt via een aantal kleine plaatsjes die vooral bekend staan om pecan- en pistacheboomgaarden, chilipeper- en katoenvelden.

Tegen 6 uur komen we aan bij Leadburg Dam State Park. Geen water te zien, het water is op ☹. Waarschijnlijk tegen gehouden door de dam bij Caballo. Daar konden we vanaf de weg nog wel water zien staan in het stuwmeer.

Het was een lange rit vandaag, maar de omgeving was zo mooi dat we het voor geen goud hadden willen missen.

Bij het state park aangekomen, lezen we ook nu dat kamperen uitsluitend op reservering is. Wat een verandering met de voorgaande keren in Amerika. Toen stonden er bij elke camping paaltjes waar je contant geld in moest doen. Nu moet je online reserveren en betalen.

Gelukkig hebben we een Amerikaanse simkaart en bereik, er is nog één plekje vrij op deze camping. Voor $18 staan we aan de elektra, lekker airco aan, want het is hier een stuk warmer dan in de bergen. Er is hier een dumpstation en er zijn douches. Daar maken we morgen graag gebruik van voor we vertrekken.

We zitten nog een uurtje in de zon, omdat de klok een uur vooruit is gegaan blijft het langer licht. En ter afsluiting van deze mooie dag eten we gegrilde garnalen en hamburger van de BBQ, onze variant op surf & turf 😉.

Als de zon weg is wordt het meteen een stuk frisser. We gaan de camper in en omdat we hier bereik hebben plaats ik weer wat delen van het reisverslag online.

Geschreven door Ellens.reizen