Midden in de nacht worden we wakker van het lawaai op de gang. Het lijkt om een ruziënd stel te gaan, waarbij de vrouw nogal opgewonden en geagiteerd overkomt, terwijl de man opvallend rustig blijft. Omdat het een tijdje aanhoudt trek ik wat kleding aan en ga de gang op om ze te vragen hun discussie op een andere plek voor te zetten. Het blijkt echter geen ruziënd stel te zijn maar ik zie drie politieagenten die tegen de gesloten deur van de kamer tegenover ons staan te praten. Er is dus duidelijk meer aan de hand en ik trek me weer terug op onze kamer. Het gesprek gaat ongeveer een uur(!) door waarna de politie verdwijnt zonder dat de deur open is geweest voor zover ik kan beoordelen. ‘s Ochtends vraag ik bij de receptie na wat dit nou allemaal geweest is, maar de receptionist kan of wil geen details geven, en en laat alleen los dat er sprake was van een “incident”.

We vertrekken deze keer vroeger dan normaal omdat het een lange etappe is: ruim 35 km. in totaal. Dat is wel een beetje de bovengrens van wat we aan kunnen vermoed ik. De eerste 20 km. gaan prima, ondanks de regen. Maar daarna wordt het steeds zwaarder: het regent steeds harder, waardoor we op een gegeven moment ons een weg door de modder aan het banen zijn, afgewisseld met trajecten over autowegen waar je tegen niets beschermd bent. De route zelf zou onder normale omstandigheden niet superzwaar zijn (maar wel lang), maar we zijn simpelweg ook niet goed genoeg voorbereid op de regen. Komt bij dat Michel al geruime tijd een wat zeurende voetblessure heeft, dat helpt natuurlijk ook niet echt. Om 15:30 uur strompelen we (letterlijk) het plaatsje Laredo in waar we dan nog net de (deze keer helaas niet al te beste) lunch mee te kunnen pakken. Ik vind eigenlijk nog dat we het heel snel gedaan hebben: 35 km door de bergen in minder dan acht uur tijd.

Omdat het morgen een soortgelijke dag lijkt te worden: mogelijk slecht weer en toch ook weer minstens 30 km. voor de boeg, besluiten we die etappe te laten voor wat het is en een extra nachtje in Santander aan ons verblijf vast te plakken.

Ladero blijkt verder een wat slaperig, weinig enerverend badplaatsje te zijn, en Hotel Cosmopole, waar we verblijven, is een goede afspiegeling daarvan. Wel een heerlijk balkon! Het eten in het restaurant is erg mager. Inmiddels doet alles aan mijn lichaam pijn.

De volgende ochtend lijkt het weer wel wat te zijn opgeklaard. Het ontbijt in het hotel is uhh… Spaans.

Geschreven door Nico-plat