Gisteren geen treinen gehoord op de camping, maar ze worden blijkbaar pas na zonsondergang actief, want we lagen een half uur op één oor of er kwam een luid toeterende trein voorbij. Goh wat een verrassing, dat hebben we deze vakantie nog niet meegemaakt en eigenlijk is dat wel zo’n beetje traditie 😉. Al met al 6 keer wakker geworden op deze o zo rustig gelegen camping.

Om 8 uur uit bed gekomen nadat de laatste trein van die dag toeterend afscheid nam en tegen 10 uur zijn we van de camping vertrokken.

Vandaag gaan we naar White Sands National Monument. Onderweg willen we, iets onder Las Cruses, het marktplein van Old Mesilla bezoeken en een bezoek aan het White Sands Missile Range Museum staat op de planning.

We rijden ook nu weer binnen door naar Las Cruses, de Interstates zoveel mogelijk mijdend op onze vakantie. We gooien de tank vol als we langs een tankstation rijden waar de prijs voor het eerst onder de $4 is. Wat een verschil met onze eerdere vakanties waar we vaak nog geen $ 3 kwijt waren en $ 4 echt absurd duur. Nu is het heel normaal ook in Amerika is de benzine prijs enorm gestegen net als in Nederland. Ter wijl Danny tankt spot ik een Cracker Barrel op slechts 2 rijminutenafstand. En aangezien we op de camping niet ontbeten hebben, besluiten we daar een ontbijtje te pakken.

Cracker Barrel is een bekende keten in de VS met een winkeldeel waar ze spullen verkopen met een nostalgische sfeer. De inrichting van het restaurant is er ook op gericht je het gevoel van een knusse huiskamer te geven. We zijn al vaker in Amerika geweest maar omdat we altijd met de camper rondtrekken gaan we niet vaak uiteten. Dit is een mooie gelegenheid om eens een echt Amerikaans ontbijtje te proberen.
De parking staat al goed vol en ook binnen is het merendeel van de tafels bezet. Ontbijten kan tot 11 uur bij Cracker Barrel en we stappen om kwart voor 11 binnen.

Danny en ik bestellen om te proberen allebei een ander ontbijtmenu. Danny kiest gebakken appel als bijgerecht en ik de hashbrowns (soort rösti). Bij mijn menuutje horen ook nog twee pancakes en Danny krijgt ‘gravy and biscuits’. Dat laatste vinden we beiden niet zo’n succes, maar de eieren, spek, ham en worst gaan er goed in. We nemen als ‘toetje’ allebei de pancake met daarop de gebakken appelpartjes en maple syrop.

Na het ontbijt zitten we beiden vol en we besluiten et marktplein van Old Mesilla over te slaan.
We rijden meteen door naar het White Sands Missile Range Museum. Het is een actieve militaire basis met een museum en waar je op het buitenterrein tussen de raketten mag lopen.

Jammer genoeg strooit ook hier Covid roet in het eten. We mogen niet naar binnen. Sinds een week is het museum opengesteld voor Amerikaanse burgers maar alleen als ze een sponsor hebben. Buitenlanders mogen nog niet naar binnen.
De man achter de balie van het bezoekerscentrum waar je normaal je toegangsbewijs kunt halen vindt het vervelend voor ons en begint een praatje. Hij blijkt in Duitsland gestationeerd te zijn geweest en voordat we weg kunnen lopen krijgen we nog een aandenken van hem. Het is een soort USB stick met oortjes met Bijbelse psalmen. We komen vast over als complete heidenen 😉. Er hoort nog een boekje bij en tot slot geeft hij ons zijn visitekaartje. Als een echte evangelist verspreidt hij het woord van God.

Buiten mogen er absoluut geen foto’s genomen worden, maar we mogen wel een foto maken van het bord met de naam van de Missile range. Dat doen we dan maar als brave burgers. Als we achter ons kijken zien we buiten allemaal raketten opgesteld staan waar we niet naar toe mogen en geen foto’s van kunnen maken zonder in de kraag gevat te worden. Dat laten we dus maar.

