Om 5 uur gaat de wekker, we kleden ons warm aan, maar het blijkt buiten toch niet zo koud als verwacht, het is nog 23°C. Met ontbijtpakketjes vertrekken we in het donker.

We rijden iets harder dan we gebruikelijk doen, op een gegeven moment tikken we zelfs de 110km/pu aan. Zo hard hebben we hier nog niet eerder gereden op de gravelwegen. We willen om 7 uur bij de poort zijn en het is ongeveer 80 km rijden. Danny heeft er zin in, we halen zelfs een auto in deze ochtend, maar als we bij de poort komen staat er toch al een rij.

Ik stap uit en loop langs alle auto’s naar de poort waar je gewoon door mag lopen. Ik ga alvast in de rij staan voor het huisje waar je de entreekaartjes en die voor de shuttle moet kopen. Om de laatste 5 km af te leggen heb je een 4x4 nodig en dat heeft ons Pollootje niet, we gaan daarom met een jeep het laatste stukje naar Sossusvlei en Deathvlei. Ik ben niet de enige die op het idee is gekomen om alvast uit te stappen en sluit aan in het rijtje.

Op een gegeven moment gaat de buitenste poort open en de situatie die dan ontstaat is lachwekkend. Er ontstaat een race om bij de binnenste poort te komen en dan naar het huisje te rennen voor de entreekaartjes. Omdat ik al in de rij sta, heeft Danny tijd zat en blijft rustig in de auto zitten en als eindelijk het huisje open gaat, en geen minuut voor tijd, moeten eerst de paperassen natuurlijk nog op orde gemaakt worden 🙄.

Al wachtende kom ik tot de ontdekking dat je je kentekennummer moet opgeven, die weet ik niet uit mijn hoofd. In overleg met mijn ‘achter- en voorburen’ verlaat ik mijn plaatsje in de rij. Als ik terugkom sta ik weer op dezelfde plaats met dank aan de aardige buurmannen die mijn plekje hebben vrij gehouden. Tip: maak een foto van je kentekenplaat en hou die bij je, je hebt 'm zo vaak nodig 😏.
Het duurt uiteindelijk nog 20-30 minuten voor ik de permit heb. Volgens de gids die voor me staat, gaat het altijd zo langzaam. Er is maar één vrouw achter de balie en de permits worden met de handgeschreven en daarna moet er contant betaald worden. De entree kost N$ 170 voor twee personen en de shuttle jeep N$220. De jeep is dus nog duurder dan de entree.

Als ik weer wegloop, staat er buiten een enorme rij te wachten. We rijden met permit naar de binnenste poort, daar noteert een bewaker ons kenteken en we mogen door.
In het park is het nog 60km naar de parkeerplaats voor de shuttle. We rijden meteen door naar het einde, op de terugweg gaan we de andere bezienswaardigheden bekijken.

Op de parkeerplaats aangekomen, Danny is weer stout en rijdt met 120 door het park waar de maximum snelheid 60 is, zien we het jonge Duitse stel dat bij ons op het terras van Ritzie’s in Lüderitz zat. Samen stappen we in een jeep en bij Deathvlei gaan we eruit. We beklimmen een rode duin en hebben een mooi uitzicht over Deathvlei. Na een uur of wat, lopen we met z’n vieren terug naar de jeep en een hobbelige rit later staan we weer bij onze eigen auto’s. We willen nu Duin 45 gaan bekijken, het Duitse stel rijdt achter ons aan. Als we aankomen besluiten het stel en ik dat we niet naar boven gaan, het is inmiddels al behoorlijk warm geworden. Danny wil de duin wel beklimmen, dus hij gaat naar boven en ik neem afscheid van het Duitse stel. In de schaduw van een boompje wacht ik op Danny’s terugkeer.

Een poos later, Danny is al een hele tijd weg, wil een maffe Chinese wil ondertussen ook het duin op lopen. Haar gids en man schudden hun hoofd en ik zit het geheel een beetje aan te kijken. Eigenwijs als ze is gaat de Chinese toch omhoog getooid in een zwarte sweater met lange mouwen en een zwarte hoed. De gids roept haar nog na, maar ze hoort het al niet meer of doet alsof.

