Vanmorgen om 8 uur horen we de buurtjes weg rijden. Als Danny een half uurtje later naar buiten gaat zien we dat ook de andere buurtjes met tent weg zijn. Dat hebben ze stilletjes gedaan.

Tegen 9 uur zijn wij ook zo ver en gaan we weg. We zetten koers naar El Morro National Monument, een 45 minuutjes rijden.

Ook dit park is een onverwachte verrassing. We lopen eerst langs een waterpoel tegen een hoge rots. De enige waterbron in 40 mijl omtrek, daarom erg populair bij zowel de indianen als de pioniers. Op de rotsen staan ontzettend veel handtekeningen en opschriften van voorbij getrokken karavanen, legioenen etc. De oudste ‘we were here’ die we kunnen vinden is uit 1500!

Na het ommetje rond de rots met ‘oud’thentieke graffiti klimt het pad steil omhoog de berg op. Bovenop de berg waaien we bijna uit ons hemd, maar het uitzicht is geweldig. We lopen boven rond een canyon en bekijken als we aan de andere kant zijn de overblijfselen van een oud dorpje. Alleen de funderingen zijn zichtbaar, maar het complex bestond ooit uit 80 kamers en naar schatting woonden er zo’n 1.500 mensen.

Als we over alle rotsen heen gelopen zijn gaat het pad bergafwaarts. Het was een grandioze wandeling en we zijn blij dat we dit kleine park in de route hebben opgenomen.

We rijden verder richting Sanders, een kleine plaats aan de Interstate 40 waar we kunnen tanken.
Bij het tankstation is het behoorlijk druk en er staat een RV twee pompen te blokkeren. Ik zou er meteen omheen gereden zijn, maar Danny benadrukt fijntjes dat dat onbeleefd is en stopt er netjes achter. Bij de pomp naast ons duurt het ook lang, want nadat de man heeft getankt stapt hij met zijn vrouw het tankstation binnen, om vervolgens héél lang weg te blijven. Zucht, de auto aan de kant zetten hebben ze hier in Amerika niet van gehoord hoor.
Ondertussen is een camperbusje het beu en rijdt om de alles-blokkerende-camper heen en gaat bij de pomp staan voor de asociale camper. Danny die het wachten ondertussen ook beu is, rijdt op zijn beurt om de in-de-weg-sta-camper heen. Op dat moment kruipt er een vrouw achter het stuur en begint te toeteren. De man uit het camperbusje voor ons begint te schelden. De man en de vrouw schelden elkaar verrot en wij staan er tussen.
Daarna verontschuldigt de man zich voor het onfatsoenlijke gedrag van zijn landgenote en als ze haar middelvinger naar hem uitsteekt, loopt hij nog eens terug om haar verder uit te schelden.
De man doet teken dat we moeten blijven staan en als hij klaar is met tanken, rijdt hij zijn bus iets naar voren, zodat wij kunnen tanken. De vrouw moet wachten tot wij op zijn plaats kunnen gaan staan.

Terwijl Danny aan het tanken is hoor ik haar weer roepen nu naar Danny. Vervolgens een klap op de camper. Nu is het genoeg geweest, ik stap uit. Het is beter dat ík haar kop van d’r romp trek dan dat Danny dat doet. Als ik naar haar toe loop en haar fijntjes uitleg hoe het zit, sputtert ze nog wat tegen maar dimt al gauw. Ik steek drie koppen boven haar uit en waarschijnlijk weet ze zelf ook wel dat ze fout zit. Ik wens mevrouw nog een fijne dag toe en klim onze camper weer in. Dat is echt voor het eerst dat we dit meemaken, wat een …wijf.

Nadat we klaar zijn met tanken rijden we weg en gaan de snelweg op. Het is ondertussen weer hard aan het waaien en Danny moet flink bijsturen om de camper op de weg te houden. Vrachtwagens halen ons allemaal in. Hier kennen ze geen maximumsnelheid van 80 km voor vrachtwagens. Ze rijden net zo hard als auto’s. Met 120 km per uur komen ze voorbij geblazen.

