Gelukkig geen huilende meisjes naast de camper vanmorgen. Ze stond lekker met haar opa en oma te vissen langs de beek toen we wegreden en haar nazwaaiden.

Eerst maar op weg naar het visitor center, helaas is Old Station visitor center gesloten, daarom doorgereden naar het visitor center bij het Loomis Museum. Onderweg vliegt er alleen een klein vogeltje onder de camper. Geen goed begin van de dag.

Bij het entreehokje geven we onze pas af en we krijgen er een betaalbewijs met plakband om op de voorruit te plakken.
We rijden verder en stoppen meteen bij een uitzichtpuntje op Manzanita Lake. Daar ontdekt Danny dat het vogeltje nog steeds meereist in de gril. Wat erger is, is dat het nog niet dood is, Danny haalt het vogeltje uit de gril en vraagt wat hij er mee moet doen. Alsof ik dierenarts ben 🤨? Danny ziet dat er nog wel beweging in zit en besluit het vogeltje wat tijd te geven om bij te komen. Later als we weer voorbij rijden is het vogeltje weg, hopelijk is het weggevlogen.

Bij het visitor center bij Loomis krijgen we te horen dat alle trails ten Zuiden van de Devastated Area nog gesloten zijn. Op mijn vraag waarom dat anders staat op de website, volgt het antwoord; 'ja, het is wel toegankelijk via Kings Creek maar dan met ijsschoenen met ijzers en houweel'. Daar heb je wat aan, dat staat er dan weer niet bij op de website 🙄.

We overleggen even en besluiten eerst naar Butte Lake te rijden en daar de Cinder Cone te bekijken. Daarna kunnen we dan hopelijk nog door naar Warner Valley voor Devil's Kitchen en Boilings Springs Lake. Jammer dat we daarvoor wel weer bijna helemaal tot aan de camping van vanmorgen terug moeten rijden om vervolgens rechtsaf te gaan. Als dat andere visitor center open was geweest had ons dat veel tijd en kilometers bespaard.

We rijden terug en gaan via de 44 naar Butte Lake, vanaf de 44 is het nog 6 mijl over een gravelweg. De weg is op sommige plekken echt niet ideaal, wasborden waar je u tegen zegt. Na een heel gehobbel komen we om ongeveer elf uur aan.
We gaan eerst eten, we dekken één van de picknicktafels die op de parking staat. Om half 12 beginnen we aan de wandeling, het moet niet zo ver zijn, maar wel een behoorlijke klim op het eind om de Cone op te komen. De trail zou tussen de 2 à 3 uur in beslag nemen.

We lopen eerst geleidelijk omhoog op los zwart zand afkomstig van lava. Langs de zijkanten van het wandelpad zie je af en toe de lavabrokstukken waar het abrupt tot stilstand is gekomen. Na een half uurtje zijn we bij de cone, jeetje wat een bult en het pad dat omhoog loopt is behoorlijk stijl. Vol goede moed, bij Danny wat minder dan bij mij, beginnen we aan de klim. Na elke stap zak je weer wat terug door het losse zand en de stenen. Een kordate meid haalt ons in. Het kost ons een half uurtje om de top te bereiken. Blij boven te zijn kijken we rond, het is inderdaad schitterend. Je kunt langs de hele rand lopen, maar ook nog een stuk afdalen in de cone. Dat besluiten we niet te doen, wel lopen we de hele cone rond. Die meid van eerst zien we wel naar beneden lopen en met een flinke pas er in, ze heeft er zin in. Echt een bikkel.
Van bovenaf heb je een mooi uitzicht op de Painted Dunes beneden en in de verte zie je Lassen Peak en twee meren. Het is echt geweldig en eenmaal boven vergeet je al het harde zwoegen om hier te komen.

Om half 2 staan we weer beneden aan de voet van Cinder Cone, de afdaling ging een stuk sneller. Al moet je wel op passen door al het losse zand en de stenen schuif je steeds door.
We lopen terug naar de camper en maken onderweg nog wat foto’s maar het tempo zit er goed in. We worden niet meer ingehaald behalve door drie vrouwen te paard. Danny maakt een grapje over de bel die aan één van de paarden zit. Het is een berenbel en ze vragen waar we vandaan komen. 'Het lijkt wel of we de enigen zijn uit de buurt', geeft één van de vrouwen aan als ze horen dat we uit Nederland komen. Ze hebben deze ochtend alleen maar toeristen gesproken. Iets verder komt een ruiter ons tegemoet met een onbemand paard achter zich. 'Hé', roept Danny, ‘je bent je passagier verloren.’ De man lacht en vraagt of hij hem wil lenen. Dat doen we maar niet.

