“It’s a small world but not if you have to clean it.”. Wie Bilbao zegt, zegt Guggenheim, en deze quote van Barbara Kruger (https://www.sartle.com/artwork/untitled-its-a-small-world-but-not-if-you-have-to-clean-it-barbara-kruger ) is erg toepasselijk op een woensdagochtend als deze: de schoonmakers van het Guggenheim museum (https://www.guggenheim-bilbao.eus/en ) zijn in staking vanwege het karige loon dat ze ontvangen. Terecht? Ik weet het niet, maar ik denk dat een gerenommeerd, rijk instituut als het Amerikaanse Guggenheim het aan haar stand verplicht is om de werknemers op een behoorlijke wijze te belonen voor het werk dat ze verrichten. Noblesse oblige, tenslotte.

Goed. Het museum is werkelijk imposant. Ik vertel ongetwijfeld niets nieuws, maar het is écht zo, als je erin staat, om je heen kijkt, en alles in je opneemt. Ik snap het gebouw niet direct, maar na enige tijd komt dat wel. De tentoonstellingsruimtes zijn werkelijk fantastisch, en het is erg goed ingericht. Nergens hangt of staat iets te veel. Echt zeer indrukwekkend.

Het is er flink druk ook. Maar eigenlijk merk je daar weinig van, met uitzondering van de tentoonstelling op de tweede verdieping. Relatief veel ruimte wordt ingenomen door tijdelijke tentoonstellingen, en weinig door werk uit de eigen collectie. De hal waarin het gigantische werk “The Matter of Time” van Richard Serra (https://nl.wikipedia.org/wiki/Richard_Serra ) staat (https://www.guggenheim-bilbao.eus/en/the-collection/works/the-matter-of-time ) vormt een uitzondering. Zo enorm indrukwekkend. Ik vraag me af of dit niet het grootste, permanente kunstwerk ter wereld is dat onder één dak is ondergebracht. Zijn werk zien we in Nederland ook wel terug maar op veel kleinere schaal: Museum Voorlinden, Bonnefanten, en ook het Kröller-Müller hebben werk van hem.

We lunchen wederom bij “Mao”, we wandelen door de stad, genieten. Het is nergens te druk, er is een aangename sfeer. We relaxen in het hotel. Ik zwem elke dag in het zwembad van het hotel. De atmosfeer hier voelt heerlijk aan op mijn huid. Het is niet te warm, niet te koud, er is een fijne warme bries, de lucht is niet te vochtig en ook niet te droog. Het maakt me loom en actief tegelijk.

Op de donderdag nemen we de “Funicular de Artxanda” (https://funicularartxanda.bilbao.eus/en/home/ ) richting een prachtig uitzichtpunt over de stad. We praten weer veel, zo’n vakantie geeft veel ruimte om na te denken over nieuwe ideeën. We wandelen terug naar de stad, lunchen wederom bij “Mao” (jaja), daarna weer een wandeling, genieten van de sfeer in de stad, relaxen, een heerlijk dagpatroon.

‘s Avonds eten we bij restaurant “Gure Kabi” (https://www.gurekabi.com/en/home/ ), met een traditioneel Baskische keuken. Heerlijk, met alleen verse producten natuurlijk. Vooral de mosselen zijn zalig. Een waardig afsluitend etentje van deze vakantie.

Ik lees (de Nederlandse vertaling van) “Should We Stay or Should We Go” (https://www.nytimes.com/2021/06/10/books/review/should-we-stay-or-should-we-go-lionel-shriver.html ) , geschreven door Lionel Shriver (https://en.wikipedia.org/wiki/Lionel_Shriver ). Een boek over een pact van twee echtelieden die afspreken gezamenlijk uit het leven te stappen op hun 80e, want dan is het wel mooi geweest vinden ze, en hoeven ze de lichamelijke aftakeling die daar meestal op volgt niet mee te maken. Een mooi abstract idee als je 50 bent, maar de werkelijkheid is vanzelfsprekend weerbarstiger. Als de datum daadwerkelijk aanbreekt kan het vele kanten op gaan, en die komen elk op een “ground hog day”-achtige manier in het boek aan bod. Hoewel op vele momenten hilarisch, is geen enkel scenario aantrekkelijk, en in een aantal gevallen zelfs ongelooflijk gruwelijk.

Op vrijdag is het alweer tijd voor vertrek terug naar huis. Na een korte, comfortabele vlucht richting Rotterdam, zijn we rond 19:00 uur weer thuis.

Geschreven door Nico-plat