En het hotel waarin we in Chiang Mai vooral niets doen is het Meliã Chiang Mai , onderdeel van de door mij zo geliefde Melia-hotelketen. Nee: ik heb geen aandelen, maar onze omstandigheden zijn zo dat we wel heel gunstige voorwaarden bij hen hebben. Dat, en het feit dat de kwaliteit altijd hoog is, maakt dat we hier graag verblijven.

Deze keer is niet anders: mooie ruime kamer, fijn zwembad en fitnessruimte, goede restaurants en toegang de lounge. Kortom, het is allemaal even heel aangenaam deze dagen. Sinds vanochtend heb ik ook weer al mijn energie terug, goed om te weten dat dat ook kan na amper twee weken vakantie.

De dagen brengen we verder door in ledigheid. Veel verder dan een ochtendwandeling in de stad komen we niet en willen we niet momenteel, met na afloop een heerlijke (en relatief nog steeds erg goedkope) lunch. De hitte maakt je ook weinig actief natuurlijk.

Vandaag even gestopt bij het Museum of Broken Relationships , dat tegenwoordig ook een dependance in Chiang Mai heeft. Het idee is wel aardig: mensen kunnen objecten doneren dat symbool staat voor een verbroken relatie, in de ruime zin van het woord, maar veelal liefdesrelaties. Dat object wordt dan tentoongesteld met het (korte) verhaal erbij. Een speciaal museum hiervoor lijkt toch wel wat veel van het goede.

Verder bezoeken we het enige stadspark dat Chiang Mai rijk is, het Buak Hard Public Park . Natuurlijk, er is groen zat in Thailand, maar in zo’n drukke hete stad als Chiang Mai is zo’n parkje toch meer dan welkom.

In de stad kom je ook de nodige coffeeshops tegen en soms ruik je ook de lucht van een joint op straat. Prima natuurlijk, maar wel bizar als je bedenkt dat het openbaar gebruik van softdrugs hier nog niet eens zo lang geleden ervoor kon zorgen dat je een behoorlijke tijd in een zeer onaangename Thaise cel mocht doorbrengen, laat staan nog zwaardere straffen kreeg voor iets zwaardere vergrijpen. Ook hier veranderen de tijden. De koning is nog steeds heilig, natuurlijk.

Geschreven door Nico-plat