Vanmorgen heerlijk wakker geworden na een ontzettend rustige nacht. Geen geluiden van auto’s of treinen. Om half tien rijden we weer weg na een heerlijk ontbijtje in het zonnetje. Er is geen wolkje meer aan de lucht, dat belooft wat voor vandaag.

Het is nog lekker vroeg en we besluiten via Madras te rijden i.p.v. rechtstreeks naar Bend. Onderweg komen we eerst weer een heleboel fietsertjes tegen. Dezelfde groep als gisteren van het wielerevent uit Spray. Ze rijden vandaag een andere route en mogen heen en weer de Ochoco pass over. Gelukkig rijden wij in een camper want het is een hele klim. Het uitzicht op het Ochoco National Forest is behoorlijk triest, een groot deel is afgebrand. We rijden de pas over en daar staan meer bomen overeind, daar ligt ook een campground, blij dat we hier niet gestopt zijn, het ligt veel hoger en is behoorlijk fris.

Bij Ochoco Lake is het meteen een stuk drukker, we rijden langs een boerderij met een oud rijtuig in de tuin met op de bok een skelet. Dat is nou een leuk detail en we lachen er hartelijk om. De enige tegenliggers die we tot nu toe zien zijn pensionado’s in veel te grote pick-ups, man die net boven het stuur uitkomt.

Een eindje verderop staan op een pull out een hele rij beschilderde off road vehicles. Een stel jongeren dat het weekend waarschijnlijk lekker de bergen in trekt om te crossen. Ze komen ons later weer voorbij als we in Prineville een lokale markt bezoeken. Standjes met allerlei snuisterijen, kneuterigheid ten top. Schijnbaar is het ook de gewoonte om geld in te zamelen, want er staan meerdere stands om donaties te werven voor studerende jongeren, de kerk en zelfs een stand om het verbod op vuurwapens tegen te gaan. Tevens worden er tickets voor een rodeo verkocht. In de muziekkapel wordt een geluidsinstallatie getest. Er komt een bandje spelen vanmiddag zo te zien. We lopen weer naar de camper en rijden door, er staat meer op het programma voor vandaag.

Het stuk tussen Prineville en Madras vinden we niet echt interessant, gelukkig duurt het niet te lang en met af en toe uitzicht op Mount Hood komen we tegen elf uur in Madras aan. We gaan op zoek naar de Erickson Aircraft Collection. Deze ligt net voorbij Madras bij de lokale luchthaven. Voorheen was dit een militaire vliegbasis.

De entree bedraagt $9 per persoon maar er is in geen velden of wegen een personeelslid te bekennen. We lezen wat borden bij het eerste vliegtuig en pas als we doorgelopen zijn net als een aantal andere bezoekers, komt er een vrouw aan. Ze verontschuldigt zich, ze was de olievlekken onder de toestellen aan het opruimen en lekbakken aan het weg zetten. We betalen de entree en gaan de overige vliegtuigen bekijken.
Best een aardige privé collectie, een hele hangar vol en als je wilt kun je ook nog met diverse vliegtuigen een vluchtje maken. Tegen betaling uiteraard, maar wij bedanken vriendelijk. Zelfs het rode dubbeldek vliegtuigje uit de film Raiders of the Lost Ark staat hier, een film uit de jaren '80 met o.a. Harrison Ford. Ook in dat vliegtuig kun je je rond laten vliegen mocht je dat willen.

De vriendelijke vrouw van de balie, geeft aan zelf nog nooit gevlogen te hebben als Danny het haar vraagt. Ze houdt haar benen liever op de grond. Ze vindt de vliegtuigen mooi, maar rijdt liever in haar auto rond. Ze heeft nog wel een paar tips voor ons als ze hoort dat we naar Bend rijden. We moeten naar een paar mooie rotsen gaan kijken, ze bedoelt het Smith Rock State Park, en een restaurant MacMinny’s of zoiets bezoeken. Daar moeten we naar de broomcloset vragen. Waarom wil ze niet zeggen, maar het is echt leuk volgens haar. Ze begint vervolgens nog een heel verhaal over hoe mooi ze Smith Rock vond de eerste keer dat ze daar was. Ze blijkt nogal een kletskous dus we proberen het gesprek vriendelijk af te breken.

