We draaien ons nog een keer om als we wakker worden en tegen half 8 komen we alsnog uit bed. Na een lekkere douche rijden we terug naar het park om de wandeling naar Agate House en de Long Logs te doen. Bij binnenkomst van het park moet Danny voor het eerst deze vakantie zijn id laten zien samen met de parkenpas.

Op het parkeerterrein van het museum/visitor center zuid parkeren we de camper, iets verderop beginnen twee trails. Als we beide trails combineren is de totale lengte 4 km.

Het is zo vroeg op de dag nog erg rustig, we komen op de heenweg slechts twee koppels tegen. Bij het Agate House zien we dat het best begrijpelijk is dat men de versteende bomen heeft gebruikt om te bouwen. De meeste blokken versteend hout zijn zo recht afgebroken dat je ze als Lego stenen kunt stapelen. Waar we nu naar kijken is een replica en dat is wel een beetje jammer. Niet het echte werk, maar anders hadden we er ook niet naar kunnen kijken.

Op de terugweg lopen we tussen de Long Logs en wordt het wat drukker. Gelukkig is het niet te vergelijken met de drukte van gisteren.
Onderweg naar de camper raken we in gesprek met een gepensioneerd echtpaar geboren in Vietnam. Ze reizen veel met hun auto door de VS. Ze slapen soms in hotels maar tot onze verbazing slapen ze ook geregeld in de auto. Dan rijden ze tegen sluitingstijd een nationaal park in, pitten in de auto zodat ze de volgende ochtend meteen het park kunnen bezoeken, zonder reservering of een andere beperkende maatregel. Wie had dat nou gedacht van deze nette en kranige 70-plussers 😉.

Terug bij de camper nemen we afscheid en we gaan ieder een andere kant op. Wij zetten koers naar Winslow Arizona. De echte Amerika kenner weet waarschijnlijk al waarom. The Eagles schreven een lied over een straathoek in dit dorpje en daar hebben de burgers van Winslow goed gebruik van gemaakt.

Eerst rijden we nog door het plaatsje Holbrook waar we tanken en de wigwams bekijken van het Wigwam motel. Ontbijten doen we in het ‘stadspark’, uiteraard hadden we nog niet gegeten en dat doen we hier onder een afdakje op het gras. Holbrook zelf ziet er verder wat aftands uit, Winslow doet wat dat betreft toch betere zaken.

Volgende stop is de Geronimo Trading Post, hier staat ook een versteende boom. Volgens hen de grootste met een gewicht van 80 ton. Daar moeten we dus een foto van maken. De trading post zelf bestaat weer uit een verzameling van t-shirts, indianen souvenirs en ter aanvulling stukken versteend hout. We kopen niets, leuk om een keer door heen te lopen maar niet ons ding.

Als we aankomen in Winslow parkeren we de camper voor het La Posada hotel. Dit is een oud hotel en nog steeds in gebruik. Na een grondige renovatie is het een pareltje om te zien. We lopen het hotel door en ontdekken de schilderijen van Tina Mion. Ik noem haar steeds Minion, waar komt dat toch vandaan 😉.
Dit hotel en de schilderijen zijn echt een bezoek waard, meer nog dan de beroemde corner, naar onze mening.

Er is een expositie op de bovenste verdieping, maar haar schilderijen hangen ook in de andere ruimtes van het hotel. Zelfs Danny vindt het interessant, dat wil wat zeggen, want hij is niet zo’n kunstliefhebber.

Na een klein uurtje in het hotel door gebracht te hebben, gaan we de fameuze 'corner' in Winslow Arizona zoeken. Het blijkt slechts een paar blokken verderop te liggen, dus we laten de camper staan en gaan lopen.

Enigszins verbaasd staat Danny naar de mensen te kijken die zich op deze hoek verzamelen. Hij kende het lied van The Eagles niet en is verbaasd dat er zoveel volk op af komt. We zien een paar meter verderop nog een mooie oude caravan met een typisch Amerikaanse auto ervoor. Die vindt Danny indrukwekkender 😄.

Na de onvermijdelijke foto’s van de hoek en de caravan lopen we weer terug. Het is best warm en we gaan het hoger op zoeken; Walnut Canyon. Een national monument hier een uurtje of wat vandaan.

We schieten weer de Interstate 40 op, eigenlijk de enige manier om van ABQ naar Flagstaff te komen, wat wij erg jammer vinden. De route 66 die ongeveer de interstate volgt is vaak onderbroken, zodat je toch steeds weer de I40 op moet.

Meteor Crater slaan we over, te commercieel, (lees: duur) en ook Little Painted Desert County Park doen we niet aan. De laatste omdat het ons teveel tijd gaat kosten. Misschien een andere keer, we moeten keuzes maken en om die reden bezoeken we de Grand falls of the little Colorado River en Sunset Crater Volcano NM ook niet.

In Flagstaff dumpen we onze vuilwater tanks nog een keer, want vanavond gaan we boondocken. Vers water hebben we genoeg.

Vlakbij Walnut Canyon NM kun je op een onverhard zijpad wild kamperen. Als we daar aankomen, zien we verbaasd dat er overal campers en tenten staan. We rijden de onverharde weg een stuk af, maar echt elk paadje en gaatje is bezet. Dat hebben we in al die jaren nog nooit meegemaakt.
Na een tijdje rijden we weer een zijpaadje in maar ook hier alle plekjes zijn bezet of je staat heel dichtbij je buren. Uiteindelijk komt er een jongen naar ons toe en die geeft aan dat hij het geen enkel probleem vindt als we bij hem komen staan. Het is erg druk zegt hij, omdat het zo warm is in Flagstaff en omgeving. Iedereen trekt daarom de bergen in. Ten Noordwesten van Flagstaff is het schijnbaar nog drukker. Hij heeft een tentje en een behoorlijk gehavende auto. Het lijkt er veel op dat hij in de auto/tent woont. We bedanken hem, zeggen dat we eerst iets verder zullen zoeken, maar als er niets is komen we terug. En dat doen we dan ook...tien minuten later draaien we de camper en gaan bij de jongen op een behoorlijk grote open plek staan.

Terwijl we met hem staan te praten blijkt hij nog een vriend bij te hebben. Die ligt op de achterbank te ‘slapen’. Zijn kameraad heeft net gewerkt en rust uit in de auto. Op dat moment gaat het achterportier open en een ietwat verfomfaaide jongen in Wendy’s outfit komt ons een hand geven. Het is duidelijk dat ze het niet breed hebben. De ene slaapt in de tent en de ander brengt de nacht door in de auto. Waar voor het gemak de bijrijdersstoel is uitgehaald zodat hij kan liggen. Als ze met z’n tweeën in de auto rijden zitten ze dus achter elkaar in plaats van naast elkaar.

Inmiddels begint het hier erg hard te waaien en omdat de plek voornamelijk uit zand bestaat verhuizen we niet lang na het praatje naar binnen.
We eten voor het gemak maar binnen en we zien dat de jongens als het donker wordt naar ‘bed’ gaan. Wij nemen nog een drankje en taaien ‘m om 10 uur ook af.

Geschreven door Ellens.reizen