Met het passeren van de grens met Arizona winnen we weer een uur. Tegen twee uur rijden we het parkeerterrein op bij het visitor center van Petrified Forest National Park. Binnen halen we een kaartje van het park, slaan de souvenirshop over en rijden naar het entreehokje. Danny moet onze parkenpas laten zien en we mogen naar binnen.

We starten met het Painted Desert deel. We stoppen bij het eerste uitzichtpunt Tiponi Point en genieten van het uitzicht op de gekleurde heuvels. Als we daarna bij Tawa Point aankomen is er net een bus gestopt vol met toeristen. We proberen ze voor te blijven en als ze teruglopen naar hun bus, stappen wij snel in de camper.
De Painted Desert Inn verrast ons positief. We zijn normaal niet zo van de museums, maar dit gebouw is erg leuk om te bekijken. Aan de buitenzijde kun je ook nog bij de gasten- en personeelskamers naar binnen gluren.

De verschillende uitzichtpunten van de painted desert zijn buitengewoon, op de foto alleen lastig vast te leggen.

Vlak voor we dit deel van het park verlaten om over de I40 naar het ‘versteende woud’ gedeelte te gaan, stoppen we bij een oud Studebaker. Er staat alleen net een grote familie en iedereen moet natuurlijk op de foto met de auto. Ze lijken niet op korte termijn weg te gaan dus stappen we in en rijden verder. Dezelfde familie komt ons later voorbij gescheurd, de fotostop heeft ze waarschijnlijk teveel tijd gekost en dat moet worden ingehaald 😉.

De volgende stop is Puerco Pueblo, een klein wandelingetje leidt langs verschillende rotstekeningen en de overblijfselen van een oud dorpje uit 1250 tot 1380 na Christus.

Newspaper Rock slaan we over, we hebben al een paar keer rotstekeningen mogen aanschouwen deze vakantie. Decadent hé 😉.

Bij The Tepees stoppen we wel, wat een mooie puntige rotsformaties. Van wit tot grijs en blauw.
Net veel verder is de afslag naar Blue Mesa, die rijden we eerst voorbij zodat Danny de camper keert op de weg. En blij toe dat we gekeerd zijn, want de wandeling is schitterend ondanks de wind. Jullie denken vast wat zeurt ze nou over de wind, maar het is echt waanzinnig. Ik moet me soms vasthouden anders blaas ik omver.. en dan niet van de schoonheid van het landschap, alhoewel dat ook mogelijk is.

Na Blue Mesa valt de stop bij Agate Bridge een beetje tegen. Hier ligt een omgevallen versteende boom als een brug over een inham. De boom wordt met veel beton ondersteund en een familie Tokkies klimt er om- onder-, en god helpt nog net niet, overheen. Dat helpt ook niet natuurlijk.

Later zien we deze familie aan de kant van de weg in het veld zoeken naar stukken versteend boom. Covid laat duidelijk z’n sporen na nu ook dit soort lieden de parken is gaan bezoeken. Of klink ik nu te elitair?

Bij Crystal Forest lopen we nog een rondje, maar de buslading Oostblok Europeanen die net voor ons is uitgestapt maakt het een beetje te druk naar onze smaak. Ze dwalen overal van de paden af terwijl er duidelijk staat dat je op het pad moet blijven. Klimmen op de omgevallen boomstronken en doen eigenlijk alles wat niet mag.

De rest van het park laten we voor wat het is, we rijden naar de uitgang en tegen half 6 rijden we het park uit. Bij de souvenirshop links van de weg kun je gratis overnachten met een camper. De souvenirshop rechts van de weg vraagt geld, dus als echte Hollanders…….😉

Omdat het inmiddels zo hard waait eten we in de camper. Het lukt Danny nog wel drie hamburgertjes te bakken op de bbq, maar de ui waait grotendeels weg als hij het deksel van de bbq afhaalt. Met behulp van de salade nemen we daarom maar de nodige vitamientjes tot ons.

We plaatsen nog twee reisverslagen op pindat en bekijken de foto’s van de laatste dagen voor we het bed in duiken.

Geschreven door Ellens.reizen