Niet ver van Malága, vlak aan de kust, ligt de Monte Calamorro (https://www.visitcostadelsol.com/malaga-costa-del-sol/green-nature/calamorro-mountain-p32231 ). Het is een niet al te hoge berg (780 meter) maar wel een die een prachtig uitzicht over de omgeving biedt. Om die reden is het een belangrijke toeristische trekpleister waar je met een kabelbaan heen, en weer terug, kunt: de Teleférico Benalmádena (https://www.telefericobenalmadena.com/ ).

Hoewel de meeste mensen een retourtje nemen zijn er ook bij die ervoor kiezen terug naar beneden te lopen. Wij ook. Ik had, om mezelf maar eens wat flexibeler en enigszins avontuurlijker op te stellen niet gezocht naar een GPX-track om ons daarmee op zekere en gestructureerde wijze terug naar beneden te loodsen. Want hoe moeilijk kon het zijn: je moet gewoon de weg naar beneden volgen, toch?

Zo leek het in eerste instantie ook te gaan: gewoon de bordjes volgen, dan kon er niets gebeuren. Maar de werkelijkheid was net wat anders, want het pad ging op een gegeven moment niet meer naar beneden, en ook nog eens de verkeerde kant op. Naar mijn gevoel dan. En als je dan na een paar kilometer weer bij een richtingwijzer kwam, wees die dan echt wel naar dat ene paadje, of was het bordje een beetje verschoven en wees het juist naar het pad er vlak naast? Ik vond het allemaal maar niets, mijn intuïtie leek in de war, maar ik moest het laten gaan. Want wat had het voor zin. Weer teruglopen was ook geen optie, bovendien had je dan voor dezelfde keuzes gestaan. Ik gaf me er, zo goed en kwaad als dat ging, aan over.

Het pad vervolgde zich. We kwamen weinig mensen tegen, slechts een paar. Eén man rende de berg op met gewichten aan zijn bovenlichaam bevestigd, om het nóg zwaarder te maken. Leek mij wat overdreven. En we werden ingehaald door een haastige man, die een aktetas bij zich droeg en niet als een bergtoerist was gekleed. Hij deed me denken aan Wit Konijn uit Alice in Wonderland. Telkens kwam hij toch weer even in het zicht, honderd meter verderop, hoe haastig hij zich ook bewoog, en verdween dan weer. En kwam weer terug in het zicht, ogenschijnlijk op dezelfde afstand. Een keer haalde hij ons zelfs wéér in, blijkbaar onderweg een verkeerde afslag genomen.

Maar los van dit alles: wat was het er stil. Wat waren de bergen weergaloos mooi. Hoe heerlijk rook het er. En jawel: na ruim drie uur wandelen kwamen we, weliswaar lichtelijk moe toch gewoon beneden bij ons vertrekpunt aan. In een restaurant bij de het grondstation van de kabelbaan aten we een mini-hamburger. Ja, die bestaan ook.

Geschreven door Nico-plat