We halen nog boodschappen en benzine in Madras. We tanken bij de Safeway, de man die onze camper volg gooit, is ook een kletskous. Zit dat hier in het water? Wel een beetje een racist, merkt Danny op. De man had geen interesse om naar het buitenland te gaan behalve om naar het Adelaarsnest van Hitler te gaan, dat leek hem dan weer wel wat. OK, we laten het er maar bij zitten en parkeren bij de supermarkt om onze mondvoorraad, die aardig geslonken is, weer aan te vullen. Helaas voor Danny geen rum gevonden, dat verkopen ze hier niet in de supermarkten. We rijden verder naar het Peter Skene Ogden State Park.

Ook dat blijkt een leuke korte stop, je hebt er een mooie overlook en kunt het 90 meter diepe ravijn van de Crooked River bekijken. Overal hangen er waarschuwingsborden dat je kinderen niet alleen moet laten en dat er meerdere dieren dood zijn gegaan. Honden hebben schijnbaar de neiging over de rand te springen. Er prijkt een foto van een overleden hond op het stenen muurtje, waar de hond afgelopen 16 juni over het muurtje is gesprongen. De eigenaren proberen hiermee andere hondeneigenaren te waarschuwen.
We lopen onder de ijzeren spoorbrug door en nemen ook nog een kijkje bij de oude brug die tot de jaren '90 in gebruik was. De brug is nu alleen toegankelijk voor fietsers en voetgangers. De oude brug voldeed niet meer aan de moderne verkeersstromen vandaar dat er in de jaren ’90 een nieuwe bredere en sterkere brug naast is gebouwd.
In het bijbehorend parkje zien we de ranger in een hangmat liggen. Later zien we dat hij naar de schaduw is verhuisd, wat een baan 😉.

We rijden door naar Smith Rock, als we daar aankomen en aan een trail beginnen is het al drie uur. We willen het niet te gek maken en de River trail doen. Na een steile afdaling om de canyon in te komen lopen we eerst het vlakke deel aan de rivier. Overal zie je aan de rotswanden klimmers hangen, van jong tot oud en zowel mannen als vrouwen. Later lees ik dat dit park ook echt heel bekend is om zijn vele mogelijkheden om rotsen te beklimmen voor beginners tot aan vergevorderden.

Maar ja, als je eenmaal begint wil je toch eigenlijk het hele loopje afmaken en dus besluiten we ook de Misery trail te doen. Het is toch zonde dezelfde weg terug te lopen. Langs een hele zwik zigzaggetjes komen we uiteindelijk boven. Niemand loopt de route op deze manier, we komen alleen een handvol tegenliggers tegen.
Na genoten te hebben van het mooie uitzicht, want je kunt echt ver kijken op het hoogste punt van de rotsformatie, dalen we weer af. Klimmen mag dan inspannender zijn, maar dalen loopt zo veel lastiger. Steeds oppassen waar je je voeten zet en dat je niet uitglijdt. Geef mij maar klimmen. Langs deze kant zijn er af en toe traptreden aangelegd om het klimmen te vergemakkelijken. Die waren er aan de andere kant niet. Ook hier zigzaggen we de berg weer af en nadat we met het bruggetje de overkant van de rivier weer hebben bereikt, moeten we alleen nog de laatste klim naar de parking bedwingen. Na een wandeling van meer dan 8 km en een hoogte verschil van 700 ft zitten we daar niet echt op te wachten, maar we willen wel weg dus zetten we de laatste klim in.

Uiteindelijk staan we om kwart over 5 weer bij de camper. Het was een prachtige wandeling. De bergschoenen gaan uit en de slippers aan. We rusten nog even uit met wat drinken en om 6 uur rijden we weg. Nu nog een slaapplaats zoeken.

Campendium geeft gelukkig een plekje aan op 4 km afstand, dat gaan we even bekijken. Het blijkt een geweldige plek aan de rand van de Crooked River in de natuur. We zijn niet de enigen die de plek weten te vinden. Bij aankomst staat er slechts één andere auto, maar later volgen er meer. Niet iedereen heeft meer een mooi plekje dus enkelen keren weer om. Maar aan deze weg, de NW Lower Bridge Way net buiten Terrebonne liggen meerdere zandpaden waar je kunt overnachten. Geweldige plek en helemaal gratis!

Geschreven door Ellens.reizen