Vanaf de kampeerplek is het een goed half uurtje rijden naar de ingang van het Tonto Natural Bridge State Park. We rijden eerst door de dorpen met de idyllische namen Strawberry en Pine en slaan na ongeveer 10 km van de weg af richting het staatspark. Het is een kronkelende steile weg naar beneden en onderaan de berg parkeren we de camper naast het visitor center. Danny blijft bij de camper en rookt een sigaretje, terwijl ik binnen afreken bij de rangers (entree $7 per persoon). Deze ranger heeft er zin in en vertelt honderduit. Ik krijg een plattegrond mee en hij geeft aan welke uitzichtpunten het mooist zijn en dat we ook zeker naar de waterval toe moeten lopen.

Vanaf het parkeerterrein lopen we langs de kloof naar de “viewpoints” 1, 3 en 4. Nummer 1 schenkt ons een eerste blik op de canyon en brug. Aan de overkant zien we het wandelpad waar we op de terugweg willen lopen en uitzichtpunt 2. Nummer 3 ligt midden op de brede top van de Tonto Natural Bridge, dat uitzicht is al iets beter. Nummer 4 is het mooiste uitzichtzichtpunt op de boog van de brug. Maar het allermooist is de brug vanaf de bodem van de canyon.

Langs de Gowan Trail dalen we af via diverse haarspelden naar een houten platform op de bodem van de kloof. Ondanks dat het maar een korte wandeling is (ongeveer 400m enkele weg), nemen we flesjes water mee omdat het al warm begint te worden en we ook weer naar boven moeten.
Deze natuurlijke brug in de rotsen is tamelijk uniek omdat die geheel bestaat uit travertijn. Op de bodem van de canyon lijkt de ‘brug’ meer een tunnel of grot. Er stroomt ook een beekje door de canyon. Het is in de tunnel lekker koel en net als in een grot zijn de wanden en het plafond bedekt met uitgekristalliseerd kalksteen en begroeid met mos.

Vanaf het houten platform klauteren we onder de brug door. Er is helaas geen echt pad en we moeten hier geregeld over glibberige, gladde rotsen klimmen en van steen tot steen springen om de beek over te steken. Wij wagen ons een behoorlijk eind de tunnel in en komen best ver. De meeste bezoekers hakken al veel eerder af, maar bij het laatste rotsblok moeten we ons toch gewonnen geven. Een jonger stel dat na ons aankomt doet ook een poging, maar ook zij besluiten om te keren. Er komt nog wel een wat ouder echtpaar van de tegengestelde richting over het rotsblok heen, maar ze geven toe dat het langs deze kant veel moeilijker is. Je hebt nergens houvast en ik wil er niet aan denken dat één van ons naar beneden valt. Soortgelijke taferelen in Costa Rico komen in gedachten weer naar boven. De Pine Creek trail lopen we dan maar niet.

Het is wel een heerlijk plekje voor een korte pauze dus als we weer bijna terug bij het houten platform zijn gaan we zitten. Drankje en mueslireep erbij, wie kan ons wat.
We klimmen weer naar boven via hetzelfde pad, jammer maar helaas. We gaan het risico niet nemen om de laatste dagen van de vakantie in het ziekenhuis te belanden
Weer terug boven lopen we naar de Waterfall trail. Volgens de ranger een plek die je niet mag missen. Wij zijn echter niet onder de indruk, er druppelt wat water van de rotsen, maar of dit nou de waterval is? Iets verderop is het pad afgesloten. We denken dat daar de echte waterval is, maar zeker weten doen we het niet. Teleurgesteld lopen we ook hier weer naar boven.

Danny heeft geen zin meer om de Anna Mae trail te lopen en bij de camper gaan we op de picknickplaats lunchen. We halen een salade uit de koelkast, wat brood en we eten heerlijk in de schaduw.
Een jongere ranger komt steeds voorbij op een golfkarretje. Hij is heel druk in de weer met tuinslangen en rijdt af en aan, maar echt werk verzetten doet hij niet. Met zijn mouwen opgestroopt om zijn spierballen te showen is deze macho het totale tegenbeeld van de ranger in het visitor center 😎. We zitten geboeid te kijken naar de inefficiëntie van zijn bezigheden. Als hij uiteindelijk klaar blijkt te zijn rijdt hij weg terwijl de tuinslang langzaam uit zijn golfkarretje rolt. Werk hebben is één, werk houden is twee 😉.

We klimmen, na dit alles aanschouwd te hebben, weer in onze camper en vervolgen onze weg richting Lost Dutchman State Park. Het laatste park van deze vakantie en tevens onze laatste nacht met de camper.

De weg ernaar toe blijft mooi, pas als we dichter bij Phoenix komen wordt het drukker. Bij een tankstation vult een vriendelijke medewerkster onze gastank voor de laatste keer bij. En Tomtom stuurt ons nog vervolgens een of andere buitenwijk in tevreden roepend: 'bestemming bereikt'.
Ik pak mijn telefoon er bij en met hulp van maps.me bereiken we toch nog de juiste bestemming. Campingplekje 42 met water en elektra en dat laatste hebben we echt nodig. Het is hier in Phoenix weer ver boven de 30 graden.

Het is een park met mooie uitzichten, maar je merkt wel dat je dichtbij een stad zit. De overbuurman heeft een tv buiten staan, zijn jonge zoontje rijdt steeds rondjes op een minibrommertje en dat alles gepaard met een stevig muziekje.

We genieten van een verfrissende douche op de camping en als we opgeknapt met een drankje nagenieten kruipt er een slang achter mij langs de struikjes in. Het is voor mij gedaan met rustig genieten, ik blijf de rest van de avond op mijn hoede en speur steeds de omgeving af, maar we zien geen slang meer. Danny baalt en ik ben stiekem blij.

We duiken tegen 10 uur voor de laatste keer ons bed in van de camper.

Geschreven door Ellens.reizen