Van het koffers uitpakken is gisteravond niets meer gekomen. Danny en ik waren beiden best snel onder invloed van de alcohol. Het zal te maken hebben met de vermoeidheid 😉.
De camphost kwam zich, vlak voor het eten toen we al aardig aangeschoten waren, nog even voorstellen. Per truck uiteraard, je loopt niet in de USA.

Vanmorgen gaat Danny buiten een sigaretje roken en als hij terug komt zien we dat het pas half twee is! Danny kruipt terug in bed en ook ik draai me nog maar eens om. Rond 5 uur denken we dat het echt de hoogste tijd is om op te staan, maar ook nu gaan we toch maar weer liggen. We beginnen de dag met een klein jetlag probleempje 🤣.

Om 7 uur heb ik het gehad, ik sta op en ga de koffers uitruimen. Als ik klaar ben met het uitruimen van de koffers ga ik ons reisverslag eens nalezen. Dat heb ik gisteren in het zonnetje met een wijntje geschreven. Wauw, dat kan echt beter. Ik herschrijf het een en ander en om 8 uur maak ik Danny wakker.
We ruimen de laatste spulletjes op, wassen ons en gaan op weg. We rijden een rondje over de camping en zien dat er veel plekken onbezet zijn. Meer dan de 4 die gisteren beschikbaar waren tijdens het boeken.

Bestemming vandaag is Organ Pipe Cactus National Monument. We volgen de weg naar Gila Bend en worden onderweg ingehaald door vrachtwagens en... eigenlijk alle andere voertuigen. We hebben geen haast en tuffen met 55/60 mijl per uur verder. Langs de kant staan overal bloeiende gele struiken en bomen afgewisseld met dikke hoge cactussen.

In Gila Bend stoppen we bij de dino's van de Pilot benzinepomp. We stappen uit om ze van dichterbij te bekijken en we zijn hier zeker niet de enigen. Meerdere mensen maken foto’s en ook wij gaan als rasechte toeristen op de foto met de dinosaurussen.

Iets verderop aan de weg ligt het Best Western hotel in ruimtevaartstijl. We parkeren de camper op het parkeerterrein achter het hotel en lopen de lobby in. De koepel in de lobby is kleurrijk en spacy beschilderd als. Ook hier zijn we niet de enigen die even binnen wippen om naar het plafond te kijken, vertelt de receptioniste.
Buitenom lopen we naar het bijbehorende restaurant om de inrichting te bekijken. En ik moet zeggen de dinerstijl van het restaurant ziet er erg gezellig uit. Het is dat we nog geen trek hebben dus lopen we naar buiten. Grappige snelle stop voor als je er toch langs rijdt.

De weg tussen Gila Bend en Ajo is in eerste instantie niet zo bijzonder, maar ineens komen we in een file terecht…? Wat blijkt, bij de post van de border control staat een ambulance met zwaailichten en er is een helikopter geland. Alle auto’s worden tegengehouden.
Na een 15-tal minuten komt de ambulance onze kant op rijden en de helikopter vliegt weg over ons hoofd. De auto’s voor ons beginnen weer te rijden, dus wij stappen ook in. Als we bij de border control post aankomen, mag iedereen aan onze kant van de weg gewoon doorrijden. Onze tegenliggers hebben minder geluk en worden wel gecontroleerd. Dat zijn auto’s die vanaf het Zuiden de controle post naderen, de kant van Mexico.

Ongeveer 20 à 15 mijl voor Ajo (spreek uit als Aho) verandert het tot nu toe vlakke landschap. Het landschap is hier veel mooier, we rijden tussen rotsige heuvels bedekt met cactussen, boompjes en struiken vol gele bloemetjes.

De Gasbuddy app geeft aan dat er een tankstation in Ajo is waar de benzine $4,49 kost per gallon (3,8 liter), als we bij het tankstation aankomen is het echter $4,99. Dat betaal je hier overal dus we besluiten nog niet te tanken.

In het dorpje Ajo schijnt een mooi wit kerkje te staan aan een leuk marktpleintje. We zien wat bordjes Old Town District en slaan van de hoofdweg af. De straatjes zien er niet bijzonder uit. Allemaal redelijk kleine vrijstaande huisjes, dus als we na een paar straatjes weer op de hoofdweg uitkomen, volgen we die weer en komen vervolgens alsnog op het marktplein uit.

Terwijl Danny een zijstraat in rijdt om te parkeren, opent een tegenligger zijn raam en vraagt of we Nederlanders zijn. Enigszins verrast zeggen we ja, en dan horen we dat zijn vrouw ook uit Nederland komt. Hij vraagt waar we vandaan komen en als we 'Breda' roepen, reageert zijn vrouw enthousiast. Ze zit naast hem en blijkt uit Etten-Leur te komen. Hoe bijzonder is dat. We worden direct uitgenodigd om wat te drinken op het plein of bij hen thuis.
We rijden achter hen aan naar hun huis, dat is niet ver van waar we staan. Eigenlijk is niets ver in een plaatsje als Ajo, dus binnen een paar tellen parkeren we de camper voor hun huis.

We krijgen een rondleiding door het huis van Tonny en Ferrell. daarna stelt hij voor om ons het stadje te laten zien in zijn truck. Sterker nog, niet veel later vraagt hij of we zin hebben om in Mexico te gaan lunchen. Het is nog vroeg op de dag dus accepteren we de uitnodiging enthousiast. We hebben vandaag genoeg tijd om in Organ Pipe Cactus National Monument te geraken.

