Omdat ik nog steeds niet helemaal beter ben en mijn conditie nul kunnen we niet een deel van het pad naar de top van de Chirippo wandelen. Daarom gaan we iets verderop aan de onverharde weg naar het Cloudbridge Nature Reserve. Het is een onzettend hobbelige weg, nou ja weg, het is echt de slechtste weg tot nu toe, vol rotsen en kuilen.

Er is een klein parkeerterreintje bij de ingang van het park en omdat er nog niemand in het wachtershuisje is laten we geld achter en registreren ons in een boek dat er ligt. Ik neem een leenwandelstok mee, waar ik later zeker geen spijt van ga krijgen. Als we net het park in lopen zie ik een mooi felgekleurd vogeltje, de roodkop baardvogel lees ik later op internet.

Het eerste stuk gaat redelijk steil omhoog maar met een kleine rustpauze red ik het wel. Daarna wordt het vlakker en hebben we uitzicht op een waterval in het dal. Het pad wordt smaller en gaat soms wat omlaag en dan weer omhoog. We moeten een paar keer een riviertje oversteken via boomstammen en als we op een gegeven moment bij een grotere oversteekplaats aankomen gaan we van het ene rots naar het andere en zo bereiken we het einde van het eerste deel van het park. Hierna begint het tweede, Noordelijke, deel dat later ook het moeilijkste deel van het pad blijkt te zijn.
Moeilijk is nog voorzichtig uitgedrukt als we later terugkomen bij de ingang en de man in het wachtershuisje wijzen hoe we gelopen hebben, geeft hij aan dat dat pad is afgesloten vanwege verschillende aardverschuivingen. Nou daar zijn wij dus overheen geklauterd 🫢. Volgende keer laat ik me niet meer overhalen door Danny, als hij zegt dat er niets aan de hand is.

Het pad loopt weer een heel stuk omhoog langs iets wat op een weitje lijkt met een half ingestorte schuur en dan komen we bij de eerste landverschuiving. 'Valt echt reuze mee', zegt Danny. Hij loopt voorop en ik hoef alleen maar te volgen. Als ik halverwege de verschoven puinhoop sta durf ik niet meer vooruit, maar eigenlijk ook niet achteruit. Danny geeft aanwijzingen en komt bij mij staan en dan kom ik uiteindelijk weer op het oorspronkelijke pad terecht.

Nou dat hebben we gehad, denk ik, gelukkig hoef ik hier niet meer langs op de terugweg want deze trail loopt in een rondje naar de waterval van Don Victor. Weer iets verder stuiten we op nog een aardverschuiving. Nu is het wat heftiger maar omdat ik ook niet nog eens over de eerste wil, ga ik toch maar schuin omhoog achter Danny aan. Niet naar beneden kijken en niet nadenken. Ook hier komen we na een tijdje weer op het oorspronkelijke pad uit.

Nu lopen we weer redelijk recht en we horen water in de verste, gelukkig zijn we bijna op het verste punt denk ik nog bij mijzelf. We zien even later een rivier tussen de bomen door, maar ook hier verdwijnt het pad weer. Er staan al twee Franse jongens en die wijzen hoe we het beste naar beneden kunnen komen. We kijken of we ergens een bruggetje zien of boomstammen om over te steken, maar we zien niets. Ook de jongens zijn al even aan het zoeken en hebben niets kunnen vinden. Je kunt ook niet zien waar het pad aan de overkant loopt. De jongens besluiten met de stroom mee de rivier te volgen. Omdat ik niet terug wil over de aardverschuivingen
en Danny heeft ook geen andere mogelijkheid gevonden om over te steken, volgen we de jongens maar na een tijdje.

Het is een heel karwei om over en langs de rotsen te klimmen, door het water zijn sommige stukken spekglad. Danny maant mij nog voorzichtig te zijn als ik een andere route kies. En wat gebeurt er dan, achter mij hoor ik een luid geschuif en Danny valt hoofd voorover van een rots naar beneden. Gelukkig landt hij net in een klein poeltje water, waardoor hij niet met zijn hoofd op de rotsen valt. Hij komt weer overeind en is helemaal doorweekt, zijn rugzak met camera's en mobieltje ook.
Als hij aangeeft in orde te zijn, haalt hij snel alles uit zijn rugzak om de schade op te nemen. Ik ben me een ongeluk geschrokken en vraag of hij echt niets mankeert. Op wat schaafwonden na valt het mee. Zijn schouder is beurs en zijn knieën geschaafd. Als ik er aan denk in wat voor problemen we geraakt zouden zijn, als hij ernstiger gewond zou zijn, krijg ik het moeilijk. Danny is drukker bezig met het redden van de camera's en telefoons 🙄.

We zitten op de meest verre en afgelegen plek van het park. Als we beiden bekomen zijn van de schrik, besluiten we toch maar via dezelfde weg terug te lopen als we gekomen zijn. Ik baal als een stekker, want nu moeten we weer over die aardverschuivingen en vloek inwendig en uitwendig.

Opgelucht zijn we als we heelhuids, min of meer, de laatste hindernissen overwinnend uiteindelijk weer op het normale Zuidelijke deel van de route aankomen. Vanaf hier geen rivieren meer om over te steken en geen klauterwerk meer. De Franse jongens zien we niet meer terug. Als we bij de ingang zijn, zien we een tweede plattegrond waar als je héél goed kijkt staat dat de route niet begaanbaar is, maar het is zo klein geschreven, bijna onleesbaar. Onbegrijpelijk dat ze dat zo slecht aangeven en dan ook maar op één van de twee kaarten 😠. Vanmorgen was ik nog zo slim om een foto te maken van de kaart om zo onderweg te kunnen zien waar we zouden zijn, maar net van de kaart zonder de waarschuwingen erop, al kun je die toch bijna niet lezen.

We zijn blij als we de auto weer zien en stappen opgelucht in. We hobbelen het pad af naar ons hotel. Danny kan eindelijk zijn natte kleren en bergschoenen uittrekken en gaat aan de slag met de elektronica. De accu's eruit en alles zoveel mogelijk proberen te laten drogen. We hebben er een hard hoofd in, maar hopen stilletjes dat alles het nog doet als we terug zijn in Nederland. Alle tot dusver gemaakte foto's en filmpjes zijn we anders ook kwijt.

Ik heb nog één mobiel over, die lag op de kamer op ons te wachten, dus daar zullen we het de rest van de vakantie mee moeten doen qua foto's 😭.

We gaan naar het dorpje om wat te eten en drinken. Eigenlijk is er niet zo veel keus maar we belanden nu in de Batsu pub. Aan de andere kant van de pub kun je half buiten zitten met een mooi uitzicht over de bergen. We gaan voor een hamburger en de gebruikelijke batido's. De hamburgers zijn erg goed en tijdens het eten loopt er een kitten voorbij. De deugniet is erg speels en vindt het maar wat leuk om zoveel aandacht te krijgen.

Voor het donker zijn we weer in het hotel en maken daar nog wat foto's met mijn mobiel. De camera's en andere telefoons liggen nog te drogen. Einde van een niet zo geslaagde dag, gelukkig is het redelijk goed afgelopen.

Geschreven door Ellens.reizen