We starten de dag met een ontbijtje op de camping. Bij de overbuurtjes is het nog stil. Na het ontbijt willen we toch een poging wagen om de Granite Bells rond het meer te zien.

We lopen over de camping naar de tweede loop en duiken daar tussen wat struiken door het wandelpad af. We komen al snel twee tegenliggers tegen. Geheel tegen de gebruikelijke etiketten in zeggen ze geen boe of bah en lopen ons voorbij zonder zelfs maar op te kijken. Niet veel verderop is het pad afgesloten, de dame van de receptie had toch gelijk. De wandeling rond het meer is tot verboden terrein verklaard door de brandweer. Nog bijzonderder is dat onze ‘vriendelijke’ tegenliggers ons niet eens gewaarschuwd hebben. Voor Corona werd je overal begroet en maakte iedereen een praatje tijdens het wandelen, maar nu we weer terug zijn na bijna drie jaar valt het ons op dat het publiek dat in parken komt toch wel veranderd is. Terug op de camping vraag ik aan een voorbijganger of hij misschien een plek weet waar je wel naar het meer kan. Deze man wijst ons vriendelijk de weg en nu lopen we via de centrale ontmoetingsplaats naar een pad dat richting het meer gaat. Vanavond is er een muzikaal optreden om Cinco de Mayo te vieren. Helaas zijn we er dan niet meer, maar de voorbereidingen zijn al in volle gang. Er wordt een podium opgebouwd en een bar. Het wordt vast een gezellige boel.

Volgens de instructies van de medekampeerder volgen we het pad een tijdje en klimmen daarna over wat rotsen heen om zo toch uitzicht over het meer te hebben. We klimmen nog een eindje naar beneden richting het water. Maar ook hier staat een bord bij een bruggetje dat we niet verder mogen.
Na wat foto’s en rondgestruind te hebben tussen en op de granieten rotsblokken gaan we terug naar de camper.

Onze overburen zijn wakker en ze komen een schaaltje van ons terugbrengen (de pistachenoten zijn op 😉) en afscheid nemen. We moeten zeker op bezoek komen bij hen thuis als we weer eens in Arizona zijn. We wisselen gegevens uit en vertrekken van de camping.

In Prescott zelf willen we kort rondkijken, maar a snel zien we dat de winkels nog dicht zijn en we rijden daarom maar een ‘rondje’ over het vierkante plein. We halen wat laatste verse boodschappen bij de Safeway en gaan op pad naar Montezuma Castle National Monument is een rots nederzetting van de Sinagua-indianen uit de 13de eeuw.

Onderweg belanden we in een heuse file. Als we de interstate 17 op willen zien we dat alles vast staat. Mensen zijn al uitgestapt en staan naast de auto. Op de viaduct stoppen we, we zijn niet de enigen, om te kijken op de kaart en via Tomtom of er aan alternatieve weg is. We raken in gesprek met andere automobilisten die ook staan te dubben. Er is een alternatieve route maar dat betekent dat we terug moeten naar Prescott Valley en dan over dezelfde weg weer terug richting Sedona. Een heleboel extra kilometers.
Sommige automobilisten draaien inderdaad om en andere gaan toch maar in de file staan, zo ook wij. Het is nog maar 20 km en dan moeten we van de snelweg af, hopelijk valt het mee als we eenmaal in de rij staan.
Na een half uur komt er beweging in de file en dan gaat het ineens een stuk sneller. We zijn blij dat we niet helemaal zijn omgereden. We pakken afslag 289 en zijn daarna snel bij het nationale monument.

We parkeren de camper en lopen naar het visitor center. De entree bedraagt $10 per persoon, maar wij hoeven met onze parkenpas niet te betalen. Het gezin voor ons betaald $40 en mag naar binnen. Achteraf bezien vind ik het niet de $10 waard die je kwijt bent als je dit monument bezoekt. Zeker niet als je al eerder rots nederzettingen hebt gezien. Maar wij zijn waarschijnlijk al teveel verwend op dat gebied.

Deze woningen liggen hoog in een grote nis in de rots en je kunt ze alleen vanaf beneden bekijken. Helaas mogen we niet naar boven klimmen, maar dat hebben we eerdere deze vakantie al wel gedaan bij Gila. Toch krijgen we een goed idee hoe men hier gewoond heeft.
Vanaf de parking lopen we naar het visitor center waar we binnen onze parkenpas moeten laten zien en een foldertje krijgen. Daarna moeten we weer naar buiten en om het gebouw heen lopen om bij het korte self-guided pad te beginnen. Nog een maatregel vanwege Corona.
Via het vlakke pad komen we bij de 5 verdiepingen tellende ruïne die hier in de rotswand gebouwd werd. We wandelen in de schaduw van grote mooie witte esdoorns. En dat is best aangenaam bij deze temperaturen.

Het plaatsje Camp Verde verrast ons op een aangename manier. Een gezellig ogend dorp en het ziet er opgeruimd en netjes uit. We rijden verder en als we langs de Clear Creek Campground rijden vinden we het nog te vroeg om al te stoppen. We besluiten door te rijden en dichterbij Tonto Natural Bridge State Park een kampeerplek te zoeken.
We rijden door een mooie omgeving, met hier en daar een boerderij en de bossen nemen to naarmate we stijgen. De temperatuur wordt aangenamer en als ik op campendium zoek naar een boondock plek dan blijken er maar enkele plekken te zijn voor het staatspark dat we morgenochtend willen bezoeken.

Met behulp van de gps coördinaten komen we bij de bewuste Forrest Road 149 en we draaien het onverharde pad op. Meteen aan de rechterkant staat een auto met caravan. Hopelijk is dit niet een voorteken van de drukte die we bij Walnut Canyon aantroffen. Maar nee, op deze caravan na staat er een heel eind verderop nog een camper. We vinden een mooie plek tussen hen in, op een afstand waarbij je de buren niet ziet en gaan even zitten in het zonnetje met jawel een wijntje en baco.

Na een tijdje besluiten we dat we nog wat van de omgeving willen zien en we trekken onze wandelschoenen weer aan. Als we op een plattegrond van de omgeving staan te kijken komt er een vrouw op mountainbike voorbij. Ze stopt en we maken een praatje. Ze hoort bij de camper die je heel in de verte tussen de bomen ziet staan. Zij en haar man wonen in Camp Verde en hebben weer een camper aangeschaft. Dit weekend proberen ze ‘m uit lekker dicht bij huis. Ze hebben jarenlang in een groter exemplaar rondgetrokken en gewoond, maar de muren van hun huis komen toch wat op hun af, dus hebben ze weer een camper aangeschaft. We worden uitgenodigd voor een borrel bij hun camper als we zin hebben, maar we gaan eerst wandelen en daarna komt het er niet meer van.

We slingeren de bbq weer eens aan en genieten van de omgeving tot het donker is en we naar bed gaan.

Geschreven door Ellens.reizen