Heerlijk geslapen tot de kinderen die aan de andere kant van het stroompje staan wakker werden en wij dus ook. Maar niet getreurd daardoor is de dag lekker lang.

We rijden de camping af en gaan eerst naar het Lodgepole visitor center. Daar aangekomen is het parkeerterrein voor het VC nog bijna leeg. Plek zat dus voor ons campertje. We lopen naar binnen en informeren naar de wandelingen, vandaag willen we het niet zo gek maken gezien mijn tenen.

We gaan naar de Tokopah Falls ongeveer 7 km vanaf het VC. Als we vertrekken zien we dat er nog een groot parkeerterrein ligt tussen het VC en de camping hier. De camping is helemaal vol, maar dat wist ik al daarom staan wij net buiten het gelijknamige park in het national forrest. Het is hier echt ontzettend druk en ik ben blij dat we op Stoney Creek staan, kleinschaliger en de plaatsen liggen verder uit elkaar zo op het eerste gezicht.

De wandeling loopt bijna de gehele tijd langs de rivier, maar gaat op een paar plaatsen van de rivier af de bossen in. Het is een mooie wandeling niet te zwaar en licht stijgend. Pas op het laatste stuk wordt het pad ruwer met grotere rotsen. Hier zien we een aantal marmotten waarvan hun hoofd ook wel wat weg heeft van een cavia.
Bij de watervallen aangekomen maken we natuurlijk foto's, gaan lekker zitten en eten ieder een mueslireep. Het is er gezellig druk, niet te en iedereen kletst met elkaar en biedt aan om foto's te maken. Ook op de terugweg zien we nog een paar marmotten. De terugweg gaat mij wel een heel stuk moeilijker af. Nou lopen die rotsen niet echt gemakkelijk met de gekneusde tenen, maar dan ook nog eens helling-af wordt het pijnlijker.

Als we bij het startpunt van de trail aankomen, lopen we verder via het grote parkeerterrein langs het VC naar de camper. Wat had ik de camper nou graag wat dichterbij het beginpunt van de wandeling gehad.

We rijden weg en onze volgende stop is bij de picknickplaats bij Wolverton. We zitten lekker buiten op een bankje, maar voordat we gaan lunchen, trek ik mijn bergschoenen en sokken uit. Mijn voet klopt aardig en ik wil even wat luchtigers aan mijn voeten (lees: niets). Danny schrikt zich rot als hij mijn tenen ziet, het is veel erger geworden dan gisteren. Het ziet er inderdaad niet best uit, maar wat doe je er aan. Of ze nou gekneust of gebroken zijn, tenen kunnen toch niet in het gips, zover ik weet. Ik hinkel wat tussen de camper en het bankje op en neer. Die teenslipper kan ik echt niet aanhouden als ik probeer te lopen, dus toch maar weer de bergschoenen aan na de lunch. We gaan een stukje verderop kijken. De camper laten we staan en hier stappen we op de shuttlebus.

Met de shuttlebus rijden we tot de General Sherman Tree, die moet je nu eenmaal gezien hebben als je hier bent. Het is megadruk en we lopen het korte stukje naar deze boom. Er staat gewoon een wachtrij om met deze boom op de foto te gaan, nou die slaan we over. Gisteren ook al bomen genoeg op de foto gezet en van de achterkant kun je de boom ook zien.

Als we dan toch aan het lopen zijn, willen we uiteraard toch ook nog de Congress trail meepakken, Dus we gaan verder, volgens mij zijn beide trails samen maar zo'n 4 km.

We gaan verder met de bus richting het Giant Forrest Museum. Als we daar aankomen zien we dat er niet zoveel tijd meer is en dat, als we de laatste bus terug naar de Wolverton parking willen hebben, we binnen een half uur bij de halte moeten staan. We kijken dus alleen in het museum rond en 'snellen' dan naar de bushalte. Er staat al een rij, maar we kunnen gelukkig nog mee. In de bus moeten we staan en ik ben blij dat we uit kunnen stappen en ik in de camper weer kan zitten. In de bus vertelden drie jongeren dat ze vandaag een beer gezien hebben tijdens hun wandeling, oo wat jammer dat ik die morgen niet kan lopen. Het is veel te ver met mijn tenen.

Op de camping staan we nu een paar plaatsjes verderop en de plekken om ons heen staan hier ook best ver uit elkaar. De hertjes drentelen weer voorbij, maar nu is het nog licht en het kampvuur gaat weer aan. Danny plant mij in een stoel en ik mag even niet meer lopen. Rust vanavond en de poot omhoog.

Al met al toch nog wel wat kunnen lopen, het zal je toch gebeuren dat je hier bent en helemaal geen poot kan verzetten. Morgen rijden we naar King's Canyon en dan zien we wel waar we de dag eindigen.

Geschreven door Ellens.reizen