Na het ontbijt gaan we met de bagage weer naar de bootjes. Als we daar aankomen zien we dat het water enorm gestegen is ten opzichte van gisteravond. De restaurants in de rivier drijven nu echt veel verder van de kant. Je kon gisteren vanaf de oever met een kort loopplankje aan boord lopen nu liggen de bootjes veel verder van de kant.

Als we weer droog en wel aan de kant van het dorp zijn, sjouwen we de koffers weer omhoog de trappen op en droppen alles in de auto. We nemen afscheid van de jungle en gaan nu naar de hooglanden. Het is opnieuw een behoorlijk eindje rijden, maar ik heb op de kaart een ander weggetje gezien dat ook naar de hoofdweg leidt of zou moeten leiden.

Als we de andere route pakken rijden we langs een aantal kleine dorpjes. Je ziet hier minder houtkap en het ziet er mooier uit dan de weg die we op de heenweg genomen hebben. Als we echter al een heel eind gereden hebben houdt het asfalt op en gaat over in een smaller zandpad. Als we uitstappen en naar beneden kijken de heuvel af zien we een smalle brug. Daar kunnen we met de auto niet overheen. Een motor zou wel gaan, maar de auto past gewoon niet. Nou dat is het eind van de alternatieve route en nadat we nog even naar het bruggetje gelopen zijn keren we om.

We zijn nog niet veel verder of ik zie uit mijn ooghoek iets voor de auto springen. Ik gil en de auto doet bonk. Oo nee, we hebben iets aangereden. Ik voel de auto een beetje schudden als teken dat we echt ergens over heen rijden. Danny stopt meteen en kijkt achterom, het is een aap. Het beest sprong zo vanuit de bomen voor onze auto op het wegdek. Het is nog een geluk bij een ongeluk dat we er inderdaad overheen gereden zijn en niet dat we hem alleen geraakt hebben. Wat zouden we moeten doen met een gewonde aap? Meenemen naar een dierenarts en hoe, die dieren zijn gevaarlijk, zeker als ze gewond zijn en zich bedreigd voelen. We rijden door met een bezwaard gemoed. Gedver wat een rot gevoel houden we hier aan over.

Als we weer op de hoofdweg aankomen zijn we er nog stil van. Vanaf hier wordt het weer drukker op de weg en moeten we oppassen voor andere bestuurders. Dat is wel een nadeel ten opzichte van onze vakantie vorig jaar in Namibië; het verkeer hier. Geregeld rijdt er iemand op onze weghelft en het verbaasd ons dan ook niet dat we verderop in een file komen. Er is een ongeluk gebeurt en we kunnen er maar langzaam omheen rijden. De weg naar Tanah Rata gaat door een heuvellandschap

We komen tegen het eind van de middag aan bij ons hotel het Century Pines Resort. Het hotel heeft een indrukwekkende lobby en als we naar onze kamer gaan, zien we een megagroot bed.

Nadat we de spullen hebben uitgepakt en opgefrist zijn gaan we een kijkje nemen in het stadje en zoeken een restaurantje uit om wat te eten. We schuiven aan in een onooglijk eettentje met tl-verlichting, maar er zitten veel mensen te eten, ook lokalen, dus dat is een goed teken. Het eten is inderdaad weer lekker, natuurlijk rijst met
stukjes vlees.

Na het eten lopen we terug naar het hotel en we komen onderweg langs een rij verlichte bomen. Het lijkt wel kerstmis. Bij het hotel aangekomen gaan we meteen naar de kamer. We zijn moe, bijna 300 km gereden vandaag, morgen gaan we op de theeplantages hier in de buurt kijken.

Geschreven door Ellens.reizen