Met een koelbox gevuld met koele blikjes drinken klimmen we met z’n vieren in zijn wagen. Weer een eerste keer voor ons. Het is een enorme pick-up truck, zo’n echte Amerikaanse bak.

Tijdens de rondtoer in Ajo komen we langs alle bezienswaardigheden; het marktpleintje met aan weerszijde gebouwen met galerijen, de kopermijn en wat van de huizen van Ferrell en Tonny. Ze bezitten meerdere panden die ze verhuren, inclusief het oude verpleegstersgebouw. Er is geen ziekenhuis meer in Ajo en ze hebben het gebouw waar de verpleegsters voorheen sliepen opgekocht en knappen het nu op voor de verhuur.
We rijden langs de school, een behoorlijk groot gebouw als je je bedenkt dat Ajo zo’n 3.000 inwoners heeft. In de winter dan, want in de zomer trekt een groot deel van de inwoners naar hun huizen in de meer Noordelijke staten van de VS. Zo ook Ferrell en Tonny, ze hebben hun andere woning in Idaho.

We nemen een kijkje bij de open pit copper mine. Er is ook een museum, maar dat laten we voor wat het is. Ferrell vertelt honderduit over de geschiedenis van de mijn en het dorp.

Na de rondrit door Ajo vertrekken we naar Mexico. Bij de Amerikaanse grens vraagt Ferrell eerst of een paspoort bij terugkeer voldoende voor ons is. Twee grenswachters geven aan dat we onze ESTA moeten laten zien. Dat is best vreemd, maar ze houden voet bij stuk. In de auto download ik onze ESTA’s via de internetverbinding van Tonny. Danny zijn USA sim heeft hier geen bereik.

Met een schermafdruk van de ESTA’s en de paspoorten lopen we naar het kantoortje van de grensbewaking voor de zekerheid een dubbele check. Stel je voor dat Danny en ik niet terug Amerika in mogen 😰.
We worden in eerste instantie resoluut naar de wachtkamer verwezen om op ons beurt te wachten. Dat kan wel erg lang gaan duren op deze manier. Er zitten meerdere mensen te wachten en er staat maar één douanier achter de balie.
Als er niet veel later een vrouwelijke douanier voorbij loopt, spreekt Ferrell haar snel aan. En wat blijkt, we hebben onze ESTA’s niet nodig, de stempels in onze paspoorten die we in Philly gekregen hebben zijn voldoende. Net wat ik al dacht, de ESTA heb je alleen nodig als je via de lucht de VS binnen reist.

Jammer van de verloren tijd, maar blij dat we toch naar Mexico kunnen, rijden we verder. Ook van de Mexicaanse douane mogen we zonder problemen naar binnen.

In Sonoyta gaan we lunchen in een klein restaurantje. Niemand spreekt hier Engels, of ze vertikken het. Maar gelukkig kan ik met mijn roestige Spaans het een en ander vertalen.
Ik neem Chimichanga’s, geen idee wat het is, maar als het komt is het erg lekker. Danny bestelt een burrito, maar hij vindt het niet zo heel lekker. Tonny gaat voor de gevulde puntpaprika’s en die smaken ook uitstekend. Dat moet ik onthouden voor een volgende keer.

Na het eten gaan we nog naar een snoepwinkeltje waar allerlei piñatas aan het plafond hangen. De vulling kun je er hier zelf bij kiezen en zit in enorm grote zakken. Danny neemt een foto van mij met één van die zakken. Uiteindelijk lopen we alleen met een zak marshmallows de deur uit. Ook behoorlijk groot, want we doen er de hele vakantie mee, de laatste marshmallows belanden op onze laatste dag zelfs in de prullenbak.

Aan de overkant van de straat, we rijden er natuurlijk wel naar toe met de auto 😉, bezoeken we nog een echt toeristenwinkeltje. Tonny heeft daar eerder hun wc pot gekocht, een beschilderd exemplaar met felle kleuren.

Tegen een uur of 5 rijden we weer terug naar de USA. Bij de grens, doet niemand moeilijk als Ferrell de 4 paspoorten tegelijk overhandigt. Niemand vraag naar stempels, ESTA’s of wat dan ook.

Net voordat we weer bij Ajo zijn, slaat Ferrell, op verzoek van Tonny, een zijweg in om ons de Indianenbegraafplaats te laten zien.
Na een minuut of 15 rijdend over zandpaden, komen we bij de kleine afgelegen begraafplaats aan. Het wordt nog steeds gebruikt, maar het is er nu muisstil. We horen alleen vogels en de wind. Er is geen huisje of wat dan ook in de omgeving te bekennen.
Nadat we rond gekeken hebben rijden we terug naar Ajo.

Bij Tonny en Ferrell thuis drinken we nog wat. Danny haalt wijn en Bacardi uit de camper en Tonny zorgt voor nootjes. Om 10 uur nemen we afscheid. Ze bieden nog aan om morgen samen bij de Golfbaan te brunchen, maar we slaan vriendelijk af. Don’t overstay your welcome 😉.

We lopen naar de camper en brengen de nacht voor hun huis door. Organ Pipe Cactus National Monument hebben we vandaag niet gehaald 😁.

Geschreven door Ellens.reizen