Terug in de camper draaien we iets teleurgesteld weer de weg op richting White Sands, het natuurpark zelf.
Vlak voor het park is er opnieuw een border patrol station. Deze keer voor het eerst wel bemand en alle auto’s moeten van de weg af. Als we voorbij de border patrol officers rijden, één heeft een K9 (hond), kijkt de vrouwelijke politieagente wat ongeïnteresseerd in onze camper. Omdat ik Danny al onze paspoorten heb overhandigd valt haar oog op onze paspoorten. “Hé dat zijn geen Amerikaanse paspoorten”, ze pakt ze aan en vraagt of we allebei op vakantie zijn. Omdat het antwoord eigenlijk heel voor de hand liggend is, lacht ze erbij. Danny geeft aan dat hij liever alleen was gegaan, waarop ik antwoord dat hij alleen maar mee is als chauffeur. Ze heeft duidelijk gevoel voor humor want ze staat nog steeds te lachen als we door mogen rijden.

Nog geen 100 meter verderop is de ingang van het park White Sands. We stoppen even bij het visitor centrum maar na een kort rondje binnen, gaan we weer naar de camper. Bij de ingang van het park laat Danny zijn America The Beautiful pas zien en dit keer hoeft hij niet eens zijn ID te laten zien. Dat is voor het eerst, dat was tijdens vakanties eerder wel anders.

We stoppen bij de boardwalk om een stukje naar de witte duinen te lopen. Zoals we wisten is de kleur intens wit, dat komt omdat het geen zand is maar een soort gips.
We rijden het park in tot de weg onverhard wordt, daar rijd je verder over het gipszand. We stoppen bij een paar uitzichtpunten en aan het eind van de weg parkeren we voor een wandeling, de Alkali Flat trail. De hele trail is 7,4 km lang, maar omdat het midden op de dag is en je door de witte duinen loopt is het niet verstandig de hele trail te lopen. Zonnebrand smeren helpt niet tegen verbranden hier.

De temperatuur is inmiddels tot boven de 79 graden fahrenheit opgelopen, dus we lopen een deel van de trail. Er staan rode paaltje op en tussen de duinen om te volgen zodat je niet verdwaalt. Door de wind verdwijnen voetstappen soms snel en raak je je oriëntatie kwijt.

Op deze trail staat nauwelijks vegetatie en we lopen de hoogste duinen op om naar de omgeving te kijken. Doordat alles zo wit is is het moeilijk diepte te zien en als je een steile duin oploopt zak je meteen weer terug. Ik heb het wel iets makkelijker dan Danny, mijn schoenmaat is nu een voordeel😊.

We lopen ongeveer een uur rond en besluiten dan terug naar de camper te lopen. De rode paaltjes in de gaten houdend keren we langzaam terug. Wat heel vreemd is van deze duinen is dat het in tegenstelling tot zand heel koel aanvoelt. Normaal zou je bij deze temperaturen je voeten branden aan zand, maar dit gips voelt heerlijk koel aan. Ik glij op mijn kont van een steile duin af, en blijf lekker zitten in een kuil. Her en der zijn mensen aan het wandelen of glijden met platte schotelsleetjes van de duinen af. Jong en oud iedereen vermaakt zich opperbest in het ‘zand’.

Op een ander parkeerterrein gaan we in de schaduw van onze camper zitten met een drankje en knabbel. We wachten tot zonsondergang. Als de zon zakt zien de duinen er weer anders uit en ontstaan er schaduwen.

We eten tegen een uur of 5 een soepje met brood en als het half 7 is klimmen we weer een paar duinen op en over om foto’s te maken nu de zon zakt. ’s Avonds is het nog mooier dan overdag. Het is koeler, het lijkt stiller en we blijven veel langer hangen dan gepland.

Als we het park uitrijden begint het al donker te worden en we moeten nog op zoek naar het plekje waar je mag wild kamperen bij Lake Holloman. Als we de weg richting Alamogordo vervolgen, zien we een hek dat de inrit naar Lake Holloman afsluit. We zullen een andere overnachtingsplek moeten zien te vinden. Op Campendium zie ik wel wat RV parken staan in Alamogordo maar daar voelen we weinig voor. Het is inmiddels bijna 9 uur en we besluiten bij Walmart op het parkeerterrein te overnachten. Als we bij de grote supermarkt aankomen staan er een paar andere RV’s en een caravan. We gaan op het terrein in de buurt van de anderen staan onder een lantaarnpaal. Het is nog een kabaal van je welste op het parkeerterrein, optrekkende auto’s, afvalbakken die geleegd of juist gevuld worden. De winkel sluit om 11 uur wellicht dat het dan minder druk wordt, maar we bereiden ons mentaal voor op een onrustige nacht.

Geschreven door Ellens.reizen