We hobbelen met de camper de 6 mijl lange gravelweg weer af en zetten koers naar Chester ten Zuiden van Lassen. We proberen zo dicht mogelijk bij Devil's Kitchen te komen, zodat we daar morgenochtend kunnen lopen.

In Chester heb ik eindelijk bereik en stuur een mailtje naar pa om hem te feliciteren met zijn verjaardag. In Nederland is het al een uur of één ’s nachts dus bellen doen we maar niet meer. In het plaatsje zijn de voorbereidingen voor 4 juli al volop aan de gang, stukken van de stoep zijn afgezet met stoelen en linten. Kunnen we er morgen nog door? Wie weet, dat merken we dan wel.

We rijden de Chester Warner Valley Road op en zien dat het begin asfalt is. Het is nog 17 mijl naar Drakesbad, hopelijk houden we nog even asfalt na het eerdere gehobbel van vandaag. We hebben geluk, alleen de laatste 3 mijl gaat weer over gravel. We verbazen ons over de vele huisjes en blokhutjes aan de weg naar Drakesbad. Ook al ziet deze weg er op de landkaart hetzelfde uit als die naar Butte Lake, het is een wereld van verschil.

We komen één andere camper tegen, ook van Cruise America maar een C25, hij komt ons tegemoet op de smalle weg. Zou er geen plaats meer zijn op de camping? We hopen het wel. Tegen half 5 zijn we er, ik zie al wat tentjes en auto’s staan. Het blijkt een kleine camping, met maar 18 plaatsen, maar gelukkig is er nog plaats voor onze 30-voeter. Plekje 8 en voor $16 mag je er staan horen we van de campinggasten naast ons, er hangt namelijk geen prijs bij het bord met de envelopjes. We hebben helaas niet gepast en Danny wil niet meteen $20 in de envelop doen. Hij loopt naar de plek waar de campgroundhost zou moeten staan. Zou moeten, inderdaad want er is niemand. Ook een andere gast die wil betalen kan niet wisselen.

Onze buurtjes komen aangelopen met een blauw pannetje. Ze hebben vegetarische stoofpot over, of wij trek hebben? Nou dat is wel heel aardig, daar zeggen we geen nee tegen. Hoe zou je dat ook kunnen afslaan, zelfs Danny moet aan vegetarisch geloven. Het is al een beetje afgekoeld dus Danny gooit wat kooltjes op de bbq en we zetten de pan er nog even op. Het is inderdaad pittig, we waren al gewaarschuwd, maar het is erg lekker. We wassen het emaillen pannetje netjes af en geven het terug. Zo’n onthaal hebben we nog niet eerder gehad.

Zij gaan genieten van het warme bad bij de Warner Valley Ranch, het water wordt gevoed vanuit een warmwaterbron. Je mag er gratis in als je daar iets gebruikt. Wij slaan over, maar ik snap dat als je hier langer staat met een tent zo’n warm bad wel erg luxe kan zijn.

Wij leggen, als de buurtjes op pad gaan, nog een pork loin met bacon op de bbq. Wij blijven toch omnivoren 😋.
We zitten in het zonnetje na te genieten van de dag en als de zon wegzakt achter de bomen gaan we naar binnen. We hebben even genoeg van de muggen en zonder zon is het koud hier op deze hoogte. Hebben we de hele vakantie geen last gehad van muggen, vanaf Crater Lake lijken we te worden achtervolgd door die beesten.

Danny gaat als het donker is alleen nog even naar buiten om zijn verslaving te voeden. Ik ga verder met mijn verslag. De foto’s nog even op de laptop zetten en daarna de benen en voeten afspoelen voor we het bed induiken. De lakens zien anders zwart van onze wandeltocht vandaag.

Het was een onverwacht leuke dag na de eerste teleurstelling over de afgesloten trails.

Geschreven door Ellens.reizen