We nemen afscheid van de hond. Dat valt nog niet mee: zodra we deur uitstappen staat hij al kwispelend te wachten op het erf. Verwachtingsvol kijkt hij ons aan. “Waar nemen jullie me mee naar toe?” lees ik in zijn ogen. “Nergens joh, jij moet achterblijven”, denk ik. We aaien hem nog een keer en lopen dan weg. Een beetje sloom (zo is hij) volgt hij ons de weg op. Na enige tijd krijgt hij door dat dit hem niet gaat worden en kijkt ons nog een keer weemoedig na. Wij houden ons groot en stappen door.

Al snel bereiken we het zuiden van Guernica. De stad ziet er, eerlijk gezegd, weinig aantrekkelijk uit, maar we zien maar een klein deel ervan natuurlijk. In een mega-supermarkt kopen we wat water en proviand voor de dag. We willen er niet te lang blijven natuurlijk, maar wat kan ik toch enthousiast worden van supermarkten in het buitenland. Heerlijk om er rond te lopen en te bekijken wat het assortiment is, de verse visafdeling die ze hier vaak hebben etc.

Vandaag is het bewolkt, en daardoor koeler. En dat is maar goed ook, zeker de eerste helft van de etappe is behoorlijk zwaar: veel stijgen. Het is wel wat minder lang vandaag, uiteindelijk zo’n 25 kilometer. Het landschap wordt langzamerhand wat minder aantrekkelijk. Ik merk dat ik op beide kleine tenen een blaar heb, het is nog te doen maar fijn is het allemaal niet.

Wat verder opvalt is dat je hier, zeker in de omgeving, veel uitingen tegenkomt van de separatisten die willen dat Baskenland onafhankelijk wordt van Spanje (en Frankrijk ook, meen ik) en oproepen tot het vrij laten van (wat zij noemen) politieke gevangenen.

Moe komen we aan in “Hotel Rural Matsa” (https://www.ruralmatsa.com/ ). Deze “auberge” (meer is het toch eigenlijk niet) is gelegen aan de rand van een industrieterrein. Daar merk je gelukkig weinig van, maar toch. Een groter probleem is dat er (wederom) werkelijk niets te eten is (note to self: nooit meer een hotel boeken voor dit soort reizen zonder restaurant erbij). We zijn moe, vies, zweterig en hongerig. Tot overmaat van ramp blijkt het slotje van de koffer (die voor ons wordt vervoerd en waar al onze kleding etc. in zit) niet meer open is te krijgen. Gisteren haperde het al maar lukte het nog wel, nu zelfs na een kwartier prutsen nog steeds niet. Ons moreel daalt.

Het is ons eerder overkomen: tijdens een wandelreis in Italië een aantal jaren geleden hadden we hetzelfde probleem. Toen was de oplossing: een ijzerzaag die de eigenaar van onze verblijfsplek had. Dat gaat deze keer niet werken want daar is het slot te gedegen voor. Na een kort moment van wanhoop blijkt de oplossing simpel. De koffer is gelukkig geen hard case, maar van een stevig soort textiel gemaakt. En de koffer heeft een rits die niet vast geritst de koffer een maximaal volume geeft, en indien wél vast geritst de koffer wat compacter maakt. Ik hoop dat ik het duidelijk omschrijf. Door de koffer met het zakmes, dat ik gelukkig in mijn rugzakje bewaar, open te snijden precies op het tussenvlak van de rits kunnen we toch bij de inhoud. En door de genoemde rits weer vast te ritsen kan de koffer (weliswaar in de compacte vorm) daarna toch weer gewoon gebruikt worden. Thuis gaat hij wel de vuilnisbak in, dat is duidelijk, want het is even een noodoplossing.

Na de douche, het oplossen van het kofferprobleem, en de suggestie van de dame bij de receptie om wat te eten bij “Bar Zigoun” (http://www.zigoun.com/ ), zeer dicht bij ons verblijf gelegen, gelukkig, voelen we ons een stuk beter. Bar Zigoun stelt aan de buitenkant weinig voor. Het is, heel on-Spaans, de hele middag tot 19:00 open voor een dagmenu. En dat dagmenu is heerlijk en precies wat we nodig hebben. Ik eet een gemengde salade, kipfilet (jawel, eindelijk kip op het menu), en een soort (ijs)cake na, Michel spaghetti, een heerlijke kabeljauw en een ijsje. Dat alles kost, met een fles wijn erbij, 15 euro p.p.(!). Omdat het inmiddels later op de middag is, kunnen we het avondeten wel over slaan.

Die avond kijken we wat series op de laptop, en we gaan vroeg naar bed, zo rond 22:20 uur. Het geluid van de nabijgelegen snelweg naar Bilbao is continu aanwezig, net als, in de vroege ochtend, het geluid van de landende en stijgende vliegtuigen onderweg naar of afkomstig van Bilbao airport.

Geschreven door Nico-plat