Mijn reisstress wordt er helaas niet minder om naarmate ik ouder word. De routine, wat weggezakt maar snel weer terug: inpakken, niet te veel willen meenemen, toch altijd weer meer dan je denkt en van plan was. Ramen controleren, staat de ventilatie in de juiste stand, hebben de planten voldoende water. Vaatwasser aan met de laatste vaat, niet vergeten de koffiefilter in het koffiezetapparaat weg te gooien want anders gaat het schimmelen. Van huis weg. Deur goed op slot. Controleren of de deur goed op slot zit. Nog een keer controleren (nee: eerlijk gezegd ben ik over dat stadium wel heen, gelukkig). Vuilniszak mee; niet mee op reis maar naar de vuilcontainers natuurlijk. Metro in. Overstappen en bij halte “Meijersplein” shuttlebusje naar Zestienhoven (zo noem ik het vliegveld van Rotterdam nog steeds, ondanks dat het tegenwoordig “Rotterdam The Hague Airport” heet). Aldaar mag je niet direct de vertrekhal in want dan zijn er te veel mensen binnen en dat willen ze Covid-technisch niet. In de rij, buiten, onder een afdakje. Hadden we toch maar weer alleen handbagage meegenomen. Eenmaal binnen gaat het wél snel, dat moet gezegd: koffer kan in de bagage-automaat en er is nauwelijks een rij, security gaat ook snel: Schiphol-model, zo te zien, elektronica kan gewoon in je tas blijven zitten. In nog geen half uur inclusief wachten zijn we door alles heen. Wel erg druk daar, geen plek om even te zitten en wat te drinken. Veel mensen dicht op elkaar. Het vliegtuig is driekwart vol, dat is prettig. En korte vlucht naar Bilbao, uurtje en drie kwartier. Bij aankomst de Spaanse QR-Corona-code laten zien, langs de inmiddels bekende temperatuursensoren en de dames in witte jassen, en we komen in een vrijwel lege aankomsthal. Onze bus naar San Sebastian vertrekt pas drie kwartier later dus we hebben tijd voor een lekker biertje (Michel) en wijntje (ik). Nu pas voel ik dat ik op vakantie ben. Veel te lang in Nederland geweest. Ja, Nederland is mooi, dat vind ik ook heus wel hoor. Maar het is ook wel erg klein. Op een gegeven moment heb je het wel gezien. Ik heb de ruimte nodig, andere mensen, andere taal, andere geuren, andere omgeving, gewoon het gevoel een beetje een vreemde te zijn. Het wordt weer wat lichter in mijn hoofd.

Het hotel waar we de komende drie nachten verblijven heet Hotel Monte Igueldo (https://www.monteigueldo.com/en/ ), gelegen boven op de gelijknamige berg aan de baai van San Sebastián (Donostia, in het Baskisch). Het hotel ligt naast/in een attractiepark dat dateert uit 1912 (https://www.monteigueldo.es/home ); vanuit onze kamer zien we de bootjes in de wildwaterbaan voorbijvaren. Nou ja, “wild”…. Meer een gemoedelijk stroompje. Tempo 1912, zullen we maar zeggen.

Het hotel is prettig qua uitstraling en inrichting. Het uitzicht vanaf ons balkon over de baai alleen al maakt een verblijf de moeite waard. Op het dak onder ons balkon bevindt zich een vaste “gast”: een gemoedelijke meeuw, die er vrijwel continu is en alles goed gadeslaat, wachtend op voedsel waarschijnlijk.

De kamers van het hotel zijn wat klein (maar dat is eerder regel dan uitzondering in Spanje heb ik het idee) en het restaurant valt behoorlijk tegen. Heerlijk buitenzwembad waar ik een aantal keer gebruik van maak, en ook een erg goed ontbijt wat aan tafel wordt geserveerd. Al met al positief.

Op de dinsdag dalen we met de kabelbaan af van de berg naar de baai. We maken een wandeling langs het stad-strand richting het oude centrum van de stad, aldaar kijken we wat rond en bezoeken we het San Telmo Museum (https://www.santelmomuseoa.eus/), maar niet voordat we in het restaurant bij het museum genoten hebben van een aantal heerlijke Pincho’s (https://nl.wikipedia.org/wiki/Pincho), vergezeld van een paar glaasjes Verdejo (https://www.cultiviz.nl/wijn/verdejo/). Het museum is een volkenkundig museum met een grote verzameling, maar er is weinig wat indruk maakt helaas, wellicht met uitzondering van de tijdelijke tentoonstelling “Hondalea” (https://www.santelmomuseoa.eus/index.php?option=comflexicontent&view=items&id=13063&Itemid=69&lang=en, en zie ook deze video op Youtube over het werk: https://www.youtube.com/watch?v=8tY b3kAWNY).

Daarna nemen we een taxi terug (goedkoop hier, trouwens), relaxen wat op de kamer, ik neem een duik in het zwembad, middagdutje, beetje lezen en schrijven, beetje niksen, en zo rond 20:30 uur vertrekken we naar het nabijgelegen restaurant “Aliaia” (https://www.restaurantealaia.com/ ), waar het eten beter én goedkoper blijkt te zijn dan in het restaurant van het hotel. Dus dat is mooi.

De woensdag verloopt langs dezelfde lijnen, alleen bezoeken we nu een ander deel van de stad, met onder meer een bezoek ana de plaatselijke kathedraal en het cultureel centrum gelegen naast het treinstation van de stad. Helaas blijkt daar voor ons niet veel te zoeken behalve een lunch, maar de tentoonstelling die we wilden zien was helaas gesloten op het tijdstip dat we er waren. De Spaanse dagindeling is, zoals bekend, anders. Tijd voor een siësta, ook hier in het noorden, en laat eten.

Rond 19:00 uur valt het rad, dat het water door de wildwaterbaan stuwt, stil, en daalt er een heerlijke rust over het complex. Alleen het geruis van de oceaan blijft over, en het geluid van een Franse buurman die aan het bellen is. Maar ook dat houdt op een gegeven moment op.

Geschreven door Nico-plat