Als Danny naar beneden komt, komt hij haar tegen en bij terugkomst zegt ook Danny dat het gekkenwerk is om nu nog naar boven te lopen. Het is 37°C inmiddels, het zand bloedheet en het zweet gutst uit al zijn poriën. Danny drinkt zelfs het water op dat ik hem aanbied. Water drinken en Danny, normaal raakt hij het spul niet aan, water is om je mee te wassen is zijn standaard uitdrukking.

We kopen wat extra’s te drinken (geen water) bij het winkeltje als we het park verlaten. Terwijl we hier staan wijst een man naar een deuk in onze velg. Als ik zeg dat we zo al 7 dagen rijden, kijkt hij verbaasd, fluit even en loopt door.

We rijden niet meteen terug naar Solitaire maar gaan nog een kijkje nemen bij Sesriem canyon. Het is een smalle kloof en echt de moeite waard om naar toe te gaan. Je kunt makkelijk afdalen en lopen door de canyon tot we stilstaand water tegen komen. Het wemelt er van de vliegen dus draaien we om. Op de terugweg komen we nog een slang tegen. Volgens een man die we later de foto laten zien een pof(?) adder. Het eerste deel van de naam heb ik niet onthouden, wel dat de slang giftig is.
Bij het verlaten van de canyon zien we nog een knalgeel vogeltje; het maskerwevertje, maar dat is het ook wel qua wild life. Iets over tweeën rijden we terug naar Solitaire.

Bij het tankstation aangekomen vullen we de tank en onze buikjes. Onder het afdak van het cafeetje nemen we weer een biertje en savannah. Ik zou hier ook wel een paar jaar kunnen doorbrengen denk ik bij mezelf terwijl ik zit te genieten van de ‘drukte’ hier op het kruispunt. Drukte is erg relatief hier in Namibië 😊.

Bij de bakker kopen we nog wat koffiekoeken en twee andere lekkernijen en dan gaan we naar de guest farm. Terwijl ik voor de kamer zit en de koffiekoek verorber komt Bokkie kijken of er wat te halen valt en ik verdedig mijn koeken met gevaar voor eigen leven 😊.

Simone de eigenaresse komt aangelopen en ziet dat één van de proppen van Bokkie’s horens eraf is. Ze vraagt of ik wil helpen. Het is de bedoeling dat zij Bokkie vasthoudt en ik een nieuwe prop aanbreng, maar Bokkie ziet dat niet zo zitten. We geven het uiteindelijk op, Simone zal haar man vanavond vragen om te helpen.

Later op de middag, terwijl ik bij het zwembad lig, zie ik ineens een stokstaartje onder de auto van twee gasten lopen. Er komen nog twee stokstaartjes en tussen de bagage van de gasten beginnen ze te graven. Danny bukt om een foto te maken en wordt van achteren beslopen door Bokkie, die spontaan zijn hoofd begint af te likken. De Zuid Afrikanen maken snel een foto, maar omdat Danny zijn toestel om zijn nek heeft hangen, lukt het ons niet om er ook een foto van te maken. Helaas, maar Danny heeft er wel een schoon hoofd aan overgehouden.

Ik ga lekker douchen en terwijl Danny wacht op zijn beurt valt hij op ons bed in slaap. Ik laat hem maar liggen en ga buiten ons reisverslag bijwerken.

Vanavond hebben we braai, na de zebra van gisteren die trouwens erg lekker was, ben ik benieuwd wat ze op de bbq gaan gooien.

De lucht betrekt weer na de plotselinge storm van vanmiddag en het ziet er naar uit dat het vanavond gaat regenen. Later blijkt dat er inderdaad wat spatjes vallen, en niet het vermelden waard ware het niet dat we in Namibië zijn en daar is elke druppel goud waard.

De braai is erg lekker, worstjes, spiesjes, varkensvlees en kip (wat gewoontjes 😊), maar ook springbok. Springbokken zijn naast leuk ook lekker ontdekken we.

Het gesprek rond het kampvuur is wat vreemd vanavond. Er is een groep Zuid Afrikanen met grote 4x4’s in de lodge aangekomen en die praten wel met hun gids, maar de jongeman, het hulpje, wordt genegeerd. Zou het komen omdat hij donker is? Danny biedt de jongen een sigaret aan als we bij het kampvuur gaan zitten en verrast accepteert hij deze. Het lijkt erop dat wit en zwart toch niet helemaal lekker samen gaan hier in Namibië.

We zijn voor ons doen op tijd naar bed gegaan, de gezelligheid van gisteravond mist een beetje.

Geschreven door Ellens.reizen